Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Χριστός Ανέστη 2020: «Φέρτε τη Ζωή μας πίσω…»

Η φετινή Ανάσταση ήταν για όλους πολύ διαφορετική και σίγουρα οι ευχές όλων εστιάζονται στην υγεία μας και στη σύντομη αποκλιμάκωση των μέτρων περιορισμού και επιστροφή στις ζωές μας. Τολμώ να πω, ότι είναι η πρώτη χρονιά που το μήνυμα της Ανάστασης φέτος είναι περισσότερο κυριολεκτικό απ’ ότι μεταφορικό… «Φέρτε τη Ζωή μας πίσω…».

Φέτος λοιπόν γιορτάσαμε κάπως διαφορετικά απ’ ότι είχε συνηθίσει ο καθένας. Λιγότεροι μαζί, περισσότερο μέσα σπίτι, αλλά σίγουρα με περισσότερη όρεξη για Ζωή, με μεγαλύτερη εκτίμηση για αυτά που έχουμε, για αυτά που μας λείπουν και γι’ αυτά που κινδυνεύουμε να χάσουμε αυτή τη χρονιά. Ανταμώσαμε όμως διαφορετικά, στα μπαλκόνια, στις ταράτσες, στις βίντεο-κλήσεις και όπως αλλιώς μπόρεσε ο καθένας να μεταφέρει το μήνυμα της Ανάστασης στα αγαπημένα του πρόσωπα ή έστω στους άγνωστους γείτονες με τους οποίους έμελλε να κάνει Πάσχα.

Προσωπικά, αν τα πράγματα είχαν κυλήσει φέτος “κανονικά” θα ήμουν στη Γερμανία για το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Διάθλου, οπότε έτσι κι αλλιώς θα έχανα το Πάσχα στο χωριό και έτσι δεν δικαιούμαι να πω ότι αυτό μου έλειψε περισσότερο. Άλλωστε ο αγχωτικός τρόπος με τον οποίο αναγκαστήκαμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα μας κάνει και πιο ευτυχείς για αυτά που μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτές τις μέρες, όπως περισσότερες οικογενειακές στιγμές και ίσως λίγο ύπνο παραπάνω. Παράλληλα, όμως μεγαλώνει και την προσμονή της επόμενης μέρας, όταν θα βρεθούμε πια έξω όλοι μαζί έχοντας επιστρέψει σε αυτό που θα ορίζαμε σαν “κανονικότητα”.

Η “επόμενη μέρα” θα είναι μια πρόκληση διάρκειας μερικών μηνών. Εδώ που έχουμε φτάσει, θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι θα πάρουμε πίσω τη ζωή μας και την καθημερινότητα στην οποία είχαμε συνηθίσει, έτσι απλά. Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί είναι αρκετά περίπλοκη και θα αντίστοιχα θα “ξεμπλέξουμε” σιγά-σιγά. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως τη Ζωή μας θα την χτίσουμε πάλι βήμα βήμα. Ίσως να είναι και καλό αυτό καθώς η καθημερινότητα μας θα είναι πλέον πιο δημιουργική και συναρπαστική και όχι μονότονη και βαρετή.

Γι’ αυτό και η φετινή Ανάσταση σηματοδοτεί μια νέα αρχή, μια νέα Ζωή που όλοι μας πρέπει να ξεκινήσουμε με τα δεδομένα όπως έχουν διαμορφωθεί ως τώρα, με αυτά που έχουμε ήδη μάθει και με αυτά που θα μάθουμε στη συνέχεια. Είναι μια επανεκκίνηση, αν όχι σε όλους τους τομείς, σε πάρα πολλούς, αλλά με μια κοινή ευχή: Να ξαναβρεθούμε σύντομα όλοι μαζί, σε δρόμους, πλατείες, αγώνες και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, να τρέξουμε, να παίξουμε, να διασκεδάσουμε, να πανηγυρίσουμε και να αγκαλιαστούμε χωρίς τον φόβο του αόρατου εχθρού. Θα είμαστε σίγουρα όλοι, κάπως διαφορετικοί, αλλά τουλάχιστον να μην λείπει κανένας.

Υπομονή λοιπόν και καλή δύναμη για … Χρόνια Πολλά. Χριστός Ανέστη!

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

www.duathlon.gr

Αυτό το Πάσχα είναι για όλους κάπως διαφορετικό. Μένουμε περισσότερο σπίτι, προπονούμαστε λιγότερο, δεν έχουμε αγώνες και βεβαίως προσπαθούμε να τρέχουμε μακριά από συνωστισμό, μακριά από τον κορονοϊο.

Η Μεγάλη Εβδομάδα, «εβδομάδα παθών», για τη χώρα μας έχει ουσιαστικά ξεκινήσει εδώ και περισσότερο από 1 μήνα με τα μέτρα περιορισμού ενάντια στην εξάπλωση του κορονοϊού.

Σαν μια μεγάλη ανηφόρα δίχως ορατό τέρμα. Ήδη όλοι έχουμε κάνει τεράστια προσπάθεια για να φτάσουμε ως εδώ και ως χώρα να τα έχουμε καταφέρει τόσο καλά περιορίζοντας κρούσματα και απώλειες. Απλά χρειάζεται λίγο ακόμα υπομονή, λίγο ακόμη δύναμη, λίγο ακόμα σιγά σιγά να φτάσουμε στο τέλος της ανηφοριάς.

