Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Δύο εβδομάδες έχουν περάσει πλέον από τον μεγάλο αγώνα του Zofingen και δεν είμαι σίγουρος αν έχω ακριβώς συνειδητοποιήσει τι έκανα. Βασικά, περισσότερο φοβάμαι πως δεν έχει συνειδητοποιήσει το σώμα μου τι έκανε. Σίγουρα, ήταν με διαφορά ο πιο δύσκολος αγώνας που έχω κάνει ποτέ και πιθανόν ότι άλλο κάνω από εδώ και πέρα να μου φαίνεται εύκολο. Για μένα αυτός ο αγώνας ήταν “ταβάνι” όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας και επιπέδου συναγωνισμού. Από εδώ και πέρα στόχος πλέον είναι να γίνομαι καλύτερος και να διεκδικώ το κάτι παραπάνω…

Και τώρα τι δηλαδή? Ας μην πάμε ακόμα πολύ μακριά και ας παραμείνουμε στο παρόν. Όχι βέβαια πως ο νους μου δεν τρέχει ήδη μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012, αλλά έχουμε ακόμα κάποιες υποχρεώσεις μέσα στο 2011.

Δε μπορώ να πω πάντως πως τα μεταγωνιστικά σωματικά συμπτώματα ήταν και “ολέθρια”. Όχι πως βγήκα αλώβητος από αυτή την περιπέτεια. Αφού πέρασε η κούραση και τα πιασίματα της πρώτης εβδομάδας μου έμεινε ένα γερό ισχιακό να με πονάει αυτές τις μέρες. Η ταλαιπωρημένη μου μέση με ξαναχτύπησε, αλλά τουλάχιστον δε με πονάει τίποτε άλλο… ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Μάλλον προς το παρόν ενεργεί το αίσθημα του πρωτεύοντα πόνου και όλο το ενδιαφέρον έχει εστιαστεί στη μέση. Έτσι κι αλλιώς η αλήθεια είναι πως δεν έχω προσπαθήσει να κάνω και τίποτα έντονο στην προπόνηση, οπότε τι ακριβώς μου συμβαίνει θα το δω εν καιρώ.

Ξεκουράστηκα αρκετά αλλά δεν ήθελα να τελειώσω τη σεζόν εδώ. Συνέχισα να γυμνάζομαι χαλαρά αυτές τις μέρες, κυρίως με κολύμπι και ποδήλατο. Ήταν επιθυμία μου να αγωνιστώ και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου στις 2 Οκτώβρη, αλλά κάτι τέτοιο δεν το βλέπω να γίνεται. Η μέση πονάει και δε θέλω να ρισκάρω τίποτα σε αυτή τη φάση. Βασικά, αυτό που θέλω είναι να αναρρώσω καλά και να καταφέρω να προπονηθώ όσο χρειάζεται μέσα στον Οκτώβρη ώστε να τρέξω στον Κλασικό Μαραθώνιο στις 13 Νοεμβρίου. Αυτός ο αγώνας κάτι μου χρωστάει από πέρσι…