Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι;

Πριν από τρία χρόνια ήρθε στη ζωή η Αγγελική μας. Μετά τη γέννα μας ενημέρωσαν ότι πιθανότατα είχε σύνδρομο Down κάπου που επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες μετά από τις σχετικές εξετάσεις γονιδιώματος που κάναμε. Οι προγεννητικοί έλεγχοι που είχαμε κάνει ως τότε έδιναν πιθανότητες για κάτι τέτοιο 1 / 1.000.000 ενώ στην Ελλάδα αναλογία γεννήσεων παιδιών με σύνδρομο Down σε 1 στις 770 γεννήσεις. Είναι αρκετά συχνό φαινόμενο δηλαδή, αλλά είναι αυτό που κανείς δε θέλει να τύχει στο δικό του παιδί. Και να όμως που συμβαίνει σε κάποιους…

Το σύνδρομο Down (ή αλλιώς Τρισωμία 21 ή Τρισωμία G) περιγράφει μια χρωμοσωμική ανωμαλία, που περικλείει ένα σύνολο χαρακτηριστικών, τα οποία υπάρχουν εκ γενετής στους φορείς της γενετικής αυτής βλάβης και αφορούν παρεκκλίσεις στη σωματική διάπλαση, τη νοητική ανάπτυξη και την ψυχοκοινωνική εξέλιξή τους.

Η Αγγελική με αυτό αφορμή και κάποια άλλα προβληματάκια που παρουσίασε, έμεινε στο μαιευτήριο 3 εβδομάδες παραπάνω 2 βδομάδες σε θερμοκοιτίδα και άλλη μια σε ΜΑΦ χωρίς ωστόσο να μου απόλυτα ξεκάθαρα γιατί το παιδί έπρεπε να παραμένει τόσες μέρες σε θερμοκοιτίδα, μακριά από την αγκαλιά και τη στοργή των γονιών του. Παράλληλα η μαμά της ταλαιπωρήθηκε και με δεύτερη εγχείριση αμέσως μετά την καισαρική και έκατσε κι αυτή άλλες 2 βδομάδες στο “νοσοκομείο” (μαιευτήριο). Έτσι, εκείνη την περίοδο βρέθηκα κάπου χαμένος, να μην ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στα κορίτσια μου και να προσπαθώ να χειριστώ ένα κατά τ’άλλα ευτυχές γεγονός που όμως εξελισσόταν πολύ πολύ στραβά.

Μετά από πολύ αγωνία και ταλαιπωρία, τελικά καταφέραμε να πάμε σπίτι μας, όλοι καλά αλλά πολύ ταλαιπωρημένοι. Εξαιτίας της μετεγχειριτικής κατάστασης της γυναίκας μου, είχα αναλάβει χρέη μητέρας και πατέρας μαζί και όχι δεν ήμουν καθόλου έτοιμος για όλο αυτό που συνέβαινε και κυρίως για το γεγονός πως από εδώ και πέρα θα έπρεπε να διαχειριστώ ψυχολογικά και να προσαρμοστώ στο γεγονός πως το παιδί μου θα έχει μια ιδιαιτερότητα που θα το φέρει σε μειονεκτική θέση όσον αφορά τη νοητική και σωματική του διάπλαση και πιθανότητα θα φέρει και διάφορες επιπλοκές στην υγεία του αργότερα.

Έτσι όπως την τάιζα στη ΜΑΦ (για να φύγουμε επί τέλους από εκεί), έτσι συνέχιζα να την ταΐζω και στο σπίτι και να την κοιμίζω στα πόδια μου κάθε βράδυ. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγες μέρες μετά την επιστροφή μας στο σπίτι και όταν πια είχα κάπως ηρεμήσει, χωρίς ωστόσο μπροστά στη σκέψη του άγνωστου, να έχει σταματήσει να με βασανίζει το ερώτημα “Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι; Θα τα καταφέρουμε να τη μεγαλώσουμε σωστά για να τα καταφέρει στον έξω κόσμο;”.

Ξέρετε, τις πρώτες μέρες όταν ενημερώνεσαι τι ακριβώς είναι το Σύνδρομο Down, και με όσους μιλάς, όλοι συνήθως σου λένε τι δεν θα μπορεί να κάνει το παιδί σου. Μαθαίνεις για όλες τις αδυναμίες που θα έχει, τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει και τα πιθανά προβλήματα υγείας. Κανείς όμως δε σου λέει τι θα μπορεί να κάνει, όπως επίσης κανείς δε σου λέει και δεν πρόκειται να διαβάσεις πουθενά για το πόσο δυνατός θα γίνεις εσύ και τι θα μπορέσεις να κάνεις εσύ για το παιδί σου και τι μπορείτε να καταφέρετε μαζί. Βασικά κανείς δε σου λέει το αυτονόητο, αυτό που βλέπεις και στη φωτογραφία. Ότι είναι ένα παιδάκι σαν όλα τ’ αλλα που απλώς χρειάζεται αγάπη, στοργή και φροντίδα για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί και εσύ οφείλεις έτσι κι αλλιώς να κάνεις το καλύτερο για το παιδί σου.

…

Τρία χρόνια μετά και ενώ έχουμε ζήσει πολλά, έχουμε μάθει και έχουμε καταφέρει αρκετά, μπορώ να δώσω μερική απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα, αν και φυσικά δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Αυτό που μπορώ όμως να σας πω, είναι ότι η Αγγελική μας είναι τελικά τόσο ξεχωριστή όσο μία στο εκατομμύριο. ‘Έχει πείσμα και θα προσπαθήσει να γίνει ότι θέλει και εμείς σίγουρα θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι μαζί της γιατί θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Όπως της μαθαίνουμε εμείς πράγματα για να γίνει καλύτερη, έτσι μας μαθαίνει και αυτή κάθε μέρα για να γίνουμε και εμείς καλύτεροι. Έχουμε μάθει να προσπαθούμε περισσότερο και όσο και αν δυσκολευόμαστε ακόμα και για τα αυτονόητα, όταν τα καταφέρνουμε, έχουμε κάθε λόγο να γιορτάζουμε.

…21 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down

Για τα παιδιά και τις οικογένειες τους που αγωνίζονται με αγάπη, στοργή και φροντίδα κάθε μέρα.

Την Τρίτη 10 Νοεμβρίου έτρεξα την απόσταση του Μαραθωνίου σπρώχνοντας το καρότσι με την Αγγελική, σε χρόνο 2 ώρες 59 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα. Η προσπάθεια μας έγινε στα πλαίσια του Virtual Μαραθωνίου Αθήνας και στον καθημερινό μας αγώνα ευαισθητοποίησης για το σύνδρομο Down. Αυτή είναι η περιγραφή της βόλτας μας:

Η μεγάλη βόλτα της Αγγελικής (και του μπαμπά της)

Η μεγαλύτερη δυσκολία στην προσπάθεια να τρέξω έναν Μαραθώνιο με την Αγγελική στο καρότσι, ήταν πως θα έπρεπε η Αγγελική να το βιώσει αυτό απλά σαν μια βόλτα, όπως όλες τις άλλες που κάνουμε καθημερινά, είτε στο καρότσι, είτε με τα πόδια. Η Αγγελική άλλωστε πάντα ευχαριστιέται όταν το καρότσι κινείται και δυσανασχετεί όταν το καρότσι σταματάει. Εντάξει, θα ήταν λίγο πιο μεγάλη αυτή τη βόλτα, αλλά θα έπρεπε να παραμείνει μια ευχάριστη βόλτα. Έτσι θα έπρεπε να διαμορφώσουμε όλες τις προϋποθέσεις της προσπάθειας με γνώμονα αυτό και μόνο αυτό.

Σε αυτόν τον Virtual Μαραθώνιο της Αθήνας, οι περισσότεροι συμμετέχοντες επιλέγουν τον τόπο και τον χρόνο της προσπάθειας τους έτσι ώστε οι συνθήκες να είναι ευνοϊκές για να πετύχουν όσο τον δυνατόν καλό χρόνο. Εμείς έπρεπε να επιλέξουμε και να διαμορφώσουμε όσες συνθήκες μπορούσαμε ώστε η Αγγελική να μείνει ξεκούραστη και να διασκεδάζει τη βόλτα ως το τέλος με ασφάλεια. Το καλό ντύσιμο και το κράνος για την ασφάλεια μας, αλλά και την προστασία από τον αέρα στο κεφάλι, ήταν μόνο τα βασικά και αυτονόητα που θα έκανε ο καθένας. Προφανώς επίσης το καρότσι που χρησιμοποιήσαμε ήταν άνετο και κατάλληλο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Από εκεί και πέρα όμως οι υπόλοιπες λεπτομέρειες που θα έπρεπε να προσέξουμε πολλές.

Σε αυτόν τον αγώνα ο χρόνος ήταν αντίπαλος κυρίως εναντίον της κούραση και της υπομονής της Αγγελικής, όχι μόνο για την ώρα που θα καθόταν στο καρότσι, αλλά από τη στιγμή που θα έφευγε από το σπίτι, όπως άλλωστε ισχύει για κάθε παιδί. Έτσι μοιραία επιλέχθηκε διαδρομή πολύ κοντά στο σπίτι μας, ώστε να μην χάσουμε χρόνο σε περιττές και κουραστικές μετακινήσεις, αλλά ότι κι αν συμβεί να είμαστε σίγουροι πως είμαστε κοντά στην εστία μας. Έτσι κι αλλιώς αυτόν τον καιρό με τα μέτρα κατά της πανδημίας, δεν είχαμε και άλλη επιλογή, οπότε δεν υπήρξε καν ποτέ σκέψη να πάμε σε μια άλλη πιο εύκολη διαδρομή. Για να είμαστε ξεκάθαροι μάλιστα θα σας πω ότι καθόλη τη διαδρομή δεν απομακρυνθήκαμε περισσότερο από 1,5χλμ από το σπίτι μας.

Πως έγινε αυτό; Με επιλογή επαναλαμβανόμενης διαδρομής 4.360χλμ (που έγινε 9 φορές +3χλμ στο τέλος) εντός της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου, όπου έχουμε την τύχη να κατοικούμε δίπλα. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως η συγκεκριμένη διαδρομή, μόνο εύκολη δεν ήταν, με πολλές ανηφοροκατηφόρες και στροφές. Δυστυχώς η ευτυχώς αυτό είναι το ανάγλυφο της Πολυτεχνειούπολης είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια για πιο “βολική” διαδρομή, αλλά έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια έχω συνηθίσει εκεί μέσα. Αυτό βέβαια που έκανε πιο δύσκολη την προσπάθεια, είναι η αδυναμία ελέγχου του ρυθμού με το καρότσι, το οποίο μοιραία σε παρασέρνει στις κατηφόρες και τρέχεις πιο γρήγορα, ενώ αντίστοιχα σε κουράζει πολύ περισσότερο στις ανηφόρες. Είχαμε προπονηθεί καλά, αλλά δεν είχαμε τρέξει ποτέ με το καρότσι πάνω από 15χλμ και δεν μπορούσα να ξέρω πως θα είμαστε σε όλη τη διαδρομή ενός Μαραθωνίου 42,2χλμ, πόσο μάλλον σε μια μέρα που είχε και δυνατούς ανέμους κόντρα κατά διαστήματα.

Η διαδρομή πάντως ήταν πολύ όμορφη και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον της Αγγελικής, όσο …δεν κοιμόταν και εδώ πρέπει να παραδεχτώ πως το μεγαλύτερο μας “όπλο” σε αυτόν τον αγώνα ήταν ο μεσημεριανός ύπνος της Αγγελικής. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο επιλέξαμε να ξεκινήσουμε την προσπάθειας μας στις 14:30 το μεσημέρι, επιλογή εντελώς αντισυμβατική για Μαραθώνιο με τον Ήλιο ψηλά ακόμα και το θερμοκρασία στο μέγιστο της ημέρας, που ευτυχώς ήταν μόνο 20C εκείνη την ώρα. Το σχέδιο δούλεψε αρκετά καλά, καθώς η Αγγελική κοιμήθηκε αρκετή ώρα, αλλά κατά διαστήματα, καθώς κάτι που δεν είχαμε υπολογίσει ήταν ο …ενθουσιασμός της όταν έβλεπε κόσμο, που την χαιρετούσε και τη χειροκροτούσε και αυτή ξυπνούσε και ανταπέδιδε αντίστοιχα χαιρετούρες και χειροκροτήματα.

Την “παρέα” που θα μας έκαναν οι περιπατητές στην Πολυτεχνειούπολη δεν την περιμέναμε, όμως είχαμε βασιστεί σίγουρα στην παρέα των λίγων φίλων που είχαν έρθει για βοήθεια και θα ήταν συνοδεία με ποδήλατο. Έτσι στο μεγαλύτερο διάστημα της διαδρομής μαζί μας ήταν ο Άγγελος, ενώ κατά διαστήματα και ο Ζήσης με τη Σοφία. Επίσης ο Ζήσης με την Ντενίζ έτρεξαν επιπλέον μαζί μας για μερικά χιλιόμετρα. Ο βασικός λόγος της παρουσίας τους δίπλα μας δεν ήταν η βοήθεια προς εμένα, που ήταν και αυτή κρίσιμη στο κομμάτι της τροφοδοσίας, αλλά κυρίως η παρέα και η συνεχής επιτήρηση της διάθεσης της Αγγελικής ότι ευχαριστιέται τη βόλτα ή …τον ύπνο της. Να διευκρινίσω πως η Αγγελική, παρότι καταλαβαίνει γενικά πάρα πολλά πράγματα, ακόμα δεν μιλάει για να μας πει κι αυτή ακριβώς τι θέλει, οπότε ήμασταν έτοιμοι για διάφορα ενδεχόμενα. Παγουρίνο με νεράκι, μπισκοτάκια, ακόμα και έτοιμη μουσική με “ζουζούνια” είχαμε για να την κρατήσουμε απασχολημένη και να ικανοποιήσουμε τις συνήθεις επιθυμίες της. Ένα άλλο μεγάλο μειονέκτημα που είχα εγώ ήταν πως δεν έβλεπα την Αγγελική (εδώ ίσως χρειαζόταν να έχω προσαρμόσει ένα καθρεφτάκι), αλλά είχα συνεχώς τα μάτια των φίλων μου πάνω της να με ενημερώνουν ότι όλα είναι καλά.

Και πραγματικά, όλα πήγαν καλά και η Αγγελική πραγματοποίησε όλη τη μεγάλη της βόλτα στην απόσταση του Μαραθωνίου. Μόνο στο τελευταίο χιλιόμετρο, άρχισε λίγο να γκρινιάζει. Ίσως την τρόμαξε που έπεσε ο Ήλιος και σκοτείνιασε απότομα, ίσως και να την τρόμαξαν τα δικά μου επιφωνήματα πόνου στα τελευταία χιλιόμετρα. Είναι γεγονός άλλωστε πως έχουμε μια ιδιαίτερη συναισθηματική σύνδεση και η ίδια τρομάζει όταν ο μπαμπάς της πονάει, είναι εκνευρισμένος ή αισθάνεται άσχημα γενικότερα.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω, πως από την αρχή της προσπάθειας ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά πως αν η Αγγελική εξέφραζε δυσαρέσκεια με οποιονδήποτε τρόπο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, θα την σταματούσα πριν συμπληρωθούν τα 42,2χλμ. Αν όλο αυτό δεν ήταν βόλτα για την Αγγελική δεν θα ξεκινούσε και δεν θα συνεχιζόταν εκβιαστικά ως το τέλος. Δεν ξέρω αν έφταιγα εγώ στο 41ο χλμ ή κάποιος εξωτερικός παράγοντας, αλλά τουλάχιστον σε εκείνο το σημείο δεν υπήρχε περιθώριο να σταματήσουμε και απλά έπρεπε να επιστρέψουμε το συντομότερο στη “βάση” που θα ήταν και ο τερματισμός. Εκεί όπου τελικά μας περίμεναν οι αγαπημένοι μας , μαμά, γιαγιά, παππούς και μόλις τους ξαναείδε η Αγγελική αμέσως ηρέμησε και άρχισε πάλι τις …χαιρετούρες.. τέλος καλό, όλα καλά.

Έγινε γιατί μπορούσαμε!

Τι μας οδήγησε όμως τελικά να πάρουμε την απόφαση για αυτή την προσπάθεια; Ποιες ήταν οι αιτίες και ποιες οι αφορμές; Σε μια γρήγορη απάντηση θα σας έλεγα πως όλες οι συγκυρίες μου έλεγαν πως αυτή είναι η ευκαιρία μας, αν και φαινομενικά οι δυσκολίες ήταν πολλές.