Φτάνοντας λοιπόν σε αυτό το Πάσχα οι ευχές μας για Καλή Ανάσταση είναι ουσιαστικά και ευχές να τελειώσει αυτή η ανηφόρα και να μας βρει και πάλι όλους μαζί στην κορυφή, έτοιμοι να τρέξουμε ακόμα πιο γρήγορα, με φόρα, στην κατηφόρα που θα ακολουθήσει!

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα! —

Το κίνητρο ενός τριαθλητή …Coronavirus Reloaded!

Το άρθρο που ακολουθεί το έγραψα με νεανική ορμή και ρομαντισμό τον Φεβρουάριο του 2005. Από κάποιο παιχνίδι της μοίρας λίγες μέρες μετά, είχα ένα τροχαίο που σακάτεψε τη μέση μου, κάτι που ουσιαστικά δοκίμασε την αλήθεια μου σε όλα αυτά που έγραφα… Στα δύσκολα αθλητικά χρόνια που ακολούθησαν μακριά από το τρίαθλο, άλλαξα αρκετά, μεγάλωσα, όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλω να πιστεύω πως διατήρησα το καθημερινό πάθος εκείνου του νεαρού για τον αθλητισμό…

Θυμήθηκα το άρθρο αυτές τις μέρες «καραντίνας» εξαιτίας του Κορονοϊου που «μένουμε σπίτι» και σκέφτομαι τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο.
Τι έγραφα λοιπόν εκείνον τον Φλεβάρη του 2005? Διαβάστε:

Το κίνητρο ενός τριαθλητή

Η ώρα είναι 5:30 και το ξυπνητήρι χτυπά. Μπορεί να μην έχει ξημερώσει καλά-καλά αλλά η μέρα σου ξεκινά και πρέπει να σηκωθείς. Όχι δεν πρόκειται να πας να δουλέψεις στην οικοδομή , αλλά απλά να πας για προπόνηση…

Κλείνεις το ξυπνητήρι και μένεις για λίγο να σκέφτεσαι αν πρέπει να σηκωθείς και να πας για την πρώτη προπόνηση της μέρας. Ο καιρός δεν είναι και πολύ καλός και υπάρχει πιθανότητα να βρέξει , αισθάνεσαι και λίγο κουρασμένος από τη χτεσινή μέρα και το πρωινό πρόγραμμα είναι από αυτά που πάντα βαριέσαι. Κάθεσαι για λίγο και το ξανασκέφτεσαι, «να βγω ή όχι»? Τελικά μετά από λίγο είσαι πάλι έξω για τρέξιμο ή ποδήλατο ή στο δρόμο για το κολυμβητήριο. Ο γείτονας που ξυπνά και αυτός νωρίς για να πάει στο γραφείο σκέφτεται «που πάει πάλι αυτός ο τρελός;» . Στο δρόμο σκέφτεσαι τι βλακεία θα είχες κάνει αν είχες ξεχαστεί κάτω από το πάπλωμα. Βέβαια εξακολουθείς να εύχεσαι να μην βρέξει αλλά πια δεν έχει και τόσο σημασία .

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η αφοσίωση μας στην προπόνηση περνάει από τεστ. Αυτό που για τους κοινούς ανθρώπους φαίνεται αδιανόητο για έναν αθλητή είναι καθημερινότητα. Ειδικότερα για έναν τριαθλητή με σοβαρούς αγωνιστικούς στόχους το ημερήσιο πρόγραμμα είναι αρκετά αυστηρό και δεν αφήνει περιθώρια ούτε για μία ώρα παραπάνω ύπνου το πρωί. Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να ακολουθούμε αυτό τον τρόπο ζωής ο οποίος κουράζει ακόμα και στη σκέψη του τους περισσότερους ανθρώπους; Ποια είναι τα κίνητρα της ιδιαίτερα απαιτητικής προπόνησης για έναν αθλητή σε ένα άθλημα σαν το τρίαθλο;

Για ξεκινήσει κάποιος απλώς να αθλείται υπάρχουν κάποιοι βασικοί λόγοι. Η υγεία και η εξωτερική εμφάνιση είναι ίσως οι δυο βασικότεροι που μπορεί να στείλουν το καρδιοπαθή για πεζοπορία και την νεαρή φοιτήτρια να λιώνει στο διάδρομο κάποιου γυμναστηρίου. Και είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια πολύς κόσμος αθλείται πια πιο συστηματικά. Τι κάνει όμως κάποιους να αφιερώνουν πολύ χρόνο και δυνάμεις στην γυμναστική; Για ποιο λόγο κάποιοι να προπονούνται συστηματικά και αφοσιωμένα; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει τον αθλητισμό σε τρόπο ζωής; Χωρίς αμφιβολία ένας αγωνιστικός στόχος είναι πάντα ένα καλό κίνητρο. Οι λόγοι όμως για τους οποίου θέλει κάποιος ολοκληρώσει έναν αγώνα , είτε πρόκειται για ένα sprint είτε για έναν αγώνα Ironman είναι τόσοι όσοι και οι αθλητές που συμμετέχουν κάθε φορά. Ποια είναι όμως η κοινή συνισταμένη στα κίνητρα όλων των αθλητών που το πρωινό του αγώνα θα στηθούν στη γραμμή της εκκίνησης και όλο το προηγούμενοι διάστημα έχουν διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα στην προπόνηση;

Το τελευταίο διάστημα για διάφορους λόγους δεν είχα τη δυνατότητα να γυμναστώ όσο θα ήθελα. Μου έλειψε τόσο η προπόνηση. Σίγουρα ξεκουράστηκα αλλά το μεγαλύτερο κέρδος ήταν πως είχα την ευκαιρία να κάτσω και να σκεφτώ με πιο καθαρό μυαλό κάποια πράγματα. Μερικές από τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται παραπάνω.

