Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Αυτή η δημοσίευση ξεκίνησε σαν ένα απλό race report για τον αγώνα δρόμου στη Φιλοθέη μια εβδομάδα πριν, όμως επειδή ίσως έχετε καταλάβει πως δε μου αρέσουν τα “απλά race report” θα βρω αφορμή για να γράψω και κάτι παραπάνω.

Την προηγούμενη Κυριακή 6 Φεβρουαρίου λοιπόν, συμμετείχα στον τελικό αγώνα της φετινής σειράς “Γύροι Πόλεων” του ΣΕΓΑΣ στη Φιλοθέη. Αγώνας δρόμου 6χλμ και μια καλή ευκαιρία για μια γρήγορη προπόνηση, έτσι για να ξεμπουκώνουμε. Άλλωστε στις προπονήσεις μου δεν έχω την πολυτέλεια για δουλέψω …ταχύτητες. Αρχικός στόχος ήταν μια επίδοση κάτω από 20 λεπτά (η διαδρομή είναι για την ακρίβεια 6,2χλμ) και μια θέση μέσα στην πρώτη 10άδα της γενικής κατάταξης. Τελικά, έπεσα λίγο έξω, χρόνος 20:15 και 11ος στην κατάταξη.

Η μέρα ήταν πάρα πολύ ωραία, σχεδόν ανοιξιάτικη μετά από τις κρύες μέρες που προηγήθηκαν και πραγματικά με είχαν ταλαιπωρήσει στην προπόνηση, κυρίως της ποδηλασίας. Πάραυτα, η αλήθεια είναι πως δεν αισθανόμουν και πολύ καλά, ήμουν κάπως βαρύς και λίγο ανέτοιμος σωματικά για να εφαρμόσω την προκαθορισμένη τακτική, δηλαδή να φύγω γρήγορα από την αρχή και να κρατήσω όσο μπορούσα. Κάτι μου έλειπε…

Το τεστ ετοιμότητας όμως είναι δοκιμή σε αυτά που θέλουμε να ελέγξουμε, έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Ο αγώνας αποδείχθηκε πολύ σκληρός τελικά, αν και πολύ μικρός για τα δεδομένα και την προπόνηση μου. Βάρεσα από την αρχή για να τεστάρω τον εαυτό μου σε συνθήκες πίεσης και άξιζε το ρίσκο, αν και δε μου βγήκε, ώστε στο τέλος να χάσω και κάποιες θέσεις που θα μπορούσα να είχα κερδίσει με πιο συντηρητική τακτική. Πάραυτα έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από την προσπάθεια μου.

Πέρασα την πρώτη στροφή (2.050μ) σε 6:25, που σημαίνει στο 6:15 το καθαρό 2άρι, ήταν δυνατό, αλλά ένιωθα να έχω δυνάμεις. Επόμενη στροφή (2050) 6:45 και ένιωθα πως τα πράγματα είχαν ήδη αρχίσει να δυσκολεύουν. Ήμουν πάντως στην 8η θέση εκείνη την ώρα και κυνηγούσα. Δυστυχώς, ηο ρυθμός μου έπεσε αρκετά στην επόμενη στροφή (2100μ) που ολοκληρώθηκε σε 7:05 μαζί με τον αγώνα σε 20:15. Στα τελευταία μέτρα με με προσπέρασαν και κάποιο πιο “συνετοί” και φρέσκοι τους οποίους δεν είχα δυνάμεις να ακολουθήσω.

Φωτογραφίες του αγώνα έχουμε εδω και βίντεο εδώ

Τέλος πάντων, δεν είχε και τόσο σημασία ο συγκεκριμένος αγώνας έτσι κι αλλιώς, αλλά βασικά άλλο θέμα ήθελα να θίξω. Αυτό της “ετοιμότητας” για έναν απλό αγώνα δρόμου. Αυτό το πρόβλημα το έχω και στις προπονήσεις, όταν είναι να κάνω μόνο τρέξιμο. Δεν μου βγαίνει εύκολα μια δυνατή προπόνηση τρεξίματος. Δε νιώθω το σώμα μου έτοιμο να τρέξει γρήγορα έτσι. Όσο δρομικά παράδοξο κι αν ακούγεται, τις πιο γρήγορες προπονήσεις στο τρέξιμο τις κάνω όταν έχει προηγηθεί ποδήλατο αμέσως πριν. Παρά την κούραση, τα πόδια είναι πιο δυνατά και τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Αυτό ίσως φαίνεται αδύνατο για τους αθλητές που κάνουν μόνο τρέξιμο, αλλά είναι κοινό μυστικό για διαθλητές και τριαθλητές, ότι συμβαίνει πολλές φορές. Σε μένα πάντως συμβαίνει σίγουρα κάθε φορά. Τρέχω πιο γρήγορα μετά από μια (πολύ) δυνατή και σχετικά μεγάλη (~80χλμ) ποδηλασία, παρά όταν δεν έχω κάνει τίποτα πριν.

Το φαινόμενο θα μπορούσε να έχει διάφορες εξηγήσεις, όμως δεν είμαι και ο πλέον καταρτισμένος για να το αναλύσω επιστημονικά. Θέλω πάντως να περιγράψω την αίσθηση που έχω προσωπικά. Έχω την εντύπωση πως το σώμα μου για να αποδώσει στο μέγιστο πρέπει να “ζεσταθεί” σε όλες τους τις “μονάδες”. Έχω την αίσθηση πως υπάρχουν μύες που δουλεύουν κυρίως στο ποδήλατο και μύες που δουλεύουν κυρίως στο τρέξιμο, όμως κάθε κατηγορία μπορεί να δώσει επιπλέον δύναμη στο αντίστροφο άθλημα, αρκεί να είναι “έτοιμη”. Αλλιώς είναι μάλλον περιττό βάρος με δεδομένο κιόλας πως πολλές μέρες υπάρχει συσσωρευμένη κούραση που κάνει τους μύες επιπλέον δυσκίνητους μέχρι να ζεσταθούν καλά.

Οπότε τι κάνουμε τώρα, όταν έρχεται η ώρα για έναν απλό αγώνα δρόμου? Μου φαίνεται είναι καιρός να αρχίσω να εφαρμόζω το ακόμα πιο αντισυμβατικό! Προθέρμανση για έναν αγώνα δρόμου κάνοντας και ποδηλασία. Όπως είπα, αν υπάρχουν ποδηλατικές μυικές ομάδες που μπορούν να βοηθήσουν στο τρέξιμο με την κατάλληλη ποδηλατική προθέρμανση, τότε έτσι θα γίνει. Στο κάτω κάτω, αφού η αίσθηση που έχω πάντα στο τρέξιμο μετά από ποδηλασία είναι καλύτερη από ότι χωρίς ποδηλασία, τότε μάλλον δεν χάνω και τίποτα …εκτός από έναν επιπλέον μπελά στο κεφάλι μου και 20-30 λεπτά χρόνου προθέρμανσης. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει…