Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

21/2/2011, Ελληνικό
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου 2011
Αποστάσεις 10 – 40 – 5 χλμ
1η θέση και Πρωταθλητής Ελλάδος!

Αυτή η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια που συμμετέχω με αγχώνει λίγο. Είναι ο αγώνας μου, πως να το κάνουμε. Ειδικά φέτος, ήμουν πιο αγχωμένος από ποτέ, όχι τόσο γιατί δεν ήμουν εγώ σίγουρος για τον εαυτό μου, αλλά κυρίως γιατί ήταν όλοι οι υπόλοιπο ήταν πολύ σίγουροι για μένα. Τελικά είναι κάπως δύσκολο να συμμετέχεις σε έναν αγώνα σαν φαβορί και να περιμένουν όλοι από εσένα να κερδίσεις άνετα! Μάλλον πολλές φορές ξεχνάμε πως ένας τέτοιος αγώνας διάθλου είναι εξ’ ορισμού πολύ δύσκολος, επίπονος και συχνά απρόβλεπτος.

Ευτυχώς κατάφερα να επιβεβαιώσω τα προγνωστικά και να κερδίσω κάνοντας και φέτος έναν καλό, σταθερό και ελεγχόμενο αγώνα. Η συνολική μου επίδοση ήταν 1 ώρα 51 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα. Η αλήθεια είναι πως ήλπιζα να κατέβω την 1:50 όμως δεν ήμουν στο αγώνα τόσο καλά. Ίσως δεν ήμουν φρέσκος αρκετά μετά από την βαριά χειμερινή προετοιμασία που προηγήθηκε, ίσως να με επηρέασε και το γεγονός πως δεν έκανα καλό ζέσταμα. Τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες και δικαιολογίες, σημασία έχει η νίκη και η επιστροφή στην κορυφή μετά το 2008 (το 2009 δεν έτρεξα, το 2010 ήμουν 2ος πίσω από τον Βασίλη Κρομμύδα).

Ο αγώνας έτσι κι αλλιώς δεν είχε μεγάλη συμμετοχή και ο μόνος αξιόλογος συναγωνισμός θα ήταν από τον Δημήτρη Παππά, έναν από τους παλιούς του αθλήματος, ο οποίος όμως πλέον το έχει ρίξει στη ποδηλασία με αποτέλεσμα να είναι από τους κορυφαίους ποδηλάτες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Εντούτοις συνεχίζει να κάνει και τρέξιμο και ήξερα πως θα ήταν πολύ δυνατός σε αυτό τον αγώνα. Η αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης ήταν ο καλύτερος συναγωνισμός που θα μπορούσα να έχω σε αγώνα διάθλου στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή και ο τελικός χρόνος του, από τις καλύτερες επιδόσεις που έχουν γίνει ποτέ σε αυτόν τον αγώνα το επιβεβαιώνει. Αφού ο Βασίλης Κρομμύδας φαίνεται πως αποχώρησε οριστικά μετά την τιμή που μας έκανε πέρσι να αγωνιστεί ξανά, δεν πιστεύω πως υπάρχει άλλος αθλητής στην Ελλάδα που θα μπορούσε να συνδυάσει τρέξιμο και ποδηλασία τόσο καλά, όσο ο Δημήτρης. Βεβαίως δεν είναι κορυφαίος δρομέας, όμως είναι κορυφαίος ποδηλάτης και το συνολικό του αποτέλεσμα θα ήταν πολύ κοντά στο δικό μου, που συνδυάζει και τα δυο αθλήματα με πιο μετριασμένο τρόπο. Μακάρι να είχαμε κι άλλους δυνατούς αθλητές στον αγώνα, να έχουμε περισσότερο συναγωνισμό, όμως δεν δυστυχώς δεν είχαμε.

Ξεκίνησα τον αγώνα με δυνατό τρέξιμο, όπως μου αρέσει σε τέτοιους αγώνες, αλλά απελπιστικά μόνος σε όλη τη διαδρομή. Το χρονόμετρο στο τέλος των 10χλμ έδειχνε 34:08, πήρα το ποδήλατο και ξεκίνησα για την ποδηλασία. Είχα ήδη 2,5 λεπτά διαφορά από τον Δημήτρη και στόχος θα ήταν να παραμείνω μπροστά και να μην με προσπεράσει. Συνέχιζα να ποδηλατώ σταθερά και δυνατά, χωρίς ωστόσο να πιέζομαι πάρα πολύ, έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως είναι κάπου εκεί πίσω και μειώνει τη διαφορά. Δυστυχώς δεν ήξερα πόσο ίσως ήταν και σε καμιά στροφή δεν μου είπε και κανείς από τους δικούς μου έξω τι γινόταν πιο πίσω. Η διαφορά μειωνόταν συνέχεια, όμως εγώ δεν το ήξερα και είχα ήδη μπει στην τελευταία στροφή άνετος. Κάπου εκεί ήταν που κατάλαβα πως με είχε πλησιάσει αρκετά ώστε να τον βλέπω στις μεγάλες ευθείες πίσω. Πάραυτα δεν με πρόλαβε και μπήκα στην περιοχή αλλαγών παραμένοντας επικεφαλής. Η ποδηλασία ολοκληρώθηκε γύρω στα 57,5 λεπτά (για την ακρίβεια είναι 37χλμ κι όχι 40), κάτι που ήταν περισσότερο από 2 λεπτά πιο γρήγορα από το αντίστοιχο κομμάτι πέρσι. Στο 2ο τρέξιμο ήμουν αρκετά σφιγμένος αλλά πάραυτα μπορούσα πιάσω έναν ρυθμό στο 3:40/χλμ ώστε να μεγαλώσω εκ νέου τη διαφορά από τον Δημήτρη και να ολοκληρώσω το δεύτερο 5άρι σε 18:20 και τον αγώνα σε 1:51:18. Αποστολή εξετελέσθη! Πρωταθλητής Ελλάδας Διάθλου 2011!

Αρκετά όμως με αυτόν τον αγώνα, περισσότερες αναλύσεις δεν έχουν κανένα νόημα. Ήταν απλώς ένα καλό τεστ και μια τυπική υποχρέωση προς τον εαυτό μου. Σημασία πλέον έχουν οι εξορμήσεις μου στους μεγάλους αγώνες διάθλου Powerman του εξωτερικού. Ολλανδία 17/4, Γερμανία 22/5. Βέλγιο 7/8 και Ελβετία 4/9. Εκεί θα δούμε πραγματικά “τι ψάρια πιάνουμε” με αντιπάλους μερικούς από τους καλύτερους διαθλητές του Κόσμου.

Προς το παρόν πάντως ακολουθούν μερικά εγχώρια τεστάκια στο τρέξιμο. Αύριο (27/2) έχουμε πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου και στις 13 Μαρτίου τον αγώνα 20χλμ του ΣΔΥΑ. Ένας πρώτος κύκλος προετοιμασίας έκλεισε κι αφού ξεκουράστηκα όλη αυτή τη βδομάδα, ένας καινούριος ξεκινάει από Δευτέρα.

Πριν κλείσω, θα ήθελα να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στην αδερφή μου τη Χαρά που συμμετείχε σε σύνθετο αγώνα μετά από 6 χρόνια και αγωνίστηκε πολύ καλά για να πάρει τη δεύτερη θέση στις γυναίκες πίσω από τη φίλη μας τη Λουκία Λουκοπούλου. Ήταν μια πολύ ελπιδοφόρα επιστροφή και ελπίζω να έχει ανάλογη συνέχεια. Προς το παρόν έχουμε κλείσει να έρθει μαζί στον αγώνα της Γερμανίας να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και να αποκτήσει εμπειρίες. Σίγουρα, αν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα.

Δείτε επίσης:

Περισσόερα για τον αγώνα εδώ:
http://www.triathlon.gr/?id=302

Φωτογραφίες γενικά, εδω:
http://www.runningnews.gr/?id=8624

Προσωπικά άλμπουμ φωτογραφιών στο facebook: 1ο Αλμπουμ εδω , 2ο Αλμπουμ εδω

Αναδημοσίευση απο www.triathlon.gr

Διεξήχθη χτες (Κυριακή 20/2) στο Ελληνικό το φετινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου, όλων των κατηγοριών Μεγάλοι πρωταγωνιστές της διοργάνωσης ήταν ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης και η Λουκία Λουκοπούλου που αναδείχθηκαν πανελληνιονικες σε άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα. Οι δυο αθλητές του Θησέα Ζωγράφου ξεχώρισαν από την αρχή στην μεγάλη απόσταση 10-40-5, αν και η αλήθεια είναι πως δεν είχαν αντάξιο συναγωνισμό.

Στους άνδρες τουλάχιστον μπήκε εκτός συναγωνισμού στον αγώνα μια “παλιοσειρά” ο Δημήτρης Παππάς που καταδίωκε συνέχεια στον Σκουλαρίκη έτσι ώστε να έχει λίγο ενδιαφέρον ο αγώνας. Το πρώτο 10αρι ο Σκουλαρίκης το ολοκλήρωσε σε 34:08 με τον Παππά να ακολουθεί 2,5 λεπτά αργότερα με 36:40. Το σκηνικό στο ποδηλασία αντιστράφηκε με τον Παππά που πλέον είναι από τους καλύτερους χρονομετρίστες στην Ελλάδα να μειώνει τη διαφορά, χωρίς ωστόσο να προλαβαίνει τον Σκουλαρίκη που ελέγχοντας την κούρσα μπήκε πρώτος στην περιοχή αλλαγών ακριβώς μετά από 1 ώρα και 32 λεπτά αγώνα. Οι δυο αθλητές ξεκίνησαν με πολύ μικρή διαφορά το δεύτερο τρέξιμο, όπου ο Σκουλαρίκης δεν είχε τελικά πρόβλημα να επιταχύνει και να φτάσει στη νίκη με χρόνο 1:51:10.

Ο Παππάς τερμάτισε περίπου 1,5 λεπτό αργότερα σημειώνοντας και αυτός μια πάρα πολύ καλή επίδοση. Πρέπει να σημειώσουμε πως το δίδυμο Σκουλαρίκη-Παππά είχε πρωταγωνιστήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και πριν ακριβώς 7 χρόνια (21/2/2004), στο πρώτο επίσημο αγώνα διάθλου σε αυτή την απόσταση που είχε διεξαχθεί στην Ελλάδα, χωρίς ωστόσο να είναι πανελλήνιο πρωτάθλημα. Επίσης με αυτή του τη νίκη, ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης έγινε ο πρώτος αθλητής με 2 πανελλήνια πρωταθλήματα διάθλου (2011 και 2008), από το 2007 που ξεκίνησε ο θεσμός. Απο μία νίκη έχουν ο Κώστας Δοβανάς (2007), ο Παναγιώτης Χριστοδουλόπουλος (2009) και ο Βασίλης Κρομμύδας (2010).

Πολύ πιο πίσω από τους δυο πρώτους τερμάτισε στη τρίτη θέση της γενικής, αλλά στη δεύτερη θέση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος ο Μάριος Κοκκολάκης και αυτός του Θησέα, με χρόνο λίγο πάνω από τις 2 ώρες. Ακόμα πιο πίσω, στην τρίτη θέση τερμάτισε ο Γιάννης Κοκκίνης του ΓΑΣ Ιλισού. Στους Βετεράνους πρώτος ήταν ο Γιώργος Σακλάς και δεύτερος ο Γιώργος Γιαννίμπας, αμφότεροι του ΓΑΣ Ιλισού. Τρίτος ήταν ο Κώστας Μυλωνάς από τους Ολύμπιους.

Πολυνίκης στο δίαθλο πλέον είναι όμως και η Λουκία Λουκοπούλου η οποία με άλλη μια πολύ καλή και σταθερή εμφάνιση συμπλήρωσε τρεις (2008, 2009, 2011) περνώντας σε νίκες τη Ντενίζ Δημάκη που έχει κερδίσει στις άλλες χρονιές (2007, 2010). Η Λουκοπούλου έκανε άλλη μια πολύ καλή και σταθερή κούρσα. Ολοκλήρωσε τα πρώτα 10χλμ σε 40 λεπτά και μετά συνέχισε ακάθεκτη σε ποδηλασία και δεύτερο τρέξιμο ώστε να φτάσει στη νίκη μετά από συνολικά 2 ώρες και 8 λεπτά. Μοναδική, αλλά άξια, αντίπαλος της ήταν κατά πολύ νεότερη της Χαρά Σκουλαρίκη (αδερφή του Γρηγόρη) η οποία όμως είναι αρκετά παλιά στο τρίαθλο και σε αυτόν τον αγώνα έκανε την επανεμφάνιση της μετά από 6 χρόνια σε απόσταση που βεβαίως δεν είχε ξανατρέξει. Έτσι ήταν αρκετά επιφυλακτική, αλλά τελικά τερμάτισε πολύ καλά μετά από 2 ώρες και 15 λεπτά.

Στην απόσταση σπριντ (5-20,2,5) που διεξήχθη παράλληλα με τη συμμετοχή πολλών ανεξάρτητων αθλητών νικητής ήταν ο Χρήστος Κροκίδας. Στην ίδια απόσταση για το πανελλήνιο πρωτάθλημα αγωνίστηκαν οι έφηβοι με νικητή τον Φώτη Κωνταντίνου (Οδυσσέας) και οι νεάνιδες με νικήτρια την Δήμητρα Αλιφιεράκη (ΓΑΣ Ιλισός).

Αναλυτικά αποτελέσματα απο την ΕΟΤΡΙ σύντομα

Αυτή η δημοσίευση ξεκίνησε σαν ένα απλό race report για τον αγώνα δρόμου στη Φιλοθέη μια εβδομάδα πριν, όμως επειδή ίσως έχετε καταλάβει πως δε μου αρέσουν τα “απλά race report” θα βρω αφορμή για να γράψω και κάτι παραπάνω.

Την προηγούμενη Κυριακή 6 Φεβρουαρίου λοιπόν, συμμετείχα στον τελικό αγώνα της φετινής σειράς “Γύροι Πόλεων” του ΣΕΓΑΣ στη Φιλοθέη. Αγώνας δρόμου 6χλμ και μια καλή ευκαιρία για μια γρήγορη προπόνηση, έτσι για να ξεμπουκώνουμε. Άλλωστε στις προπονήσεις μου δεν έχω την πολυτέλεια για δουλέψω …ταχύτητες. Αρχικός στόχος ήταν μια επίδοση κάτω από 20 λεπτά (η διαδρομή είναι για την ακρίβεια 6,2χλμ) και μια θέση μέσα στην πρώτη 10άδα της γενικής κατάταξης. Τελικά, έπεσα λίγο έξω, χρόνος 20:15 και 11ος στην κατάταξη.

Η μέρα ήταν πάρα πολύ ωραία, σχεδόν ανοιξιάτικη μετά από τις κρύες μέρες που προηγήθηκαν και πραγματικά με είχαν ταλαιπωρήσει στην προπόνηση, κυρίως της ποδηλασίας. Πάραυτα, η αλήθεια είναι πως δεν αισθανόμουν και πολύ καλά, ήμουν κάπως βαρύς και λίγο ανέτοιμος σωματικά για να εφαρμόσω την προκαθορισμένη τακτική, δηλαδή να φύγω γρήγορα από την αρχή και να κρατήσω όσο μπορούσα. Κάτι μου έλειπε…

Το τεστ ετοιμότητας όμως είναι δοκιμή σε αυτά που θέλουμε να ελέγξουμε, έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Ο αγώνας αποδείχθηκε πολύ σκληρός τελικά, αν και πολύ μικρός για τα δεδομένα και την προπόνηση μου. Βάρεσα από την αρχή για να τεστάρω τον εαυτό μου σε συνθήκες πίεσης και άξιζε το ρίσκο, αν και δε μου βγήκε, ώστε στο τέλος να χάσω και κάποιες θέσεις που θα μπορούσα να είχα κερδίσει με πιο συντηρητική τακτική. Πάραυτα έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από την προσπάθεια μου.

Πέρασα την πρώτη στροφή (2.050μ) σε 6:25, που σημαίνει στο 6:15 το καθαρό 2άρι, ήταν δυνατό, αλλά ένιωθα να έχω δυνάμεις. Επόμενη στροφή (2050) 6:45 και ένιωθα πως τα πράγματα είχαν ήδη αρχίσει να δυσκολεύουν. Ήμουν πάντως στην 8η θέση εκείνη την ώρα και κυνηγούσα. Δυστυχώς, ηο ρυθμός μου έπεσε αρκετά στην επόμενη στροφή (2100μ) που ολοκληρώθηκε σε 7:05 μαζί με τον αγώνα σε 20:15. Στα τελευταία μέτρα με με προσπέρασαν και κάποιο πιο “συνετοί” και φρέσκοι τους οποίους δεν είχα δυνάμεις να ακολουθήσω.

Φωτογραφίες του αγώνα έχουμε εδω και βίντεο εδώ

Τέλος πάντων, δεν είχε και τόσο σημασία ο συγκεκριμένος αγώνας έτσι κι αλλιώς, αλλά βασικά άλλο θέμα ήθελα να θίξω. Αυτό της “ετοιμότητας” για έναν απλό αγώνα δρόμου. Αυτό το πρόβλημα το έχω και στις προπονήσεις, όταν είναι να κάνω μόνο τρέξιμο. Δεν μου βγαίνει εύκολα μια δυνατή προπόνηση τρεξίματος. Δε νιώθω το σώμα μου έτοιμο να τρέξει γρήγορα έτσι. Όσο δρομικά παράδοξο κι αν ακούγεται, τις πιο γρήγορες προπονήσεις στο τρέξιμο τις κάνω όταν έχει προηγηθεί ποδήλατο αμέσως πριν. Παρά την κούραση, τα πόδια είναι πιο δυνατά και τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Αυτό ίσως φαίνεται αδύνατο για τους αθλητές που κάνουν μόνο τρέξιμο, αλλά είναι κοινό μυστικό για διαθλητές και τριαθλητές, ότι συμβαίνει πολλές φορές. Σε μένα πάντως συμβαίνει σίγουρα κάθε φορά. Τρέχω πιο γρήγορα μετά από μια (πολύ) δυνατή και σχετικά μεγάλη (~80χλμ) ποδηλασία, παρά όταν δεν έχω κάνει τίποτα πριν.

Το φαινόμενο θα μπορούσε να έχει διάφορες εξηγήσεις, όμως δεν είμαι και ο πλέον καταρτισμένος για να το αναλύσω επιστημονικά. Θέλω πάντως να περιγράψω την αίσθηση που έχω προσωπικά. Έχω την εντύπωση πως το σώμα μου για να αποδώσει στο μέγιστο πρέπει να “ζεσταθεί” σε όλες τους τις “μονάδες”. Έχω την αίσθηση πως υπάρχουν μύες που δουλεύουν κυρίως στο ποδήλατο και μύες που δουλεύουν κυρίως στο τρέξιμο, όμως κάθε κατηγορία μπορεί να δώσει επιπλέον δύναμη στο αντίστροφο άθλημα, αρκεί να είναι “έτοιμη”. Αλλιώς είναι μάλλον περιττό βάρος με δεδομένο κιόλας πως πολλές μέρες υπάρχει συσσωρευμένη κούραση που κάνει τους μύες επιπλέον δυσκίνητους μέχρι να ζεσταθούν καλά.

Οπότε τι κάνουμε τώρα, όταν έρχεται η ώρα για έναν απλό αγώνα δρόμου? Μου φαίνεται είναι καιρός να αρχίσω να εφαρμόζω το ακόμα πιο αντισυμβατικό! Προθέρμανση για έναν αγώνα δρόμου κάνοντας και ποδηλασία. Όπως είπα, αν υπάρχουν ποδηλατικές μυικές ομάδες που μπορούν να βοηθήσουν στο τρέξιμο με την κατάλληλη ποδηλατική προθέρμανση, τότε έτσι θα γίνει. Στο κάτω κάτω, αφού η αίσθηση που έχω πάντα στο τρέξιμο μετά από ποδηλασία είναι καλύτερη από ότι χωρίς ποδηλασία, τότε μάλλον δεν χάνω και τίποτα …εκτός από έναν επιπλέον μπελά στο κεφάλι μου και 20-30 λεπτά χρόνου προθέρμανσης. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει…

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο και αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα για την …παταγώδη αποτυχία μου να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και της προετοιμασίας μου.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Δεν αντιμετώπισα κανένα σοβαρό πρόβλημα και παρά τα σκαμπανεβάσματα της προετοιμασίας τις τελευταίες εβδομάδες έβγαλα πολύ καλές προπονήσεις και ήμουν σε αρκετά καλή κατάσταση για ένα χρόνο κοντά στο 2:35. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος για το τι ακριβώς πήγε στραβά. Η επικρατούσα θεωρία είναι πως υπήρχε κάποιο οργανικό πρόβλημα που αποκαλύφθηκε στην πορεία του αγώνα με αποτέλεσμα ουσιαστικά να καταρρεύσω και να εγκαταλείψω. Υπερκόπωση, ίωση ή μια φλεγμονή στο δόντι που ακόμα με ταλαιπωρεί … δεν ξέρω αν και τι από όλα αυτά φταίξαν τόσο πολύ ώστε να μην μπορώ καν να τρέξω στα τελευταία χιλιόμετρα. Το σίγουρο είναι πως ο ρυθμός που ακολούθησαν με στόχο το 2:35 δεν ήταν ποιο γρήγορος από αυτό που έπρεπε, απλά δεν ήμουν καλά έτσι ώστε από τα μισά και μετά να πέσω πάρα πολύ απότομα και από το 30 και μετά πλέον να υποφέρω.

Δεν έχω δικαίωμα να παραπονούμαι για τίποτα, δεν θέλω να παραπονούμαι για τίποτα. Έτρεξα κι έχασα από τον ίδιο μου τον εαυτό και αυτό είναι που με στεναχωρεί περισσότερο από όλα. Το καλοκαίρι μου ήταν ιδιαίτερα σκληρό με ποδηλασία και δίαθλο, τα προγράμματα τρεξίματος δεν έβγαιναν λόγω ζέστης και γενικά μου έμενε η εντύπωση πως περισσότερο καταπονιόμουν και δεν βελτιωνόμουν με την προπόνηση. Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο Σεπτέμβριος, μέχρι να δροσίσει λίγο και εγώ να ξεκουραστώ ώστε να αρχίσω να ρολάρω και στις προπονήσεις. Νόμιζα πως είχα ξεκουραστεί, αλλά κάποια ιδιαίτερα επίπονα προγράμματα που θεωρούσα επιβεβλημένα να κάνω ενόψει Κλασικής φαίνεται πως δεν με άφησαν να φτάσω στον αγώνα και πραγματικά ξεκούραστος. Ήμουν χαμένος από χέρι και δεν το ξέρα…

Ο Μαραθώνιος είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολος και εκδικητικός απέναντι στους απροετοίμαστους και τους υπερόπτες. Απροετοίμαστος δεν ήμουν σίγουρα, όμως για να κάνω την αυτοκριτική μου το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν πως αισθανόμουν περισσότερο σίγουρος για τις δυνάμεις μου από όσο έπρεπε. Είχα κάνει καλή χιλιομετρική προετοιμασία, ενεργειακά ποτέ δεν είχα πρόβλημα και είχα φροντίσει να δώσω και τα προσωπικά μου ποτά για ενυδάτωση κατά τη διάρκεια του αγώνα. Έφτασα στην εκκίνηση βάση σχεδιασμού χωρίς απρόοπτα και ο αγώνας ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Θεωρώ πως ακόμα κι αν είχα ξεκινήσει πιο συντηρητικά, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο από τη στιγμή που όντως υπήρχε πρόβλημα κόπωσης, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι δε μου είχε περάσει καν από το μυαλό η πιθανότητα να στραβώσει τόσο πολύ ο αγώνας. Σκεφτόμουν πως στη χειρότερη περίπτωση να έκανα έναν χρόνο κοντά στο 2:40 και ακόμα και όταν πέρασα τα μισά σε 1:17:28 αυτή η εντύπωση επιβεβαιωνόταν. Βέβαια, τα σημάδια πτώσης είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους, αλλά εκείνη την ώρα το χρονόμετρο έδειχνε το ιδανικό πέρασμα στα μισά και εγώ ήμουν ακόμα πιο αισιόδοξος για το τρέξιμο μου. Το τι έγινε μετά δε θέλω να θυμάμαι … τουλάχιστον έφτασα στο Στάδιο και έτρεξα το τελευταίο χιλιόμετρο για να τερματίσω αξιοπρεπής (για την ιστορία, σε 3:12)

Τι μου έμεινε από όλα αυτά? Η εντύπωση πως τέτοιοι επίπονοι αγώνες σε θέλουν όχι μόνο υγιή αλλά και φρέσκο στη εκκίνηση. Ένιωθα τυχερός που εδώ και μήνες δεν αντιμετώπισα τραυματισμό που να μου κόψει την προπόνηση. Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχα πάθει κάτι ώστε να ξεκουραστώ. Στο μέλλον το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να φροντίζω να ξεκουράζομαι περισσότερο κατα τη διάρκεια της προετοιμασίας, ειδικά για τέτοιους αγώνες. Δεν ξέρω πότε θα τρέξω ξανά Μαραθώνιο, ίσως του χρόνου πάλι, σίγουρα όχι την Άνοιξη. Προτεραιότητα είναι μερικοί δυνατοί διεθνείς αγώνες διάθλου οι οποίοι είναι εξίσου επίπονοι και θα πρέπει να τους τρέξω όχι μόνο με καλή προετοιμασία αλλά και με σωματική φρεσκάδα. Παρά την απογοήτευση μου για τον Μαραθώνιο αγώνα, έχω ήδη επιστρέψει στο δρόμο και κοιτάζω μπροστά…

Κατά τα άλλα, η διοργάνωση ήταν καταπληκτική. Αυτά που ζήσαμε όσοι συμμετείχαμε δεν αποτυπώνονται εύκολα με λέξεις. Αν θέλετε διαβάστε την ανταπόκριση μου για το RunningNews.gr εδώ http://www.runningnews.gr/?id=8068
(αν δεν το έχετε κάνει ήδη)

Μερικές προσωπικές φωτογραφίες θα βρείτε εδώ:
http://www.facebook.com/album.php?aid=2086987&id=1069016619&l=aee29ab3c7

Και ακόμα περισσότερες από τον αγώνα εδώ:
http://www.runningnews.gr/?cat=15

Όταν έχεις πονέσει τόσο πολύ για να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να φτάσεις και στον τερματισμό!

 

* Το άθρο γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2010

 

Μπήκαμε στην τελευταία εβδομάδα πριν τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας στον οποίο σκοπεύω να συμμετάσχω με στόχο μια αξιοπρεπή εμφάνιση και ένα ατομικό ρεκόρ. Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από το 2:43:21 που κατέγραψα ως τέτοιο το 2006, στο ντεμπούτο μου στην απόσταση. Από τότε είχα πολλά σκαμπανευάσματα στη φυσική μου κατάσταση, καλούς και κακούς αγώνες αλλά ποτέ κάτι καλύτερο στον Μαραθώνιο. Έτσι είναι μάλλον φυσιολογικό να φέρνω συνέχεια στο νου μου αυτόν τον αγώνα ως σημείο αναφοράς.

Όσους Μαραθώνιους και να τρέξει κάποιος πάντα κρατάει στο μυαλό του με ιδιαίτερο τρόπο τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εμένα με έχει χαράξει ανεξίτηλα αυτό το βίωμα, όχι μόνο γιατί μέχρι στιγμής είναι και ο καλύτερος μου, αλλά κυρίως γιατί τον θεωρώ σαν τον πιο επίπονο αγώνα που έχω κάνει ποτέ σε όλα τα αθλήματα που έχω συμμετάσχει (ακόμα και από αγώνες αρκετά μεγαλύτερης διάρκειας). Ο πόνος που υπέφερα και άντεξα για να τερματίσω αυτόν τον αγώνα δεν ήταν τόσο στα 42,2χλμ του, αλλά κυρίως στην προετοιμασία που προηγήθηκε. Τώρα πλέον που θυμάμαι από τόσο μακριά εκείνη την περίοδο είμαι σίγουρος πως τότε δεν έδωσα έναν απλό αγώνα διάκρισης, αλλά κυρίως έδωσα τον δικό μου αγώνα ζωής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια δρομικής επιβίωσης. Υπερβολές? Ίσως … όμως πριν με κρίνετε διαβάστε την ιστορία που προηγήθηκε μέχρι αυτόν τον τερματισμό…