Ειδικότερα σήμερα που η ελληνική αθλητική πραγματικότητα απογοητεύει με τον τρόπο οργάνωσης και διοίκησης της πολλά από τα παραπάνω ζητήματα γίνονται ακόμα πιο επίκαιρα. Οι δυσκολίες που συνάντησαν αθλητές στις προσπάθειες τους για υψηλές επιδόσεις τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν πρόωρα την ενεργό δράση. Δεν τους αδικώ για την επιλογή τους αλλά δεν θέλω να τους συμμερίζομαι. Πολλοί από εμάς έχουμε φτάσει στην κρίσιμη ψυχολογική καμπή όπου τίθεται το ερώτημα, «να συνεχίσω ή να τα παρατήσω;»

Όταν μου συνέβη εμένα σκέφτηκα πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τον αθλητισμό …και συμπέρανα πως αυτό δεν θα ήταν ζωή για μένα. Δεν πρέπει να μας απογοητεύει και να μας αποπροσανατολίζει μια αγωνιστική αποτυχία , ένας τραυματισμός ή μια άλλη κατάσταση που κάνει πιο δύσκολη ή προσωρινά αδύνατη την προπόνηση. Όσοι ασχολούνται με το τρίαθλο τα τελευταία χρόνια ξέρουν επίσης πως υπάρχουν και επιπλέον προβλήματα. Η κακοδιοίκηση και ο ανύπαρκτος αγωνιστικός προγραμματισμός θίγουν πρώτα απ’ όλα τους αθλητές όταν οι αγώνες αναβάλλονται , δεν προγραμματίζονται έγκαιρα η ακόμα δεν διοργανώνονται και καθόλου. Και ας μην επεκταθούμε και στις παρασκηνιακές ενέργειες που αντιμετώπισαν αρκετοί από τους πλέον ελπιδοφόρους αθλητές… Δυσκολίες υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν σε ότι και αν κάνουμε αλλά έτσι είναι όλη η ζωή και αν πέσουμε 7 φορές πρέπει να σηκωθούμε 8.

Πίσω από κάποιο δυνατό κίνητρο κρύβεται πάντα μια έντονη επιθυμία. Μόνο όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ θα κάνεις αυτό που πρέπει , καμιά φορά και κάτι παραπάνω , για να το πετύχεις. Αυτό που πάντα ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους αθλητές είναι το πάθος τους. Χωρίς το πάθος για το άθλημα η αφοσίωση στην προπόνηση τίθεται σε αμφισβήτηση. Μπορεί να προπονείσαι καλά για κάποιο διάστημα αλλά αν δεν έχεις την απαραίτητη θέληση πολύ δύσκολα δεν θα παρεκκλίνεις από την προετοιμασία σου. Το πάθος είναι αυτό που σε ξυπνάει κάθε πρωί και σε βγάζει στο δρόμο να παλεύεις με τα στοιχεία της φύσης και τον εαυτό σου. Το κάνεις γιατί το αγαπάς , γιατί σε «φτιάχνει» , γιατί αισθάνεσαι ζωντανός και νικητής κάθε μέρα.

Ακόμα και τώρα που το τοπίο στο ελληνικό τρίαθλο είναι αρκετά θολό και υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για την μελλοντική αγωνιστική δραστηριότητα επιλέγω να οργανώσω τη ζωή μου γύρω από την προπόνηση. Δεν κάνω τον αθλητισμό , την προπόνηση, τους αγώνες και τις επιδόσεις απαραίτητα αυτοσκοπό, αλλά μέσο για να πετύχω πολύ περισσότερα. Οι αγωνιστικοί στόχοι και η θέληση για την καλύτερη δυνατή αγωνιστική παρουσία πάντα υπάρχουν αλλά το βασικό κίνητρο είναι πέρα από αυτά. Το άθλημα μας είναι καλώς ή κακός ένας τρόπος ζωής, μια ξεχωριστή καθημερινότητα. Αγαπάμε την αίσθηση της σωματικής βελτίωσης , την διαφοροποίηση από τους γύρω μας , την ικανότητα μας να κάνουμε πράγματα που οι άλλοι τρομάζουν μόνο που τα σκέφτονται, την οργάνωση στην καθημερινότητα μας. Το πρωινό ξύπνημα , η αυστηρή διατροφή , η αποχή από διάφορους συνηθισμένους , μαζικούς και τυποποιημένους τρόπους διασκέδασης δεν είναι θυσία , είναι επιλογή. Θέλουμε αυτόν τον τρόπο ζωής και αισθανόμαστε υπερήφανοι και ξεχωριστοί για αυτό. Μαθαίνουμε να θέτουμε στόχους και να προσπαθούμε να τους πετύχουμε μεθοδικά. Μαθαίνουμε στην πειθαρχεία και στην συνέπεια προς στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Και αυτό περνάει και σε όλους τους τομείς της ζωής μας και γινόμαστε καλύτεροι. Πάνω απ όλα όμως το διασκεδάζουμε. Μας αρέσει πάρα πολύ αυτή η κατάσταση. Και αν ακόμα αμφιβάλλετε για αυτό απαντήστε στην εξής ερώτηση: «έχετε οικονομικές απολαβές από το άθλημα σας;» Φυσικά στο 99.9% των περιπτώσεων η απάντηση είναι όχι. Θα πηγαίνατε να δουλέψετε υπερωρία κάθε μέρα χωρίς επιπλέον απολαβές; Φυσικά και όχι αλλά εντούτοις πολλοί είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν λιγότερο (και εννοείται με μικρότερους μισθούς) προκειμένου να έχουν λίγο περισσότερο χρόνο για προπόνηση. Ας μην θίξουμε ακόμα και αυτούς που παραμελούν επαγγελματικές , ακαδημαϊκές , οικογενειακές και λοιπές υποχρεώσεις για λίγο περισσότερο χρόνο προπόνησης.

Σίγουρα η κινητήρια δύναμη ξεπερνά τους αγωνιστικούς μας στόχους. Γι’ αυτό πια είμαι πεπεισμένος πως και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι αθλητές που ξέρω το κάνουμε από αγάπη , έρωτα , πάθος. Μπορεί αυτή η υπερβολή στη σχέση αθλητή και αθλήματος να φέρνει την ίδια τη σχέση σε κρίσιμες και έντονες καταστάσεις αλλά αυτό είναι το τίμημα των σχέσεων πάθους αλλά παράλληλα και η γοητεία τους. Η χαρά , η λύπη , η συγκίνηση , η αγωνία , ο φόβος που προσφέρει κάθε μάχη. Τα έντονα συναισθήματα της πάλης και η επιβεβαίωση ότι είσαι ζωντανός ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γι αυτό αξίζει να παλεύεις κάθε στιγμή γι αυτό που ποθείς.

Ακόμα και αν δεν βρήκατε κάτι από τον εαυτό σας σε αυτό το άρθρο αλλά εξακολουθείτε να ανυπομονείτε για την επόμενη προπόνηση και τον αγώνα που φτάνει μην ανησυχείτε. Δεν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο ,ούτε κάνουμε την ίδια προπόνηση και δεν έχουμε τους ίδιους στόχους όμως όλοι θα ξαναβρεθούμε σε κάποια παραλία περιμένοντας την κόρνα της εκκίνησης με το ίδιο άγχος και θα σκεφτόμαστε όλη την προπόνηση της προετοιμασίας για αυτό τον αγώνα. Μέχρι τότε το μοναδικό που μπορώ να συμβουλεύσω είναι να το διασκεδάζεται και να το κάνετε γιατί το αγαπάτε και γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης, Φεβρουάριος 2005

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman

Μνήμες πρώτου Μαραθωνίου: Όταν έχεις πονέσει τόσο πολύ για να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να φτάσεις και στον τερματισμό!


* Το 2006, τερμάτισα στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών σε χρόνο 2:43:21 στο ντεμπούτο μου στην απόσταση. Αυτό παρέμεινε ατομικό ρεκόρ για 13 χρόνια ως το 2019 που έκανα νέο μετά με 2:38:09. Το παρακάτω άρθρο είχε γραφτεί τον Οκτώβριο του 2010 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.runningnews.gr . Αναδημοσιεύω με μικρή νέα επιμέλεια:

Όσους Μαραθώνιους και να τρέξει κάποιος πάντα κρατάει στο μυαλό του με ιδιαίτερο τρόπο τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εμένα με έχει χαράξει ανεξίτηλα αυτό το βίωμα, όχι μόνο γιατί παρέμεινα για 13 χρόνια η καλύτερη μου επίδοση, αλλά κυρίως γιατί τον θεωρώ σαν τον πιο επίπονο αγώνα που έχω κάνει ποτέ σε όλα τα αθλήματα που έχω συμμετάσχει (ακόμα και από αγώνες αρκετά μεγαλύτερης διάρκειας). Ο πόνος που υπέφερα και άντεξα για να τερματίσω αυτόν τον αγώνα δεν ήταν τόσο στα 42,2χλμ του, αλλά κυρίως στην προετοιμασία που προηγήθηκε. Τώρα πλέον που θυμάμαι από τόσο μακριά εκείνη την περίοδο είμαι σίγουρος πως τότε δεν έδωσα έναν απλό αγώνα διάκρισης, αλλά κυρίως έδωσα τον δικό μου αγώνα ζωής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια δρομικής επιβίωσης. Υπερβολές? Ίσως … όμως πριν με κρίνετε διαβάστε την ιστορία που προηγήθηκε μέχρι αυτόν τον τερματισμό…

Ο χρόνος πριν…

Πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια? Με μια σακατεμένη σπονδυλική στήλη από τροχαίο ατύχημα τον Φεβρουάριο του 2005, όταν με χτύπησε αυτοκίνητο σε μια προπόνηση ποδηλασίας. Ουσιαστικά 6 μήνες εκτός οποιασδήποτε δράσης και από εκεί και πέρα αβεβαιότητα για οτιδήποτε είχε να κάνει με προπόνηση και απόδοση. Βεβαίως, αισθανόμουν τυχερός μόνο που στεκόμουν ακόμα στα πόδια μου, αλλά ένιωθα την πλάτη και τη μέση μου πολύ εύθραυστες με συχνούς πόνους.

Το 2006 με βρήκε να παλεύω μεταξύ φθορά και αφθαρσίας με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς “φθοράς”. Οποτεδήποτε έκανα κάτι περισσότερο με πρόδιδε η μέση μου κι ακόμα κι όταν άντεχα τους πόνους της, από τις παράπλευρες επιβαρύνσεις συνήθως λύγιζε κάποιο πόδι. Έτρεχα και δεν έτρεχα… πόναγα και …πόναγα περισσότερο … όμως παρέμενα πάνω στον δρόμο και αυτό με ικανοποιούσε αφάνταστα. Για κάποιον που οι γιατροί του είχαν πει πως υπήρχε πιθανότητα να μην ξανατρέξει ποτέ, ήταν μια πρώτη νίκη.

Όμως είχα μάθει στη ζωή και στον αθλητισμό να έχω υψηλούς στόχους και παρά τα προβλήματα δε με ικανοποιούσαν κάποιοι μέτριοι έως καλοί αγώνες που έτρεχα σε αποστάσεις 10-15χλμ. Χρειαζόμουν ένα μεγαλύτερο κίνητρο, ήθελα κάτι παραπάνω για να αισθανθώ πως είμαι ακόμα ζωντανός. Ήξερα πως είχε έρθει η ώρα του Μαραθωνίου … και η μέρα του αγώνα θα ήταν η 5η Νοεμβρίου 2006. Στόχος πλέον μπορεί να μην ήταν κάποια υψηλή διάκριση, αλλά σίγουρα θα ήταν ένας δυνατός αγώνα και ο τερματισμός ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, πάντα κουβαλώντας τους πόνους και τις αγωνίες μου….

Η προετοιμασία

Η προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα ουσιαστικά ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2006 από το 0, έχοντας πάλι μείνει εκτός για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους κάποιες βδομάδες. Είχα μπροστά μου τρεις μήνες να συνέλθω και να πετύχω το στόχο μου. Δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και ήξερα πως για να τα καταφέρω αυτούς τους τρεις μήνες θα έπρεπε να αντέξω τόσο πόνο όσο δεν είχα νιώσει στα 10 χρόνια αγωνιστικού αθλητισμού που είχαν προηγηθεί.

Κι έτσι ξεκίνησα προσπαθώντας όσο μπορούσα να κάνω εύκολο τον πρώτο μήνα. Ο Αύγουστος έτσι κι αλλιώς με πολύ ζέστη δεν άφηνε περιθώρια για δύσκολη προπόνηση. Πρώτη προτεραιότητα ήταν να χάσω 4-5 κιλά και αυτό κατάφερα με πολύ υπομονή και χιλιόμετρα, ενώ καθημερινά έκανα ασκήσεις ενδυνάμωσης και φυσιοθεραπείας στα εύθραυστα σημεία μου. Οι βάσεις είχαν μπει και ήμουν αισιόδοξος, αν και ήξερα πως ακόμα ήμουν πολύ μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι έβαλα στο πρόγραμμα μερικές πιο δυνατές προπονήσεις ανεβάζοντας παράλληλα και τα χιλιόμετρα. Είχα που είχα τα προβλήματα μου, φορτώθηκα όμως κι άλλα. Στην πρώτη γρήγορη προπόνηση με χτύπησαν τα παπούτσια με αποτέλεσμα να αποκτήσω πληγές στις φτέρνες μου. Συμβαίνει … θα σκεφτούν οι έμπειροι και έτσι είναι. Καλώς η κακώς όμως το πείσμα μου ήταν τέτοιο εκείνη την περίοδο που συνέχισα με ακόμα περισσότερη ένταση τις επόμενες μέρες με ακόμα περισσότερο πόνο από τις ματωμένες μου φτέρνες. Το θετικό των ημερών …. “το φαινόμενο του πρωτεύοντα πόνου” πονούσαν οι φτέρνες και με είχε ξεχάσει η μέση. Το αρνητικό … έκανα τέτοιες πληγές στις φτέρνες μου εκείνη την περίοδο που μου έχουν μείνει σημάδια μέχρι σήμερα! Αυτό κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Πως τελείωσε? Με έναν άσχετο (?) τραυματισμό στον γαστρομνήμιο. Ο τένοντας δεν άντεξε και παρά την ψυχολογική μου αντοχή θα έπρεπε για τουλάχιστον μία εβδομάδα να μείνω εκτός, αφού δεν μπορούσα καν να τρέξω.

Έτσι αναγκάστηκα λίγες μέρες να ξεκουραστώ και να περιποιηθώ με …υπευθυνότητα τις πληγές μου. Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς έπρεπε και να μετακομίσω εκείνη την περίοδο από την Αθήνα στην Πάτρα για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο στόχος παρέμενε ζωντανός και η προετοιμασία συνεχίστηκε στην Πάτρα πλέον με αμείωτη όρεξη. Χρειάστηκα λίγες μέρες να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου, αλλά δεν αισθανόμουν πως είχα χάσει τίποτα …μέχρι την επόμενη ατυχία. Την ίδια βδομάδα κατάφερα να αρπάξω κρύωμα! Χτύπημα πάνω στο χτύπημα και πλέον είχα αρχίσει να ανησυχώ, όχι απλώς για το αν θα κατάφερνα να τρέξω Μαραθώνιο, αλλά για την υγεία μου. Μήπως τελικά είχα καταπονήσει τον εαυτό μου περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει?