Η σκέψη, να τρέξω έναν Μαραθώνιο με την Αγγελική στο καρότσι, υπήρχε εδώ και 1,5 χρόνο , όταν προμηθεύτηκα το “αγωνιστικό” καρότσι, ιδανικό για “προπονητικές βόλτες” με τη Αγγελική. Η σκέψη αυτή άρχισε να ωριμάζει περισσότερο, όταν στο τέλος της καραντίνας της άνοιξης, ουσιαστικά η Αγγελική ήταν αυτή που με ξαναέβγαλε στο δρόμο για προπόνηση, ενώ κάπως τα είχα παρατήσει για περίπου 1 μήνα. Έχοντας αυτήν σαν βασική κινητήριο δύναμη, βγαίναμε κάθε μέρα για την προπονητική μας βόλτα και έτσι κατάφερα σε σχετικά σύντομα χρονικό διάστημα να χάσω τα κιλά της καραντίνας και να ανακτήσω τη φυσική μου κατάσταση.

Όμως αυτό από μόνο του δεν αρκούσε για να δοκιμάσουμε στην απόσταση του Μαραθωνίου, ειδικά από τη στιγμή που οι προπονήσεις μας κυμαίνονται από 10-15χλμ. Η αλήθεια είναι πως αυτή την προσπάθεια την είχα φανταστεί ότι θα γινόταν 1-1,5 χρόνο μετά, αφού η Αγγελική μπορούσε να μιλήσει και θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε πιο ξεκάθαρα πάνω στη διαδρομή. Τώρα το μόνο που ήξερα είναι πως δεν της αρέσει να σταματάει το καρότσι και από τη στιγμή που θα κάτσει πάνω θέλει μόνο να κινείται.

Πρέπει να παραδεχτώ πως η απόφαση για τον συγκεκριμένο αγώνα λήφθηκε μόλις μια εβδομάδα πριν και δεν θα μπορούσε να είχε ληφθεί και νωρίτερα, καθώς μέχρι και την ανακοίνωση του lockdown του Νοεμβρίου, προετοιμαζόμουν κανονικά για να συμμετάσχω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου που θα γινόταν στον Σχινιά 8 Νοέμβρη. Το Πρωτάθλημα προφανώς ακυρώθηκε, όπως άλλωστε είχε ακυρωθεί και 1 μήνα νωρίτερα και ο Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών, ο οποίος αντικαταστάθηκε με την ιδέα του Virtual Μαραθωνίου Αθήνας.

Την προπόνηση την είχα στα πόδια μου, την εξοικείωση με το καρότσι επίσης, το ίδιο και για την Αγγελική πάνω σε αυτό. Θα ήταν δύσκολο, αλλά το πιστεύαμε ότι μπορούσε να γίνει. Τουλάχιστον με τον Virtual Μαραθώνιο είχαμε μια αφορμή να προσπαθήσουμε για τη “μεγάλη” απόσταση, αν και αρχικά είχαμε πει να τρέχαμε συμβολικά τα 10χλμ , εφόσον έτρεχα εγώ τον Μαραθώνιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Πλέον το 10άρι έμοιαζε πολύ μικρό και πολύ εύκολο για μας, καθώς είναι η στάνταρ απόσταση που τρέχουμε καθημερινά. Άλλωστε σε αγωνιστική μορφή, με την ταχύτητα που θα έπρεπε να αναπτύξω, μου φαινόταν πιο επικίνδυνο, απ’ ότι ο πιο σίγουρος και σταθερός ρυθμός ενός Μαραθωνίου.

Έτσι τα έφερε η εποχή και τελικά αυτή η προσπάθεια έγινε κάπως πιο νωρίς, κάπως πιο απρόβλεπτα, αλλά ήμασταν έτοιμοι σαν από καιρό, να περιμέναμε αυτή την ευκαιρία. Άλλωστε μεγαλύτερη σημασία είχε να στείλουμε στο κόσμο το δικό μας μήνυμα, για την προσπάθεια κάθε οικογένειας όπως η δική μας.

Όπως ίσως ήδη θα ξέρετε η Αγγελική έχει σύνδρομο Down, κάτι που έρχεται σαν σοκ σε οποιονδήποτε γονιό όταν το μαθαίνει, αλλά από εκεί και πέρα μαθαίνει να το διαχειρίζεται, μαθαίνει να προσπαθεί παραπάνω για το παιδί του, σα να αγωνίζεται σε έναν Μαραθώνιο και ο ίδιος να σπρώχνει ένα καρότσι, ενώ οι άλλοι όχι. Σαν γονείς είμαστε έτσι κι αλλιώς όλοι υποχρεωμένοι να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Η διαφορά είναι πως σε αυτό τον Μαραθώνιο αν δεν σπρώξεις το καρότσι δεν θα προχωρήσεις καθόλου ούτε εσύ, ούτε το παιδί σου. Και αυτό για μας πλέον είναι το φυσιολογικό, καθώς είναι μια καθημερινότητα την οποία όχι μόνο έχουμε αποδεχτεί, αλλά έχουμε μάθει να χαιρόμαστε με αυτήν και με αυτά που πετυχαίνει η Αγγελική κάθε μέρα. Αυτό μας κάνει κάθε μέρα πιο δυνατούς και πιο ευτυχισμένους, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες.

Έτσι, παρά τους αρχικούς δισταγμούς, μάλλον θεωρήσαμε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να βγούμε μπροστά και να τρέξουμε για για να ενημερώσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε για το Σύνδρομο Down και στην προσπάθεια μας να δείξουμε στον κόσμο όχι απλά ότι μπορούμε να είμαστε “κανονικοί”, αλλά και ότι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε καταπληκτικά πράγματα. Για όλους τους γονείς που προσπαθούν για το καλύτερο για τα παιδιά τους, ότι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν. Μπορεί τίποτα από όλα αυτά που για τα περισσότερα παιδιά θεωρούνται εύκολα και αυτονόητα να μην το κάνουμε ούτε τόσο γρήγορα, ούτε τόσο καλά, αλλά προσπαθούμε για όλα και σιγά σιγά τα καταφέρνουμε. Και αυτός είναι ο πιο σπουδαίος λόγος για να χαιρόμαστε και να έχουμε να πανηγυρίσουμε και μια μικρή νίκη κάθε μέρα.

Αυτός ήταν ο δικός μας συμβολισμός στη διαδρομή αυτού του Virtual Μαραθωνίου. Ελπίζω με την προσπάθεια μας να καταφέραμε να εκπροσωπήσουμε επάξια όλους αυτούς τους γονείς που δίνουν αυτόν τον καθημερινό αγώνα και ίσως να τους δώσαμε και λίγο δύναμη παραπάνω. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, αλλά αν σου δώσει λεμόνια, τότε πρέπει να κάνεις λεμονάδα. Μπορείς να της βάλεις μέσα και λίγο παραπάνω ζάχαρη για να την γλυκάνεις, να την πιεις και να την ευχαριστηθείς σαν μια ωραία βόλτα.

* Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήταν εκεί κατά μήκος της διαδρομής και μας στήριξαν με την παρουσία τους. Καταρχάς στην καταπληκτική μαμάκο που παρότι ετοιμόγεννη ήταν όλες τις ώρες εκεί απέξω να μας ενθαρρύνει (της είχαμε πάντως έτοιμο όχημα σε περίπτωση που σπάγαν τα νερά). Μαζί της βεβαίως πάντα και ο παππούς με τη γιαγιά μας.

Επίσης πολλά ευχαριστώ για τις βοήθειες σε μένα, αλλά κυρίως στην Αγγελική κατά τη διάρκεια της διαδρομής, στον Γιώργο Σ. , τον Άγγελο, τον Ζήση, τη Ντενίζ, τη Σοφία Α., την Κωνσταντίνα και στους guest star Δημήτρη Κ. Διονυσία Κ. Νίκη Μ.

Σας ευχαριστούμε όλους για την αγάπη σας και τα μηνύματα συμπαράστασης τις προηγούμενες μέρες. Το σύνδρομο Down δεν θα μας κρατήσει πίσω, μαζί θα πάμε ακόμα πιο μακριά!

** Δείτε και το βιντεάκι μας:

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman
Youtube: Grigoris Skoularikis

Έρημη πόλη, έρημη εκκίνηση, που είναι όλοι…

Ξέρω τι σκέφτεστε οι περισσότεροι, ξέρω που θα θέλατε να ήμασταν αυτό το σαββατοκύριακο, και ξέρω πως κανείς δεν θα ήθελε αυτές τις μέρες να τρέχει μόνος του.

Κανονικά θα ετοιμαζόμασταν για τη μεγάλη γιορτή του Μαραθωνίου της Αθήνας. Θα είχαμε πάρει το αριθμό μας από το κέντρο εγγραφών, θα είχαμε κάνει τη βόλτα μας στην Marathon expo. Σήμερα θα διεξαγόταν ο αγώνας των 10χλμ στο κέντρο της Αθήνας. Κανονικά, θα είχαμε την προσμονή για τη μεγάλη μάζωξη στην εκκίνηση του αγώνα των αγώνων της Ιστορίας. Στην εκκίνηση του Αυθεντικού Μαραθωνίου Αθηνών…

Τη φετινή χρονιά, με όλα τα στραβά που συνέβησαν και κυρίως με την πανδημία που μας έπληξε, προπονηθήκαμε με την ελπίδα ότι θα καταφέρναμε να βρεθούμε όλοι στην εκκίνηση του αγώνα. Εκεί θα θέλαμε να είμαστε αύριο, γι’ αυτό προετοιμαστήκαμε και με αυτή την αισιοδοξία για άλλη μια χρονιά ονειρευόμασταν και τον τερματισμό μας στο Καλλιμάρμαρο.

Μετά την οριστική ματαίωση του αγώνα τον προηγούμενο μήνα, τελικά η έξαρση της πανδημίας στη χώρα μας, έμελλε να αναγκάσει την κυβέρνηση να επιβάλει από αυτό το Σάββατο γενικευμένο lockdown στη χώρα και νέα πολύ περιοριστικά μέτρα κίνησης. Τραγική ειρωνεία του συμβολισμού της συγκεκριμένης μέρας για όλους τους Έλληνες Μαραθωνοδρόμους που αύριο όχι μόνο δεν θα βρεθούν όλοι μαζί στον Μαραθώνα, αλλά υποχρεώνονται να στείλουν sms, απλά για να βγουν να τρέξουν έξω από το σπίτι τους.

Ξέρω πως αυτή την Κυριακή, όλοι θα βγούμε να τρέξουμε σε κάποιον δρόμο, είτε για την καθημερινή μας διαδρομή, είτε στα πλαίσια της συμμετοχής μας στον Virtual Μαραθώνιο Αθηνών, αλλά όλοι θα έχουμε τον ίδιο κόμπο στο λαιμό θα αισθανόμαστε το ίδιο κενό. Κάτι θα μας λείπει, αλλά από κάπου θα λείπουμε κι εμείς.