Ο χρόνος πριν…

Πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια? Με μια σακατεμένη σπονδυλική στήλη από τροχαίο ατύχημα τον Φεβρουάριο του 2005, όταν με χτύπησε αυτοκίνητο σε μια προπόνηση ποδηλασίας. Ουσιαστικά 6 μήνες εκτός οποιασδήποτε δράσης και από εκεί και πέρα αβεβαιότητα για οτιδήποτε είχε να κάνει με προπόνηση και απόδοση. Βεβαίως, αισθανόμουν τυχερός μόνο που στεκόμουν ακόμα στα πόδια μου, αλλά ένιωθα την πλάτη και τη μέση μου πολύ εύθραυστες με συχνούς πόνους.

Το 2006 με βρήκε να παλεύω μεταξύ φθορά και αφθαρσίας με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς “φθοράς”. Οποτεδήποτε έκανα κάτι περισσότερο με πρόδιδε η μέση μου κι ακόμα κι όταν άντεχα τους πόνους της, από τις παράπλευρες επιβαρύνσεις συνήθως λύγιζε κάποιο πόδι. Έτρεχα και δεν έτρεχα… πόναγα και …πόναγα περισσότερο … όμως παρέμενα πάνω στον δρόμο και αυτό με ικανοποιούσε αφάνταστα. Για κάποιον που οι γιατροί του είχαν πει πως υπήρχε πιθανότητα να μην ξανατρέξει ποτέ, ήταν μια πρώτη νίκη.

Όμως είχα μάθει στη ζωή και στον αθλητισμό να έχω υψηλούς στόχους και παρά τα προβλήματα δε με ικανοποιούσαν κάποιοι μέτριοι έως καλοί αγώνες που έτρεχα σε αποστάσεις 10-15χλμ. Χρειαζόμουν ένα μεγαλύτερο κίνητρο, ήθελα κάτι παραπάνω για να αισθανθώ πως είμαι ακόμα ζωντανός. Ήξερα πως είχε έρθει η ώρα του Μαραθωνίου … και η μέρα του αγώνα θα ήταν η 5η Νοεμβρίου 2006. Στόχος πλέον μπορεί να μην ήταν κάποια υψηλή διάκριση, αλλά σίγουρα θα ήταν ένας δυνατός αγώνα και ο τερματισμός ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, πάντα κουβαλώντας τους πόνους και τις αγωνίες μου….

Η προετοιμασία

Η προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα ουσιαστικά ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2006 από το 0, έχοντας πάλι μείνει εκτός για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους κάποιες βδομάδες. Είχα μπροστά μου τρεις μήνες να συνέλθω και να πετύχω το στόχο μου. Δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και ήξερα πως για να τα καταφέρω αυτούς τους τρεις μήνες θα έπρεπε να αντέξω τόσο πόνο όσο δεν είχα νιώσει στα 10 χρόνια αγωνιστικού αθλητισμού που είχαν προηγηθεί.

Κι έτσι ξεκίνησα προσπαθώντας όσο μπορούσα να κάνω εύκολο τον πρώτο μήνα. Ο Αύγουστος έτσι κι αλλιώς με πολύ ζέστη δεν άφηνε περιθώρια για δύσκολη προπόνηση. Πρώτη προτεραιότητα ήταν να χάσω 4-5 κιλά και αυτό κατάφερα με πολύ υπομονή και χιλιόμετρα, ενώ καθημερινά έκανα ασκήσεις ενδυνάμωσης και φυσιοθεραπείας στα εύθραυστα σημεία μου. Οι βάσεις είχαν μπει και ήμουν αισιόδοξος, αν και ήξερα πως ακόμα ήμουν πολύ μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι έβαλα στο πρόγραμμα μερικές πιο δυνατές προπονήσεις ανεβάζοντας παράλληλα και τα χιλιόμετρα. Είχα που είχα τα προβλήματα μου, φορτώθηκα όμως κι άλλα. Στην πρώτη γρήγορη προπόνηση με χτύπησαν τα παπούτσια με αποτέλεσμα να αποκτήσω πληγές στις φτέρνες μου. Συμβαίνει … θα σκεφτούν οι έμπειροι και έτσι είναι. Καλώς η κακώς όμως το πείσμα μου ήταν τέτοιο εκείνη την περίοδο που συνέχισα με ακόμα περισσότερη ένταση τις επόμενες μέρες με ακόμα περισσότερο πόνο από τις ματωμένες μου φτέρνες. Το θετικό των ημερών …. “το φαινόμενο του πρωτεύοντα πόνου” πονούσαν οι φτέρνες και με είχε ξεχάσει η μέση. Το αρνητικό … έκανα τέτοιες πληγές στις φτέρνες μου εκείνη την περίοδο που μου έχουν μείνει σημάδια μέχρι σήμερα! Αυτό κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Πως τελείωσε? Με έναν άσχετο (?) τραυματισμό στον γαστρομνήμιο. Ο τένοντας δεν άντεξε και παρά την ψυχολογική μου αντοχή θα έπρεπε για τουλάχιστον μία εβδομάδα να μείνω εκτός, αφού δεν μπορούσα καν να τρέξω.

Έτσι αναγκάστηκα λίγες μέρες να ξεκουραστώ και να περιποιηθώ με …υπευθυνότητα τις πληγές μου. Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς έπρεπε και να μετακομίσω εκείνη την περίοδο από την Αθήνα στην Πάτρα για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο στόχος παρέμενε ζωντανός και η προετοιμασία συνεχίστηκε στην Πάτρα πλέον με αμείωτη όρεξη. Χρειάστηκα λίγες μέρες να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου, αλλά δεν αισθανόμουν πως είχα χάσει τίποτα …μέχρι την επόμενη ατυχία. Την ίδια βδομάδα κατάφερα να αρπάξω κρύωμα! Χτύπημα πάνω στο χτύπημα και πλέον είχα αρχίσει να ανησυχώ, όχι απλώς για το αν θα κατάφερνα να τρέξω Μαραθώνιο, αλλά για την υγεία μου. Μήπως τελικά είχα καταπονήσει τον εαυτό μου περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει?

Απέμεναν 3-4 εβδομάδες πριν τον αγώνα και δεν ήξερα ούτε σε κατάσταση ήμουν, ούτε αν μπορούσα να συνεχίσω να προπονούμαι με όλες τις κατάρες πάνω μου … τσακισμένη μέση, εύθραυστα πόδια, πληγιασμένες φτέρνες, κρυολόγημα …και πλέον εκτός έδρας μόνος μου στην Πάτρα. Είχα ουσιαστικά προπονηθεί μόλις 3 εβδομάδες τον Σεπτέμβρη και ήξερα πως δεν αρκούσαν για να τρέξω αξιοπρεπώς Μαραθώνιο. Δεν ήθελα να μπω απροετοίμαστος αλλά δεν ήθελα να είμαι και φέτος θεατής. Έπρεπε να εξοφλήσω το χρέος προς τον εαυτό μου … ή τώρα ή ποτέ … Ορκίστηκα στον εαυτό μου να συνεχίσω ότι μα ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα. Θα προπονιούμουν, θα έτρεχα και θα τερμάτιζα δυνατά αυτόν τον Μαραθώνιο ακόμα κι αν δεν μπορούσα να ξανατρέξω ποτέ … Ήταν τέτοια πλέον η αποφασιστικότητα και το πείσμα μου που καλώς η κακώς θα έβαζα την σωματική μου υγεία μου σε δεύτερη μοίρα. Ήξερα όμως πως τα προβλήματα θα υπήρχαν πάντα και αισθανόμουν πως αν τα παρατούσα τώρα δεν θα μπορούσα να τα ξεπεράσω ποτέ. Λένε πως συχνά “ο ηρωισμός και η βλακεία ταυτίζονται” όμως τη δεδομένη περίοδο η ψυχούλα μου απαιτούσε μια μεγάλη μάχη και έτσι η ψυχική μου υγεία έγινε προτεραιότητα.

Καταφέρνοντας να ισορροπήσω σε τεντωμένο σχοινί τις εβδομάδες που ακολούθησαν περιέργως τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά. Ανάρρωσα από το κρυολόγημα και δεν αντιμετώπισα κάποιο άλλο ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι κατάφερα να κάνω 3 εβδομάδες προπόνησης που με εκαναν αισιοδοξο πως κάτι καλό μπορούσε να βγει μετά από όλα αυτά.

Ο αγώνας

5 Νοεμβρίου 2006. Μέτα κόπων και βασάνων αυτούς τους τρεις μήνες τελικά είχα καταφέρει να φτάσω σε καλή κατάσταση στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου και αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη. Είχα φροντίσει κάθε μικρή λεπτομέρεια πριν από το μπαμ και δεν πίστευα πως θα μπορούσε πλέον κάτι να πάει στραβά. Ακόμα και την ύστατη ώρα τι αφελής που ήμουν…

Η συγκεκριμένη μέρα πρέπει να ήταν η πιο κρύα στην ιστορία της διοργάνωσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήραμε εκκίνηση με το θερμόμετρο να γράφει 0 C ενώ ακόμα και αργότερα που έβγαλε ήλιο η θερμοκρασία δεν ανέβηκε περισσότερο από τους 5 C. Έχοντας εμπειρία από τρίαθλο και τον σχετικό εξοπλισμό του, είχα αποφασίσει να αντικαταστήσω με λάστιχα τα κορδόνια των παπουτσιών μου για να μην έχω το άγχος μην μου λυθούν. Μετά το πάθημα με τις πληγές του Σεπτεμβρίου, ήθελα να σιγουρευτώ πως σε αυτά τα 42,2χλμ δεν θα τριβόντουσαν οι φτέρνες μου. Έτσι έσφιξα αρκετά τα λάστιχα η μάλλον τα έσφιξα πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε.

Δόθηκε το μεγάλο “μπαμ” και ξεχυθήκαμε στη Λεωφόρο Μαραθωνομάχων … όμως δεν άργησα να καταλάβω τι μεγάλο λάθος είχα κάνει. Ένιωθα ήδη τα παπούτσια να με πιέζουν πολύ στο γκουντουπιέ και από το 2ο κιόλας χλμ ένιωθα τους τένοντες σφιγμένους. Οι πόνοι είχαν έρθει πολύ νωρίς κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Θα έπρεπε από νωρίς να σταματήσω για λίγο και να χαλαρώσω τα λάστιχα όμως δεν το έκανα. Πίστευα πως δεν έπρεπε να σταματήσω παραβλέποντας τον βασικό κανόνα που λέει “όταν κάτι σε ενοχλεί στον Μαραθώνιο διόρθωσε το όσο είναι ακόμα νωρίς. Έλπιζα πως μετά από μερικά χλμ θα ζεσταινόντουσαν οι τένοντες στο γκουντουπιε και θα πέρναγε ο πόνος, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε τελικά ποτέ.

Πονούσα αλλά έτρεχα, κάτι όμως όχι και ασυνήθιστο για μένα αφού ουσιαστικά τόσους μήνες αυτό έκανα. Τα περάσματα μου ήταν εντός στόχων, οπότε δεν με πτοούσαν για το τελικό αποτελέσματα. 10χλμ σε 36:58 , ημιμαραθώνιος σε 1:19:03. Πήγαινα για κάτω από 2:40 και αυτό ήθελα, όμως η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο σκληρή. Με το σφίξιμο στους τένοντες του γκουντουπιε, η ποδοκνημική μου ουσιαστικά ήταν σε ακαμψία κάτι που εμπόδιζε τη σωστή ροή του αίματος στα πέλματα. Σε μια τόσο κρύα μέρα σαν και αυτή, ουσιαστικά τα πέλματα μου είχαν παγώσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τα μισά και μετά να νιώθω πως τρέχω και πατάω καρφιά.

Στις δύσκολες ανηφόρες ο ρυθμός έτσι κι αλλιώς θα έπεφτε λίγο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω. Πόναγα ακόμα περισσότερο, όμως συνέχιζα να τρέχω. Λίγο πριν το 30ο χλμ ήρθε και άλλο χτύπημα. Ο τένοντας του γαστροκνήμιου που με είχε προδώσει τον Σεπτέμβριο, κλότσησε πάλι …. έκοψα λίγο κι ευτυχώς με άφησε… Συνέχισα να τρέχω σκεπτόμενος πλέον πως “στον Μαραθώνιο σε θυμούνται όλα τα τραύματα που κουβαλάς…” αλλά ακόμα κι αυτό είναι μέσα στον αγώνα.

Περίμενα τη λυτρωτική κατηφόρα από το 32 και μετά όμως το μαρτύριο θα γινόταν ακόμα χειρότερο. Τα παγωμένα μου πόδια στην κατηφόρα πονούσαν ακόμα περισσότερο. Από εδώ και πέρα θα πήγαινα με αυτόματο πιλότο. Από τη μια αισθανόμουν πόνο, από την άλλη δεν αισθανόμουν τίποτα και πλέον κατηφόριζα με μόνη σκέψη να φτάσω αξιοπρεπώς στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο ρυθμός μου είχε πέσει, θύμα των περιστάσεων, όμως είχε σταματήσει να με νοιάζει πλέον ο χρόνος. Μόνος στόχος ο τερματισμός. Τουλάχιστον έβγαινε η καλή προπόνηση που είχα κάνει και οι μύες μου άντεχαν να κρατήσουν έναν κάλο ρυθμό οριακά κάτω από 4λεπτά/χλμ ώστε να αισθάνομαι πως συνεχίζω να τρέχω πάραυτα. Έχοντας υποφέρει τόσο πόνο μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω να τρέχω, ούτε να μειώσω κι άλλο το ρυθμό για να το κάνω λίγο πιο εύκολο αυτό. Με ότι μου είχε απομείνει έσφιγγα τα δόντια και πίεζα με τα παγωμένα μου πέλματα την σκληρή άσφαλτο, παρότι αισθανόμουν τους τένοντες στο γκουτουπιε πλέον κομμένους.

Ο τερματισμός ζύγωνε στο Καλλιμάρμαρο και αυτό ήταν το μόνο που με ένοιαζε, παρότι καταλάβαινα πως δε θα με λύτρωνε από τους πόνους. Ένιωθα σακατεμένος όμως έπρεπε να μπω στην τελική ευθεία και να τερματίσω με ψηλά το κέφαλι μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους που με είχαν στηρίξει στα δύσκολα. Μάζεψα για άλλη μια φορά το κουράγιο μου, έπνιξα τους πόνους μου και μπήκα χαμογελαστός στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τερμάτισα με καθαρό χρόνο 2:43:21 κατασυγκινημένος, μπροστά στην οικογένεια και τους φίλους μου.

Η μεθεπόμενη μέρα

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να προετοιμαστώ, να ξεκινήσω, να τρέξω και να τερματίσω σε τέτοια επίδοση αυτόν τον αγώνα, με όλα αυτά τα προβλήματα… Η πρώτη μου διαπίστωση λίγο μετά τον τερματισμό μου ήταν πως “αφού κατάφερα να αντέξω όλα αυτά και ειδικά τον ίδιο τον αγώνα όπως εξελίχθηκε μπορώ να αντέξω και να καταφέρω τα πάντα”. Αυτή η εντύπωση κυριαρχεί στο μυαλό μου μέχρι σήμερα, αν και είμαι αρκετά ώριμος για να ξέρω πως δε θα ήταν καλό να υποβάλω τον εαυτό μου ξανά σε τόσο μεγάλο στρες.

Το τίμημα αυτού του αγώνα σωματικά και ψυχολογικά ήταν τεράστιο και ουσιαστικά με άφησε εκτός αγώνων για αρκετούς μήνες μετά. Καλώς η κακώς, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να αγωνιστώ για τη ζωή και την ελευθερία μου και να την κερδίσω στον δρόμο όπως είχα μάθει να κάνω πάντα. Έπρεπε να επιβιώσω συνθηκών και προβλημάτων για να συνεχίσω πιο δυνατός να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο, να τρέχω…

4 χρόνια μετά …στις 31 Οκτωβρίου 2010, θα σταθώ ξανά στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου. Θα ξεκινήσω από τον Μαραθώνα ανάμεσα σε άλλους 12.000 συναθλητές μου προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, για μια δεύτερη σοβαρή αγωνιστική προσπάθεια μετά από αυτήν του 2006. Δεν ελπίζω σε τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και δεν πιστεύω σε θαύματα. Απλώς θα τρέξω ελεύθερος, με την καρδιά μου, για την ψυχή μου, κουβαλώντας τους πόνους, τις αμαρτίες και τις αγωνίες μου για 42,2χλμ όπως κάθε πραγματικός Μαραθωνοδρόμος….

* δείτε κι ένα βιντεάκι απο τον τερματισμό (το ρολόι λέει λάθος χρόνο καθώς εκεινη τη χρονιά η διοργάνωση ατυχησε να της μηδενισει το χρονόμετρο στο μέσον του αγωνα):