Απέμεναν 3-4 εβδομάδες πριν τον αγώνα και δεν ήξερα ούτε σε κατάσταση ήμουν, ούτε αν μπορούσα να συνεχίσω να προπονούμαι με όλες τις κατάρες πάνω μου … τσακισμένη μέση, εύθραυστα πόδια, πληγιασμένες φτέρνες, κρυολόγημα …και πλέον εκτός έδρας μόνος μου στην Πάτρα. Είχα ουσιαστικά προπονηθεί μόλις 3 εβδομάδες τον Σεπτέμβρη και ήξερα πως δεν αρκούσαν για να τρέξω αξιοπρεπώς Μαραθώνιο. Δεν ήθελα να μπω απροετοίμαστος αλλά δεν ήθελα να είμαι και φέτος θεατής. Έπρεπε να εξοφλήσω το χρέος προς τον εαυτό μου … ή τώρα ή ποτέ … Ορκίστηκα στον εαυτό μου να συνεχίσω ότι μα ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα. Θα προπονιούμουν, θα έτρεχα και θα τερμάτιζα δυνατά αυτόν τον Μαραθώνιο ακόμα κι αν δεν μπορούσα να ξανατρέξω ποτέ … Ήταν τέτοια πλέον η αποφασιστικότητα και το πείσμα μου που καλώς η κακώς θα έβαζα την σωματική μου υγεία μου σε δεύτερη μοίρα. Ήξερα όμως πως τα προβλήματα θα υπήρχαν πάντα και αισθανόμουν πως αν τα παρατούσα τώρα δεν θα μπορούσα να τα ξεπεράσω ποτέ. Λένε πως συχνά “ο ηρωισμός και η βλακεία ταυτίζονται” όμως τη δεδομένη περίοδο η ψυχούλα μου απαιτούσε μια μεγάλη μάχη και έτσι η ψυχική μου υγεία έγινε προτεραιότητα.

Καταφέρνοντας να ισορροπήσω σε τεντωμένο σχοινί τις εβδομάδες που ακολούθησαν περιέργως τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά. Ανάρρωσα από το κρυολόγημα και δεν αντιμετώπισα κάποιο άλλο ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι κατάφερα να κάνω 3 εβδομάδες προπόνησης που με έκαναν αισιόδοξο πως κάτι καλό μπορούσε να βγει μετά από όλα αυτά.


Ο αγώνας

5 Νοεμβρίου 2006. Μέτα κόπων και βασάνων αυτούς τους τρεις μήνες τελικά είχα καταφέρει να φτάσω σε καλή κατάσταση στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου και αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη. Είχα φροντίσει κάθε μικρή λεπτομέρεια πριν από το μπαμ και δεν πίστευα πως θα μπορούσε πλέον κάτι να πάει στραβά. Ακόμα και την ύστατη ώρα τι αφελής που ήμουν…

Η συγκεκριμένη μέρα πρέπει να ήταν η πιο κρύα στην ιστορία της διοργάνωσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήραμε εκκίνηση με το θερμόμετρο να γράφει 0 C ενώ ακόμα και αργότερα που έβγαλε ήλιο η θερμοκρασία δεν ανέβηκε περισσότερο από τους 5 C. Έχοντας εμπειρία από τρίαθλο και τον σχετικό εξοπλισμό του, είχα αποφασίσει να αντικαταστήσω με λάστιχα τα κορδόνια των παπουτσιών μου για να μην έχω το άγχος μην μου λυθούν. Μετά το πάθημα με τις πληγές του Σεπτεμβρίου, ήθελα να σιγουρευτώ πως σε αυτά τα 42,2χλμ δεν θα τριβόντουσαν οι φτέρνες μου. Έτσι έσφιξα αρκετά τα λάστιχα η μάλλον τα έσφιξα πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε.

Δόθηκε το μεγάλο “μπαμ” και ξεχυθήκαμε στη Λεωφόρο Μαραθωνομάχων … όμως δεν άργησα να καταλάβω τι μεγάλο λάθος είχα κάνει. Ένιωθα ήδη τα παπούτσια να με πιέζουν πολύ στο γκουντουπιέ και από το 2ο κιόλας χλμ ένιωθα τους τένοντες σφιγμένους. Οι πόνοι είχαν έρθει πολύ νωρίς κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Θα έπρεπε από νωρίς να σταματήσω για λίγο και να χαλαρώσω τα λάστιχα όμως δεν το έκανα. Πίστευα πως δεν έπρεπε να σταματήσω παραβλέποντας τον βασικό κανόνα που λέει “όταν κάτι σε ενοχλεί στον Μαραθώνιο διόρθωσε το όσο είναι ακόμα νωρίς. Έλπιζα πως μετά από μερικά χλμ θα ζεσταινόντουσαν οι τένοντες στο γκουντουπιε και θα πέρναγε ο πόνος, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε τελικά ποτέ.

Πονούσα αλλά έτρεχα, κάτι όμως όχι και ασυνήθιστο για μένα αφού ουσιαστικά τόσους μήνες αυτό έκανα. Τα περάσματα μου ήταν εντός στόχων, οπότε δεν με πτοούσαν για το τελικό αποτελέσματα. 10χλμ σε 36:58 , ημιμαραθώνιος σε 1:19:03. Πήγαινα για κάτω από 2:40 και αυτό ήθελα, όμως η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο σκληρή. Με το σφίξιμο στους τένοντες του γκουντουπιε, η ποδοκνημική μου ουσιαστικά ήταν σε ακαμψία κάτι που εμπόδιζε τη σωστή ροή του αίματος στα πέλματα. Σε μια τόσο κρύα μέρα σαν και αυτή, ουσιαστικά τα πέλματα μου είχαν παγώσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τα μισά και μετά να νιώθω πως τρέχω και πατάω καρφιά.

