Ηττημένος από τον Μαραθώνιο και από τον εαυτό μου
by Grigoris on Nov.18, 2010, under Αρθρογραφία, Εμπειρίες, Σκέψεις, Φωτογραφίες
Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο και αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα για την …παταγώδη αποτυχία μου να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και της προετοιμασίας μου.
Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Δεν αντιμετώπισα κανένα σοβαρό πρόβλημα και παρά τα σκαμπανεβάσματα της προετοιμασίας τις τελευταίες εβδομάδες έβγαλα πολύ καλές προπονήσεις και ήμουν σε αρκετά καλή κατάσταση για ένα χρόνο κοντά στο 2:35. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος για το τι ακριβώς πήγε στραβά. Η επικρατούσα θεωρία είναι πως υπήρχε κάποιο οργανικό πρόβλημα που αποκαλύφθηκε στην πορεία του αγώνα με αποτέλεσμα ουσιαστικά να καταρρεύσω και να εγκαταλείψω. Υπερκόπωση, ίωση ή μια φλεγμονή στο δόντι που ακόμα με ταλαιπωρεί … δεν ξέρω αν και τι από όλα αυτά φταίξαν τόσο πολύ ώστε να μην μπορώ καν να τρέξω στα τελευταία χιλιόμετρα. Το σίγουρο είναι πως ο ρυθμός που ακολούθησαν με στόχο το 2:35 δεν ήταν ποιο γρήγορος από αυτό που έπρεπε, απλά δεν ήμουν καλά έτσι ώστε από τα μισά και μετά να πέσω πάρα πολύ απότομα και από το 30 και μετά πλέον να υποφέρω.
Δεν έχω δικαίωμα να παραπονούμαι για τίποτα, δεν θέλω να παραπονούμαι για τίποτα. Έτρεξα κι έχασα από τον ίδιο μου τον εαυτό και αυτό είναι που με στεναχωρεί περισσότερο από όλα. Το καλοκαίρι μου ήταν ιδιαίτερα σκληρό με ποδηλασία και δίαθλο, τα προγράμματα τρεξίματος δεν έβγαιναν λόγω ζέστης και γενικά μου έμενε η εντύπωση πως περισσότερο καταπονιόμουν και δεν βελτιωνόμουν με την προπόνηση. Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο Σεπτέμβριος, μέχρι να δροσίσει λίγο και εγώ να ξεκουραστώ ώστε να αρχίσω να ρολάρω και στις προπονήσεις. Νόμιζα πως είχα ξεκουραστεί, αλλά κάποια ιδιαίτερα επίπονα προγράμματα που θεωρούσα επιβεβλημένα να κάνω ενόψει Κλασικής φαίνεται πως δεν με άφησαν να φτάσω στον αγώνα και πραγματικά ξεκούραστος. Ήμουν χαμένος από χέρι και δεν το ξέρα…
Ο Μαραθώνιος είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολος και εκδικητικός απέναντι στους απροετοίμαστους και τους υπερόπτες. Απροετοίμαστος δεν ήμουν σίγουρα, όμως για να κάνω την αυτοκριτική μου το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν πως αισθανόμουν περισσότερο σίγουρος για τις δυνάμεις μου από όσο έπρεπε. Είχα κάνει καλή χιλιομετρική προετοιμασία, ενεργειακά ποτέ δεν είχα πρόβλημα και είχα φροντίσει να δώσω και τα προσωπικά μου ποτά για ενυδάτωση κατά τη διάρκεια του αγώνα. Έφτασα στην εκκίνηση βάση σχεδιασμού χωρίς απρόοπτα και ο αγώνας ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Θεωρώ πως ακόμα κι αν είχα ξεκινήσει πιο συντηρητικά, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο από τη στιγμή που όντως υπήρχε πρόβλημα κόπωσης, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι δε μου είχε περάσει καν από το μυαλό η πιθανότητα να στραβώσει τόσο πολύ ο αγώνας. Σκεφτόμουν πως στη χειρότερη περίπτωση να έκανα έναν χρόνο κοντά στο 2:40 και ακόμα και όταν πέρασα τα μισά σε 1:17:28 αυτή η εντύπωση επιβεβαιωνόταν. Βέβαια, τα σημάδια πτώσης είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους, αλλά εκείνη την ώρα το χρονόμετρο έδειχνε το ιδανικό πέρασμα στα μισά και εγώ ήμουν ακόμα πιο αισιόδοξος για το τρέξιμο μου. Το τι έγινε μετά δε θέλω να θυμάμαι … τουλάχιστον έφτασα στο Στάδιο και έτρεξα το τελευταίο χιλιόμετρο για να τερματίσω αξιοπρεπής (για την ιστορία, σε 3:12)
Τι μου έμεινε από όλα αυτά? Η εντύπωση πως τέτοιοι επίπονοι αγώνες σε θέλουν όχι μόνο υγιή αλλά και φρέσκο στη εκκίνηση. Ένιωθα τυχερός που εδώ και μήνες δεν αντιμετώπισα τραυματισμό που να μου κόψει την προπόνηση. Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχα πάθει κάτι ώστε να ξεκουραστώ. Στο μέλλον το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να φροντίζω να ξεκουράζομαι περισσότερο κατα τη διάρκεια της προετοιμασίας, ειδικά για τέτοιους αγώνες. Δεν ξέρω πότε θα τρέξω ξανά Μαραθώνιο, ίσως του χρόνου πάλι, σίγουρα όχι την Άνοιξη. Προτεραιότητα είναι μερικοί δυνατοί διεθνείς αγώνες διάθλου οι οποίοι είναι εξίσου επίπονοι και θα πρέπει να τους τρέξω όχι μόνο με καλή προετοιμασία αλλά και με σωματική φρεσκάδα. Παρά την απογοήτευση μου για τον Μαραθώνιο αγώνα, έχω ήδη επιστρέψει στο δρόμο και κοιτάζω μπροστά…
Κατά τα άλλα, η διοργάνωση ήταν καταπληκτική. Αυτά που ζήσαμε όσοι συμμετείχαμε δεν αποτυπώνονται εύκολα με λέξεις. Αν θέλετε διαβάστε την ανταπόκριση μου για το RunningNews.gr εδώ http://www.runningnews.gr/?id=8068
(αν δεν το έχετε κάνει ήδη)
Μερικές προσωπικές φωτογραφίες θα βρείτε εδώ:
http://www.facebook.com/album.php?aid=2086987&id=1069016619&l=aee29ab3c7
Και ακόμα περισσότερες από τον αγώνα εδώ:
http://www.runningnews.gr/?cat=15
November 19th, 2010 on 11:05 am
Γρηγορη μην τρελενεσαι η προετοιμασια δεν παει χαμενη και εσυ το ξερεις καλυτερα.
Απλα ειχες φτασει τον οργανισμο σου στα ορια του και στον αγωνα στο εδειξε.
Ειναι θεμα καθαρα υπερπροπονησης και πιστευω οτι τωρα που εχεις και αλλη μια εμπειρια στην πλατη σου θα βρεις την χρυση τομη που θα ανταμειψει τις προσπαθειες σου και τους στοχους σου.
Να εισαι καλα φιλε.
November 19th, 2010 on 11:37 am
Καλημερα Γρηγορη.Διαβασα τα γραφομενα σου.Ειναι οπως τα γραφεις.Ενας Μαραθωνιος ειναι παντα απροβλεπτος & μαλιστα αυτος της κλασσικης διαδρομης.Δεν πειραζει φιλε,εχεις χρονια μπροστα σου,μικρος εισαι ακομα.Αντε του χρονου τωρα.Καλη σου μερα.