Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

«Second only to a Legend»
Αποφασίζοντας να αγωνιστώ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου του 2010, είχα κυρίως δύο θέματα να με προβληματίζουν:

Το πρώτο ήταν κατά πόσο θα μπορούσα να φτάσω σε ικανοποιητικό αγωνιστικό επίπεδο μόλις 1 μήνα μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων.

Το δεύτερο είχε να κάνει με την μεγάλη πρόκληση να συναγωνιστώ τον «Θρύλο» του ελληνικού Τριάθλου Βασίλη Κρομμύδα, που θα επέστρεφε στην αγωνιστική δράση μετά από 6 χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος που είχα στη διάθεση μου για να προετοιμαστώ για μια τέτοια πρόκληση ήταν πολύ λίγος. Πάραυτα έκανα σε αυτό το διάστημα ότι μπορούσα για να είμαι σε θέση να συναγωνιστώ αντάξια τον Βασίλη και μετά και το ικανοποιητικό τεστ 10χλμ στον αγώνα δρόμου της Θεσσαλονίκης ήμουν αισιόδοξος πως τουλάχιστον θα μπορούσα να πάρω ένα μικρό προβάδισμα στο πρώτο τρέξιμο. Άλλωστε απ’ότι μάθαινα η αγωνιστική κατάσταση και του Βασίλη δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Τις μέρες πριν τον αγώνα είχα ταλαιπωρήσει το κεφάλι μου με διάφορα σενάρια εξέλιξης του αγώνα και εναλλακτικές τακτικές, κάτι που τελικά αποδείχθηκε μάταιο καθώς ο Βασίλης ήταν απλά πιο έτοιμος απ’ότι έλεγαν καλές και κακές γλώσσες και πήρε το προβάδισμα με μισό λεπτό από το πρώτο τρέξιμο μην αφήνοντας μου περιθώρια αμφισβήτησης. Από εκεί και πέρα έκανα στο ποδήλατο ότι καλύτερο μπορούσα για να μην μεγαλώσει πάρα πολύ η διαφορά με δεδομένο πως είναι το καλό του αγώνισμα κι εγώ ήμουν σχετικά απροπόνητος. Έχασα αλλά 2,5 λεπτά που κατάφερα να μειώσω λίγο στο δεύτερο τρέξιμο ώστε η τελική μας διαφορά να είναι στα 2,5 λεπτά, 1:48:48 για τον νικητή, 1:51:21 για μένα που πήρα τη δεύτερη θέση. Δεν ξέρω αν είχα υπερεκτιμήσει τις ικανότητες μου, αλλά σίγουρα είχα υπερεκτιμήσει την αγωνιστική μου κατάσταση. Θα έπρεπε να είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση για να κάνω κάτι καλύτερο απέναντι στον «Θρύλο».

Την πρόσκαιρη απογοήτευση πως ουσιαστικά δεν κατάφερα να σταθώ αντάξιος στη μεγάλη πρόκληση που αντιμετώπισα σύντομα αντικατέστησε η λογική. Δεν ήμουν σε καλή κατάσταση για να αντιμετωπίσω στα ίσια έναν τόσο μεγάλο αντίπαλο, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν ήταν στην καλύτερη του κατάσταση. Πάραυτα είναι αλήθεια πως από την πλευρά μου έκανα έναν πάρα πολύ καλό αγώνα και μάλιστα «σίγουρο» αγώνα. Βρέθηκα στη γραμμή της εκκίνησης χωρίς να έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα το προηγούμενο διάστημα, και ένα μικρό σφίξιμο στον γαστροκνήμιο με το οποίο ξύπνησα το πρωί του αγώνα μάλλον ήταν απλά για να τηρήσει την παράδοση «ποτέ δεν είναι τα πάντα τέλεια». Για σχεδόν 2 ώρες, όσο διαρκεί το αγώνισμα, ένιωθα καλά και σίγουρος πως οι δυνάμεις μου θα με κρατήσουν στον ίδιο ρυθμό έντασης μέχρι τέλους. Πράγματι, όλα εξελίχθηκαν ομαλά ώστε τελικά αυτός ο αγώνας να μου τονώσει την πεποίθηση πως είμαι σε καλό δρόμο και να με γεμίσει αυτοπεποίθηση για την συνέχεια.

Για τον Βασίλη θα πω απλά «Respect». Έτσι κι αλλιώς κέρδισε όχι μόνο γιατί ήταν ο καλύτερος του αγώνα αλλά και γιατί το ήθελε πάρα πολύ. Παρά το βαρύ του όνομα είχε να αποδείξει σε πολλούς ότι είναι κάτι παραπάνω από μάχιμος. Κατέβηκε αποφασισμένος για να κάνει αυτό που έκανε, όπως είχα κατέβει κι εγώ το 2008 όταν πήρα τον τίτλο μετά από 4 χρονιά απουσίας (για αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά). Φέτος έχασα από έναν σαφώς ανώτερο αντίπαλο, αλλά τουλάχιστον έχω να λέω πως τερμάτισα δεύτερος πίσω μόνο από έναν Θρύλο. Ήταν μεγάλη μου τιμή που στάθηκα στη δεύτερη θέση του βάθρου ενός πανελληνίου πρωταθλήματος με αυτόν νικητή. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να τον συναγωνιστώ ξανά σε δίαθλο, να είμαστε και οι δυο σε πολύ καλύτερη κατάσταση και να κάνουμε έναν ακόμα καλύτερο αγώνα.