Στις δύσκολες ανηφόρες ο ρυθμός έτσι κι αλλιώς θα έπεφτε λίγο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω. Πονούσα ακόμα περισσότερο, όμως συνέχιζα να τρέχω. Λίγο πριν το 30ο χλμ ήρθε και άλλο χτύπημα. Ο τένοντας του γαστροκνήμιου που με είχε προδώσει τον Σεπτέμβριο, κλότσησε πάλι …. έκοψα λίγο κι ευτυχώς με άφησε… Συνέχισα να τρέχω σκεπτόμενος πλέον πως “στον Μαραθώνιο σε θυμούνται όλα τα τραύματα που κουβαλάς…” αλλά ακόμα κι αυτό είναι μέσα στον αγώνα.

Περίμενα τη λυτρωτική κατηφόρα από το 32 και μετά όμως το μαρτύριο θα γινόταν ακόμα χειρότερο. Τα παγωμένα μου πόδια στην κατηφόρα πονούσαν ακόμα περισσότερο. Από εδώ και πέρα θα πήγαινα με αυτόματο πιλότο. Από τη μια αισθανόμουν πόνο, από την άλλη δεν αισθανόμουν τίποτα και πλέον κατηφόριζα με μόνη σκέψη να φτάσω αξιοπρεπώς στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο ρυθμός μου είχε πέσει, θύμα των περιστάσεων, όμως είχε σταματήσει να με νοιάζει πλέον ο χρόνος. Μόνος στόχος ο τερματισμός. Τουλάχιστον έβγαινε η καλή προπόνηση που είχα κάνει και οι μύες μου άντεχαν να κρατήσουν έναν κάλο ρυθμό οριακά κάτω από 4λεπτά/χλμ ώστε να αισθάνομαι πως συνεχίζω να τρέχω πάραυτα. Έχοντας υποφέρει τόσο πόνο μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω να τρέχω, ούτε να μειώσω κι άλλο το ρυθμό για να το κάνω λίγο πιο εύκολο αυτό. Με ότι μου είχε απομείνει έσφιγγα τα δόντια και πίεζα με τα παγωμένα μου πέλματα την σκληρή άσφαλτο, παρότι αισθανόμουν τους τένοντες στο γκουτουπιε πλέον κομμένους.

Ο τερματισμός ζύγωνε στο Καλλιμάρμαρο και αυτό ήταν το μόνο που με ένοιαζε, παρότι καταλάβαινα πως δε θα με λύτρωνε από τους πόνους. Ένιωθα σακατεμένος όμως έπρεπε να μπω στην τελική ευθεία και να τερματίσω με ψηλά το κεφάλι μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους που με είχαν στηρίξει στα δύσκολα. Μάζεψα για άλλη μια φορά το κουράγιο μου, έπνιξα τους πόνους μου και μπήκα χαμογελαστός στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τερμάτισα με καθαρό χρόνο 2:43:21 κατασυγκινημένος, μπροστά στην οικογένεια και τους φίλους μου.

Η μεθεπόμενη μέρα

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να προετοιμαστώ, να ξεκινήσω, να τρέξω και να τερματίσω σε τέτοια επίδοση αυτόν τον αγώνα, με όλα αυτά τα προβλήματα… Η πρώτη μου διαπίστωση λίγο μετά τον τερματισμό μου ήταν πως “αφού κατάφερα να αντέξω όλα αυτά και ειδικά τον ίδιο τον αγώνα όπως εξελίχθηκε μπορώ να αντέξω και να καταφέρω τα πάντα”. Αυτή η εντύπωση κυριαρχεί στο μυαλό μου μέχρι σήμερα, αν και είμαι αρκετά ώριμος για να ξέρω πως δε θα ήταν καλό να υποβάλω τον εαυτό μου ξανά σε τόσο μεγάλο στρες.

Το τίμημα αυτού του αγώνα σωματικά και ψυχολογικά ήταν τεράστιο και ουσιαστικά με άφησε εκτός αγώνων για αρκετούς μήνες μετά. Καλώς η κακώς, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να αγωνιστώ για τη ζωή και την ελευθερία μου και να την κερδίσω στον δρόμο όπως είχα μάθει να κάνω πάντα. Έπρεπε να επιβιώσω συνθηκών και προβλημάτων για να συνεχίσω πιο δυνατός να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο, να τρέχω…

Από τότε, κάθε φορά που στέκομαι στην εκκίνηση ενός Μαραθωνίου, δεν ελπίζω σε τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και δεν πιστεύω σε θαύματα. Απλά τρέχω ελεύθερος, με την καρδιά μου, για την ψυχή μου, κουβαλώντας τους πόνους, τις αμαρτίες και τις αγωνίες μου για 42,2χλμ όπως κάθε πραγματικός Μαραθωνοδρόμος….

Γρηγόρης Σκουλαρίκης
Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook:  grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman

Φέτος δεν κρινόμαστε για το πόσο αφοσιωμένοι αθλητές και μαραθωνοδρόμοι είμαστε, αλλά απλά πόσο υπεύθυνοι πολίτες είμαστε.

Πρώτη Κυριακή του Απρίλη σήμερα, του μήνα που ήταν “κανονικά” είναι καθιερωμένοι σχεδόν όλοι οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί Μαραθώνιοι, του μήνα που για τους περισσότερους από εμάς ερχόταν η στιγμή της κρίσης στον αγώνα της εαρινής σεζόν. Φέτος η μοίρα έμελλε να μας στερήσει τους αγώνες και την άνεση των προπονήσεων για να κριθούμε σε άλλους τομείς και σίγουρα όχι για την αθλητική μας ικανότητα. Τώρα κρινόμαστε για την υπευθυνότητα, τον σεβασμό και την αλληλοκατανόηση. Τώρα κρινόμαστε για ποιοι πραγματικά είμαστε και όχι για το ποιοι προσπαθούμε να γίνουμε.

Και αυτή η περίοδος Μαραθώνιος είναι, ίσως ο πιο δύσκολος της ζωής μας. Η γενιά μας δεν πέρασε ούτε πόλεμο, ούτε κατοχή και οι περισσότεροι από εμάς δεν ζήσαμε ούτε δικτατορία. Τώρα μας έτυχε να ζήσουμε μια πρωτόγνωρη παγκόσμια κατάσταση. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που ξεσπάει πανδημία στο Κόσμο και απειλεί το σύνολο του πληθυσμού με νεκρούς και κατάρρευση υγειονομικών και οικονομικών συστημάτων. Είναι όμως η πρώτη φορά που η παγκόσμια κοινότητα δείχνει αποφασισμένη να αντιμετωπίσει στα ίσα αυτή την πανδημία και να την περιορίσει με ελάχιστε απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, παρά το προφανές οικονομικό κόστος. Οι χαμένες ζωές δεν γυρνάνε πίσω, όλα τα υπόλοιπα θα μπορέσουμε να τα φτιάξουμε ξανά βάζοντας τον κόπο και το μεράκι μας όπως και πριν.

Οι ειδικοί έχουν συμφωνήσει πως αυτά τα μέτρα είναι αναγκαία στην παρούσα φάση και είναι το πιο δυνατό μας όπλο για τον περιορισμό του κοροναϊου. Όσο πιο αυστηρά, τόσο πιο αποτελεσματικά, αλλιώς δεν θα ήταν μέτρα, αλλά ημίμετρα χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Προς το παρόν σαν χώρα φαίνεται πως τα καταφέρνουμε καλά, αφού κρατάμε χαμηλά τα κρούσματα και κατ’ επέκταση τους θανάτους και αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για την κοινωνική μας υπευθυνότητα.

Τα μέτρα περιορισμού είναι σίγουρα δύσκολα για όλους και καταλαβαίνω απόλυτα την δυσφορία πολλών φίλων και συναθλητών να αποδεχτούν την παρούσα κατάσταση. Επίσης καταλαβαίνω πως το κατεπείγον της κατάστασης έχει δημιουργήσει νομικά κενά και διάφορα άλλα ευτράπελα. Σίγουρα επίσης δεν έχουν λείψει οι υπερβολές όχι μόνο στην εφαρμογή, αλλά και στην προβολή και επιβολή των μέτρων, κάτι που δημιουργεί επιπλέον σύγχυση σε όλους μας.

Σε κάθε περίπτωση, σαν πολίτες δεν έχουμε περιθώριο εφησυχασμού και υπεροψίας. Δυστυχώς το μακάβριο παράδειγμα των πιο κοντινών μας χωρών σε κουλτούρα, της Ιταλίας και της Ισπανίας πλανάται ήδη πάνω από την Ευρώπη και πολύ φοβάμαι πως θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες που θα χάσουν τον έλεγχο όπως η Μεγ. Βρετανία η Σουηδία και οι Η.ΠΑ. που άργησαν επιδεικτικά να πάρουν μέτρα.

Από τη δική μας πλευρά, ειδικά σαν αθλητές, χρειάζεται ψυχραιμία και παράλληλα ελεγχόμενη εκτόνωση μας, σύμφωνα με τις οδηγίες που αφορούν τα μέτρα. Σίγουρα επίσης, ο παρατεταμένος και συνεχής εγκλεισμός δεν θα μας βγει σε καλό. Είναι προφανές πως τα νεύρα όλων είναι ήδη τεντωμένα ειδικά όσο η κατάσταση δεν έχει σαφή ορίζοντα λήξης. Προς το παρόν, τουλάχιστον ας εκμεταλλευτούμε τη δυνατότητα για σύντομη άσκηση σε εξωτερικό χώρο, μια ώρα που όσο ποτέ άλλοτε θα την αξιοποιήσουμε περισσότερο σαν ψυχοθεραπεία και λιγότερο σαν προπόνηση.

Φέτος κρινόμαστε καταρχήν όλοι σαν άνθρωποι για να μπορούμε τις επόμενες σεζόν να κριθούμε και σαν Μαραθωνοδρόμοι, αθλητές ή σε όποιο άλλο τομέα έχει να επιδείξει ο καθένας μας τη αξία του και του το έχει αποστερήσει η παρούσα κατάσταση. Ακούμε τους ειδικούς και όσους έχουν αναλάβει την ευθύνη για τη διαχείριση αυτής της κρίσης. Τηρούμε αυστηρά τους κανόνες υγιεινής, μένουμε σπίτι όσο μπορούμε περισσότερο, προστατεύοντας εμάς, τους φίλους και την οικογένειας μας.

Υπομονή και καλή δύναμη σε όλους!

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman