Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Οι συνθήκες του σαββατοκύριακου ήταν ιδανικές για να ευχαριστηθώ ένα αγωνιστικό ποδηλατικό διήμερο, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν και τόσο καλά στον Γύρο Θυσίας.

Την πρώτη μέρα στο σιρκούι είχα πτώση και χτύπησα στο γοφό μου (κλασικά). Εγκατέλειψα άδοξα έχοντα συμπληρώσει μόλις μία στροφή από τις επτά αγώνα και πήγα να περιποιηθώ το τραύμα μου. Ατυχία … αλλά αυτά συμβαίνουν στην ποδηλασία. Δεν έπαθα τίποτα όλο τον χειμώνα, που έκατσε τώρα. Ότι έγινε έγινε εκείνη την ώρα. Απλώς θα έπρεπε να μαζέψω το κουράγιο μου και να μπω τη δεύτερη μέρα στον ανηφορικό αγώνα της αντοχής 100χλμ Πάτρα – Καλάβρυτα και να αγωνιστώ αξιοπρεπώς. Αυτός ήταν και ο αγώνας που με ενδιέφερε περισσότερο, άλλωστε και σε κάθε περίπτωση αγωνιζόμαστε με αυτά που έχουμε.

Το πόδι ήταν αρκετά πρησμένο το πρωί, αλλά μπορούσα να ποδηλατώ χωρίς ιδιαίτερους πόνους, Πίστευα πως ακόμα κι έτσι θα μπορούσα να κάνω αυτό για το οποίο είχα πάει στην Πάτρα. Ο αγώνας θα ήταν πολύ σκληρός, όχι μόνο λόγω της δύσκολης “κλασικής” διαδρομής, αλλά και του πολύ έντονου και πολυπληθούς συναγωνισμού. Από άποψη τακτικής βρέθηκα εκεί που ήθελα στο γκρουπ, σχετικά μπροστά για να έχω καλύτερο έλεγχο της διαδρομής. Μέχρι και τα μισά περίπου της ανάβασης κατάφερα να κρατηθώ με το πελοτόν, ενώ μπροστά υπήρχαν δυο αποσπασμένοι αθλητές, εκ των οποίων ένας της ομάδας μας, της Etcetera-Worldofbike ”Θησέας”. Από τα μισά και μετά άρχισα να νιώθω πόνο στο πόδι μου και κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα να αποδώσω στο 100%. Δυστυχώς δεν ήμουν σε θέση να κυνηγήσω στο βαθμό πίεσης που απαιτείται σε έναν τέτοιο αγώνα ποδηλασίας και έχασα το κυρίως γκρουπ.

Έμεινα στο δεύτερο γκρουπ με περίπου 10 αθλητές να κυνηγάμε. Ακόμα κι εκεί πάντως δεν μπορούσα να πιέσω όσο χρειαζόταν αφού πονούσα. Έτσι λίγα χιλιόμετρα από το τέλος έχασα και το δεύτερο γκρουπ και έφτασα στην τελική ανάβαση της Αγίας Λαύρας μόνος μου. Ευτυχώς εκεί κατάφερα να περάσω μερικούς και έφτασα στον τερματισμό, αξιοπρεπώς μεν, αλλά όχι καλά. Ο χρόνος μου ήταν λίγο πιο αργός από πέρσι. Εκτός από το χτύπημα, είχα κι άλλες ατυχίες στη διαδρομή με αποκορύφωμα το γεγονός πως τερμάτισα με ξεφουσκωμένο λάστιχο! Η σατανική σύμπτωση είναι πως και πέρσι στον ίδιο αγώνα είχε γίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κάτι πάτησα και το λάστιχο έχασε αέρα. Είχα χάσει και λίγο πριν την αρχή της ανάβασης και το παγουράκι με τους ηλεκτρολύτες μου, έφυγε πέφτοντας σε μια λακκούβα.

Στη σύνοψη, νόμιζα αρχικά πως είχα κάνει καλύτερο αγώνα, αλλά τελικά πιστεύω πως έχασα αρκετό χρόνο στα τελευταία χιλιόμετρα όπου δεν ήμουν σε θέση να κυνηγήσω όπως πέρσι. 42η θέση στους άνδρες που την θεωρώ αποτυχία με δεδομένο πως ήμουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, με εμπειρία και πιο έτοιμος από πέρσι. Δεν μπόρεσα να αντέξω όσο χρειαζόταν με το πελοτόν και αυτό έφερε ένα αποτέλεσμα που δεν με αφήνει ικανοποιημένο. Αυτό είναι το αγωνιστικό γεγονός χωρίς δικαιολογίες.

Το βασικό μου πρόβλημα πλέον είναι πως αυτή την Κυριακή θέλω να τρέξω και τον Μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι το χτύπημα μου μέχρι τώρα. Το γδάρσιμο επιφανειακά ακόμα αιμορραγεί και αλλάζω γάζες συνέχεια, όμως αυτό είναι το λιγότερο. Από το γδούπο υπάρχει και η αναμενόμενη θλάση στο γοφό και αυτή η εβδομάδα θα είναι δύσκολη σωματικά άλλα κυρίως ψυχολογικά. Ξεκινάει μάχη με το χρόνο προκειμένου μέχρι την Κυριακή το πρωί να πονάω όσο το δυνατόν λιγότερο στο τρέξιμο, όπου με τους κραδασμούς νιώθεις τα πάντα. Δεν το παρατάω πάντως, όπως έγραψα και παραπάνω, με ότι έχω θα αγωνιστώ. Αφού πρέπει ο μαραθώνιος να γίνει με τον δύσκολο τρόπο, έτσι θα γίνει.

Ίσως ο ποδηλατικό γύρος “θυσίας” να αποδειχτεί για μένα πραγματική θυσία ενός πολύ καλού ρεκόρ στον Μαραθώνιο. Από την άλλη ίσως να αποδειχτεί και άλλη μια σκληρή εμπειρία που θα με κάνει δυνατότερο στο μέλλον. Η βδομάδα θα είναι πολύ δύσκολη όπως είπαμε και στο τέλος της θα δούμε…

Τα αποτελέσματα του αγώνα της αντοχής θα τα βρείτε εδώ:
http://popatras.gr/?section=news&id=85

και του σιρκουί, εδώ;
http://popatras.gr/?section=news&id=86