Η εκκίνηση του Αυθεντικού Μαραθωνίου θα είναι έρημη, θα λείπουν οι φωνές, θα λείπουν οι μουσικές, θα λείπουν οι δρομείς, θα λείπουν οι 15.000 καρδιές που θα χτυπούν δυνατά περιμένοντας το “μπάμ”. Όμως όπου κι αν είναι ο καθένας από εμάς αυτή την Κυριακή 8 Νοεμβρίου, ξέρω πως η ψυχή του θα είναι στο Μαραθώνα έτοιμη για την εκκίνηση. Γι’ αυτό προετοιμάστηκε…

Καλή επιτυχία σε όλους τους φίλους που θα δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους αύριο και όλες τις επόμενες μέρες, έστω και μοναχικά στα πλαίσια τους Virtual Athens Marathon. Καλή δύναμη σε όλους τους φίλους, συναθλητές, δρομείς που θα συνεχίσουν να γράφουν χιλιόμετρα για την ψυχή τους. Το μεγάλο μας ραντεβού απλά αναβάλλεται γα ένα χρόνο ακόμα. Στις 14 Νοεμβρίου του 2021 να είμαστε όλοι εκεί υγιείς και δυνατοί, να είμαστε όλοι εκεί ψυχή τε και σώματι αυτή τη φορά.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman
Youtube: Grigoris Skoularikis

Δεν ακυρώθηκε άλλος ένας Μαραθώνιος, ακυρώθηκε ο Μαραθώνιος μας εναντίον της πανδημίας

Τελικά δεν θα μπορέσουμε να αγωνιστούμε άλλη μια φορά φέτος στο Κωπηλατοδρόμιο καθώς ματαιώθηκε οριστικά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου, μόλις μια εβδομάδα πριν τη διεξαγωγή του, στον απόηχο των νέων μέτρων της πανδημίας covid19 που εξαγγέλθηκαν και ισχύουν από σήμερα. Αυτή η ακύρωση όμως είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς ουσιαστικά από σήμερα κλείνει επίσημα όλο ο ελληνικός ερασιτεχνικός αθλητισμός και είναι άγνωστο πότε θα δοθεί το πράσινο φως για να ανοίξει και πάλι. Μεταξύ μας… είναι εντελώς αβέβαιο αν και πως θα καταφέρει να ξανανοίξει.

Απογοητεύομαι, όχι τόσο γιατί ακυρώθηκε ένας ακόμα Μαραθώνιος τη φετινή χρονιά, αλλά γιατί έτσι ουσιαστικά ακυρώθηκε όλος ο αγώνας μας, ο δικός μας Μαραθώνιος εναντίον της πανδημίας. Ακυρώθηκε στην πράξη η ανάγκη μας να μείνουμε υγιείς και δυνατοί μέσω του αθλητισμού. Ακυρώθηκε η αξία του να είσαι αθλητής και να προσπαθείς για τον καλύτερο σου εαυτό, ακόμα και μέσα στο χειρότερο περιβάλλον. Ακυρώθηκε όλη αυτή η προσπάθεια, ακυρώθηκε η ελπίδα να αφήσουμε το “καταραμένο” 2020 με το κεφάλι ψηλά.

Απογοητεύομαι, όπως και όλοι οι συναθλητές μου, όχι μόνο για την ακύρωση αυτού του αγώνα που για τους περισσότερους ήταν ο στόχος της χρονιάς, αλλά κυρίως γιατί είναι ξεκάθαρη πλέον η αδικία που υφίσταται ο “ερασιτεχνικός” αθλητισμός έναντι του “επαγγελματικού”. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως για την Ελλάδα αθλητισμός είναι μόνο το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Δεν έχει άλλη λογική να επιτρέπεται η συνέχιση μόνο των επαγγελματικών αγώνων ποδοσφαίρου και μπάσκετ, σε δυο αθλήματα με έντονες σωματικές επαφές, υπό το πρόσχημα ότι εκεί μόνο τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα και γίνονται συστηματικά τεστ. Ας μας πούνε ότι είναι πολλά τα λεφτά εκεί, ας μας πούνε ότι μόνο γι’ αυτό ενδιαφέρονται να μην κοροϊδευόμαστε τουλάχιστον.

Εξακολουθώ να απογοητεύομαι όμως, γιατί έτσι πλέον μας έτριψαν στην μούρη πως πως δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στους Έλληνες αθλητές, καμιά μέριμνα και σχέδιο προστασίας για τον “ερασιτεχνικό” αθλητισμό, κάτι που άλλωστε θα έπρεπε να το είχαμε καταλάβει. Παραθέτω ενδεικτικά μόνο κάποια από τα πιο επίκαιρα κατορθώματα της αθλητικής ηγεσίας:

– Αρχές Σεπτέμβρη, η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού θυμήθηκε να επιβάλει στις διοργανώσεις εκτός σταδίου, τους περιορισμούς που είχε επιβάλει 2 βδομάδες νωρίτερα η πολιτική προστασία στους γάμους και της βαφτίσεις, τσουβαλιάζοντας τον αθλητισμό με τα γλέντια και ακυρώνοντας τον ίδιο της τον εαυτό και τα υγειονομικά πρωτόκολλα που είχε εγκρίνει. Έτσι ματαιώθηκαν ανάμεσα σε άλλους αγώνες το Σπάρταθλο και ο Ημιμαραθώνιος της Αθήνας και από τις αθλοτουριστικές περιοδείες του Υφυπουργού Αθλητισμού καταλάβαμε τις προτιμήσεις του και τις προτεραιότητες του στον αθλητισμό.

– Εδώ και μήνες άλλωστε, ο Υφυπουργός Αθλητισμού αντί να εφαρμόζει στην πράξη μέτρα διάσωσης του αθλητισμού και διασφάλισης της άθλησης εν μέσω της πανδημίας, αναλώνει την ενέργεια και τον χρόνο της σε υποσχέσεις ενίσχυσης και στη νομοθέτηση εκλογικού συστήματος στις αθλητικές ομοσπονδίες με σκοπό τον έλεγχο τους.

– Την προηγούμενη εβδομάδα ο Υφυπουργός Αθλητισμού, εξαπέλυε δριμεία επίθεση προς όλο τον σωματειακό ερασιτεχνικό αθλητισμό της χώρας, καθιστώντας λίγο πολύ παράνομο τον τρόπο με τον οποίο έχει δομηθεί και λειτουργεί τα τελευταία χρόνια. Αυτή η γενικευμένη επίθεση ακολούθησε την πολύμηνη τακτική του να βάλει βάλει κατά συγκεκριμένων προσώπων του αθλητισμού. Αφού βλέπει πως δεν καταφέρνει να ελέγξει τις ομοσπονδίες με την εκλογικό του νομοθέτημα, τώρα βρήκε την ευκαιρία να δώσει σε σωματεία και ομοσπονδίες τη χαριστική βολή απαγορεύοντας όλη τη δραστηριότητα τους με πρόσχημα την πανδημία;

– Χτες, Δευτέρα, ο Γενικός Γραμματέα Αθλητισμού, λίγο πριν η υπηρεσία του ανακοινώσει ουσιαστικά το κλείσιμο όλου τον ελληνικού αθλητισμού (πλην επαγγελματικού ποδοσφαίρου/μπάσκετ) θεώρησε καλή ιδέα να μας πληροφορήσει μέσω twitter πως στην Αγγλία θα συνεχίσει τη λειτουργία του ο “υψηλός αθλητισμός”. Μια κίνηση που μόνο ειρωνικά θα μπορούσε να την εκλάβει οποιοσδήποτε Έλληνας αθλητής. Ο ρόλος του ΓΓΑ δεν είναι να μας ενημερώνει τι κάνουν άλλες χώρες για τον αθλητισμό τους, αλλά να δουλεύει ο ίδιος για τον αθλητισμό της χώρας του. Εκτός κι αν πιστεύει ότι στην Ελλάδα αντίστοιχα “υψηλός αθλητισμός” είναι μόνο το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και μπάσκετ.

– Λίγο μετά, στην ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού ως δια μαγείας εξαφανίστηκε εντελώς ο στίβος στα αθλήματα που στην ενημέρωση της Πολιτικής Προστασίας επιτρέπονται έστω και με ατομική προπόνηση. Αυτό δηλαδή που επέτρεψε η Πολιτική Προστασία έσπευσε να το απαγορέψει η ίδια η Γ.Γ.Α;

Θα μπορούσε κάποιος εύκολα να πει ότι ο επιτακτικός έλεγχος της πανδημίας δικαιολογημένα κλείνει τον αθλητισμό. Δικαιολογημένα όμως από που έπρεπε ο αθλητισμός, ειδικά αυτός των ανοιχτών χώρων να κλείσει πρώτος μαζί με την εστίαση και τις πολιτιστικές δραστηριότητες κλειστών χώρων; Η Γ.Γ.Α. μας ενημέρωσε πως η ιχνηλάτιση έδειξε συσχέτιση, αλλά δεν μας είπε ούτε σε ποιες περιπτώσεις διοργανώσεων, ούτε καν ποια αθλήματα, ούτε και για ποιες περιοχές. Είναι εύκολο να στοχοποιείς τον αθλητισμό, αλλά είναι κάπως δύσκολο να το δικαιολογήσεις κιόλας σε σχέση με άλλες καθημερινές δραστηριότητες που μένουν ανοιχτές, ειδικά όσον αφορά τα ατομικά αθλήματα, όπως ο στίβος, και ειδικά το αγώνισμα του Μαραθωνίου με τις προδιαγραφές που είχαν οριστεί για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα .

Εμείς οι αθλητές και οι αθλούμενοι, ειδικά οι Μαραθωνοδρόμοι, όλους αυτούς τους μήνες κάναμε θυσίες, δείξαμε σεβασμό στα μέτρα, ενημερώσαμε τον κόσμο για τους κινδύνους της πανδημίας. Κάναμε ότι μπορούσαμε για να διαφυλάξουμε την υγεία τη δική μας και των γύρω μας, ακριβώς για να μπορούμε ανάμεσα στα άλλα να συνεχίσουμε να είμαστε υγιής, για να κάνουμε και αθλητισμό. Την ίδια περίοδο που κάποιοι συνωστίζονταν στις πλατείες, στα μπαρ, τα ξενύχτια και τα πάρτι, εμείς με υπομονή και πειθαρχία προπονούμασταν μόνοι με κάποιο αγωνιστικό στόχο, αλλά κυρίως για να παραμείνουμε υγιής, σωματικά και πνευματικά. Εμείς αγωνιζόμασταν κάθε μέρα στην πράξη για τη δημόσια υγεία και με την ατομική μας ευθύνη προσπαθήσαμε να εμπνεύσουμε και συλλογική συνείδηση.

Απογοητεύομαι γιατί, αισθάνομαι προδομένος. Καταλάβαμε από νωρίς πως αυτή ο πόλεμος εναντίον της πανδημίας θα είναι άνισος. Τώρα επιπλέον καταλάβαμε ότι είμαστε μόνοι μας, χωρίς βοήθεια από την πολιτεία, χωρίς καβάτζα καμιά. Δεν είναι απλά πόλεμος για την υγεία, είναι πόλεμος για τις αξίες και τον πολιτισμό μας σε ένα περιβάλλον που φθίνει συνεχώς.

Κι όμως, εμείς ξέρουμε ότι θα είμαστε και την επόμενη μέρα στον αθλητισμό για τον αθλητισμό, ενώ αυτοί που αποφασίζουν τώρα για μας, πιθανότατα δεν θα είναι. Ξέρουμε ότι εμείς θα συνεχίσουμε να διαφυλάσσουμε με πειθαρχία τη δημόσια υγεία, γιατί ο αθλητισμός πάνω απ’ όλα την υγειά πρεσβεύει και εμείς αναγνωρίζουμε κάθε μέρα της αξία της.

Απογοητεύομαι, αλλά δεν τα παρατάω. Αυτός ο Μαραθώνιος μπορεί να ακυρώθηκε, αλλά ξεκινάει ένας ακόμα. Χάσαμε πολλά ως τώρα, αλλά τουλάχιστον ας μην χάσουμε τον εαυτό μας. Όσο μπορούμε ακόμα να είμαστε κάπου εκεί έξω, να μην επιτρέψουμε να τελειώσει έτσι η χρονιά, να μην τελειώσει έτσι αυτή η αθλητική ιστορία. Να τρέχουμε στους δρόμους, να τρέχουμε στα βουνά και στα λαγκάδια, να τρέχουμε με την αυγή, να τρέχουμε στο σκοτάδι, να τρέχουμε για να ζήσουμε, να τρέχουμε για να μην παραδοθούμε… ποτέ!

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman
Youtube: Grigoris Skoularikis

Virtual Race: Ο αγώνας μπορεί να είναι εικονικός, αλλά το τρέξιμο είναι πραγματικό!

Στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊου, ο κόσμος του αθλητισμού και ειδικά του δρομικού κινήματος ψάχνει και βρίσκει τρόπους να συνεχίσει τη δραστηριότητα του. Ένας από αυτούς είναι και η επινόηση των “Virtual Races”, των εικονικών δηλαδή αγώνων, που όμως περιλαμβάνουν πραγματικό τρέξιμο!

“Virtual” είναι ένας αγώνας στον οποίο μπορεί κάποιος να τρέξει την απόσταση που θα δηλώσει κατά την εγγραφή του σε οποιαδήποτε τοποθεσία, με οποιοδήποτε ρυθμό, σε εξωτερικό ή εσωτερικό χώρο (πχ. διάδρομο), μόνος ή μαζί με φίλους, οποιαδήποτε μέρα μεταξύ του διαστήματος που εξελίσσεται ο αγώνας αυτός.

Ουσιαστικά μιλάμε για τρέξιμο με συνθήκες προσωπικής προπόνησης. και παράλληλη συμμετοχή σε έναν αγώνα, χωρίς τη φυσική παρουσία αλλά με τη συμμετοχή και άλλων, που και αυτοί τρέχουν την ίδια απόσταση, αλλά πιθανώς σε μία άλλη μέρα και σε μία διαφορετική διαδρομή. Ο αγώνας μπορεί να είναι εικονικός, αλλά το τρέξιμο είναι πραγματικό, η προσπάθεια είναι πραγματική!

Βεβαίως, η διαδικασία ενός Virtual Race δεν μπορεί να συγκριθεί με έναν πραγματικό αγώνα και ούτε μπορεί να υποκαταστήσει την αίσθηση της συμμετοχής με πολύ κόσμο και όλα αυτά που δημιουργούν την ατμόσφαιρα ενός πραγματικού αγώνα δρόμου. Επιπρόσθετα στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι δεν υπάρχει η απαραίτητη ισονομία. Οι συνθήκες δεν είναι ίδιες για όλους και δεν υπάρχει απόλυτος έλεγχος για την εγκυρότητα των επιδόσεων.

Όμως είναι κι αυτός ένας τρόπος στην εποχή της πανδημίας, να διατηρήσουμε το αγωνιστικό μας κίνητρο, να βάλουμε στόχους και να προσπαθήσουμε για την αυτοβελτίωση μας. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να τρέξουμε όλοι μαζί για έναν κοινό σκοπό, ακόμα κι αν βρισκόμαστε σε διαφορετικές τοποθεσίες ή κάνουμε την προσπάθειας μας διαφορετική ημέρα.

Ήδη έχουν γίνει πολλοί virtual αγώνες το προηγούμενο διάστημα, όμως τον Νοέμβρη θα γίνει με αυτόν τον τρόπο και ο αγώνας που όλους μας ενώνει. Μιλάμε φυσικά για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας. Δυστυχώς φέτος η πραγματική διοργάνωση ακυρώθηκε και θα δεν θα μπορέσουμε να τρέξουμε στην Αυθεντική διαδρομή. Όμως σαν Μαραθωνοδρόμους ή δρομείς όλων των αποστάσεων, εξακολουθεί να μας εμπνέει η Αυθεντική προσπάθεια του Αθηναίου οπλίτη να μεταφέρει το μήνυμα νίκη από τον Μαραθώνα στην Αθήνα.

Έτσι το διάστημα 8-22 Νοεμβρίου, όλοι μας θα έχουμε την ευκαιρία να συμμετέχουμε στην Virtual εκδοχή του Μαραθωνίου Αθήνας, ο καθένας με το τρόπο του. Προπονητικά, Αγωνιστικά, Συμβολικά, πάντα όμως Αυθεντικά, στους δρόμους όλης της χώρας που γέννησε το αγώνισμα του Μαραθωνίου Δρόμου.

Αυτόν το Νοέμβρη, ο δικός μας κοινός σκοπός είναι να κρατήσουμε φέτος τη φλόγα του Μαραθωνίου της Αθήνας ζωντανή, δίνοντας ελπίδα και χαρά στους συναθλητές και τους φιλάθλους, στους φίλους και στην οικογένεια μας, σε όλο τον Κόσμο. Αυτός θα είναι ο δικός μας τρόπος να μεταφέρουμε μήνυμα νίκης ενάντια στην πανδημία.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης