Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Πριν από μια εβδομάδα (στις 16/1/2011) έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα για το 2011, στη Νέα Σμύρνη. Ο αγώνας είναι από τους χαρακτηρισμένους αγώνες δρόμου “Γκραν Πρι” του ΣΕΓΑΣ, αλλά με μόνο 6χλμ απόσταση (5,7) για την ακρίβεια, για μένα ήταν απλά ένα τεστ για “Καλή Χρονιά”. Το αποτέλεσμα μου ήταν απρόσμενα καλό, τερματίζοντας 15ος στην γενική κατάταξη των ανδρών με χρόνο 18:30.

Η αλήθεια είναι πως πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από τον εαυτό μου εκείνη τη μέρα καθώς είχα να κάνω δυνατή προπόνηση στο τρέξιμο σχεδόν τρεις εβδομάδες εξαιτίας ενός προβλήματος που με ταλαιπωρεί εδώ και καιρό στους κοιλιακούς. Ήθελα πάρα πολύ να μπω σε αυτό τον αγώνα κι έτσι το αποφάσισα να αγωνιστώ, για να δω τουλάχιστον αν μπορούσα να τρέξω πάλι γρήγορα. Άλλωστε μόνο 6χλμ ήταν μια ιδανική απόσταση για μια πρώτη …προπόνηση κι ένα τεστ στην κατάσταση του τραυματισμού. Πρέπει να παραδεχτώ επίσης πως ήμουν και πολύ περίεργος να δω σε τι κατάσταση είμαι και πως θα ανταποκρινόμουν, χωρίς προπόνηση, σε μια γρήγορη κούρσα με έντονο συναγωνισμό.

Ίσως να φαίνεται κάπως αντισυμβατική η παραπάνω απόφαση και όσο το σκέφτομαι λογικά το πιο πιθανόν είναι πως τέτοια είναι. Όμως για κάποιον που η συμβατική του εβδομάδα περιλαμβάνει 120χλμ τρέξιμο και 500χλμ ποδηλασίας μάλλον το “συμβατικό” και η “λογική” είναι έννοιες πολύ σχετικές. Συχνά καταπονούμαι περισσότερο από αυτό που μπορώ να αντέξω και το σώμα διαμαρτύρεται. Οι περισσότεροι τραυματισμοί μου άλλωστε αυτή την αιτία έχουν. Τένοντες και μύες στο όριο των αντοχών τους και συχνά η διαμαρτυρία έρχεται από κάποιο νέο σημείο.

Τα έχω μάθει όλα αυτά πια και το ζητούμενο είναι η διαχείριση της εκάστοτε κατάστασης. Έχω πει πως το πιο σημαντικό για μένα σε αυτή τη φάση είναι να παραμένω στο δρόμο, ότι και να συμβαίνει. Αυτό κάνω. Δεν σταματάω, κατεβάζω στροφές, κάνω εναλλακτική προπόνηση, αλλά δεν σταματάω. Συνεχίζω λίγο πιο αργά, ενεργητική αποκατάσταση με παράλληλη συντηρητική αγωγή μέχρι να μου περάσει ο πόνος και να δοκιμάσω ξανά μέχρι να με…πονέσει πάλι κάτι. Φαύλος Κύκλος? Όχι ακριβώς… εγώ αυτή τη διαδικασία την έχω εντάξει μοιραία πια στον προπονητικό μου κύκλο. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει προοδευτική βελτίωση και στους αγώνες να εμφανίζομαι καλύτερος. Κάποιες φορές τα καταφέρω, κάποιες όχι.

Αυτό φαίνεται κάθε φορά την ώρα της κρίσης, της δοκιμής, του αγώνα … είμαι καλά? Δεν είμαι? Θα πονέσω? Θα αντέξει ο τένοντας? Θα τραβήξει ο μυς? Ερωτήματα που απαντώνται μόνο στο δρόμο και μόνο όταν προσπαθήσεις περισσότερο αυτού που νομίζεις ότι μπορείς να αντέξεις.

Αν άντεξα στη Νέα Σμύρνη? Δεν είμαι σίγουρος … Κατάφερα τα τρέξω καλά, αν και αντί για τρέξιμο έκανα κυρίως στην ποδηλασία, όμως συνεχίζω να έχω ενοχλήσεις όλη την εβδομάδα μετά. Νιώθω λίγο καλύτερα, όμως όχι εντελώς καλά για να προπονηθώ απρόσκοπτα. Αλλά όπως έλεγα και παραπάνω αυτό μάλλον λίγο σημασία έχει πλέον … ο πόνος κύκλους κάνει…. κι εγώ συνεχίζω το δρόμο μου…

+
Φωτογραφίες απο τον αγώνα της Νέας Σμύρνης εδω
Βίντεο εδω