Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Οι μέρες περνάν και παρά την κακοκαιρία ευτυχώς περνούν καλά. Ο επόμενος αγώνας έφτασε και είναι αύριο Κυριακή 12/2 στη Φιλοθέη. 6χλμ τρέξιμο στα πλαίσια της σειράς αγώνων “Γύροι Πόλεων” του ΣΕΓΑΣ. Το μοτίβο είναι ίδιο όπως και με τον αγώνα της Νέας Σμύρνης, ευκαιρία για ξεκούραση, ξεφόρτωμα του όγκου και κυνηγητό με τους “γρήγορους και φουριόζους νεανίες”.

Στον αγώνα θα φορέσω και πρώτη φορά το τελευταίο δώρο της adidas, το καινούριο παπούτσi, adizero adios 2. Ελπίζω να μου δώσει το κάτι παραπάνω που χρειάζομαι για να τρέξω λίγο πιο γρήγορα αυτή φορά!

Με επιτυχία διεξήχθη την Κυριακή 29 Ιανουαρίου ο 1ος αγώνας Διάθλου των “Φίλων του Τριάθλου” στο ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Οι αποστάσεις του αγώνα ήταν 4χλμ τρέξιμο – 20χλμ ποδηλασίας – 4χλμ τρέξιμο και κέρδισα εύκολα με χρόνο 59 λεπτά ακριβώς, όπως έδωσαν στα επίσημα αποτελέσματα οι διοργανωτές.

Επιμέρους χρόνοι 12:49, 31:05, 13:35, ενώ 41 και 50 δευτερόλεπτα έφυγαν στις 1η και 2η αλλαγή αντίστοιχα. Ήταν πολύ νωρίς για δίαθλο, αλλά ακόμα κι έτσι χρειαζόταν ένα τεστ ετοιμότητας. Στις γυναίκες νικήτρια ήταν η συναθλήτρια μου στον Θησέα Ζωγράφου Λουκία Λουκοπούλου (αναλυτικά τα επισημα αποτελέσματα εδώ). Οι καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολες με 7 μποφόρ βοριά στο κωπηλατοδρόμιο, αλλά όχι τόσο ώστε να μου δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα. Τόσα χρόνια άλλωστε έχω αντιμετωπίσει και πολύ πιο δύσκολα. Σε αγώνα που διαρκεί κάτω από 1 ώρα δεν προλαβαίνεις να πάθεις τίποτα (αν και καμιά φορά μπορείς να πάθεις τα πάντα)…

Ο αγώνας ξεκίνησε με το τρέξιμο κατά μέτωπο κόντρα στο βοριά. Ήταν τέτοιος ο αέρας που κάθε λίγο αναγκαζόμουν να γυρνάω το κεφάλι μου λίγο αριστερά και λίγο δεξιά για να μην τον τρώω μονότονα στο πρόσωπο. Αυτά τα πρώτα 1500 μέτρα (περίπου) πρέπει να ήταν και τα πιο δύσκολα καθώς το κρύο ήταν και πιο έντονο ενώ ένιωθα ακόμα και τον συναγωνισμό πίσω μου. Μετά την αναστροφή “λύθηκα” στον ευνοϊκό και …πήρα το δρόμου μου. Δυστυχώς από εκεί και πέρα δεν υπήρξε κάποιος αθλητής να βρεθεί κοντά μου και να έχουμε δυνατό συναγωνισμό. Με προσοχή έκανα και το ποδήλατο και μετά το δεύτερο τρέξιμο για να ολοκληρώσω επιτυχώς το πρώτο δίαθλο της χρονιάς.

Τέλος πάντων, η δικιά μου εμφάνιση στον αγώνα της Κυριακής μικρή σημασία είχε. Το πιο σημαντικό ήταν ο ίδιος ο αγώνας. Διοργανωτές ήταν το αθλητικό σωματείο “Ολύμπιοι” με τη συμπαράσταση της εθελοντικής ομάδας “φίλοι του τριάθλου”. Έστω και την τελευταία στιγμή βρέθηκε και η χρυσή τομή ώστε η Ελληνική Ομοσπονδία Τριάθλου να βάλει και τη δική της σφραγίδα στον αγώνα. Τα πράγματα είναι απλά όταν υπάρχει θέληση. Όλοι συνεργάζονται και στήνεται με επιτυχία ένας πολύ όμορφος αγώνας.

Είναι πραγματικά καταπληκτικό να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας, εμπειρίας, αθλητικού επιπέδου και εξοπλισμού να συναγωνίζονται στον ίδιο χώρο με τον ίδιο ενθουσιασμό. Πάρα πολλοί νέοι αθλητές δοκίμασαν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους σε έναν αγώνα διάθλου, ο καθένας με τον τρόπο του. Η έννοια multisport σε άλλη διάσταση! Έτσι κι αλλιώς σε αυτό το άθλημα, όλοι ερασιτέχνες είμαστε. Απλώς κάποιοι είναι πιο γρήγοροι και κάποιοι πιο αργοί. Πάνω στον δρόμο μας φέρνει λίγο πολύ όλους το ίδιο πράγμα, η αγάπη μας για τον αθλητισμό.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνω σε αυτή την νέα εθελοντική ομάδα που μας προέκυψε με την ονομασία “φίλοι του τριάθλου”. Οι εθελοντές είναι σε κάθε αγώνα η ραχοκοκκαλιά και η εγγύηση επιτυχίας της διοργάνωσης. Αυτή η παρέα που οργανώθηκε την Κυριακή στον Σχινιά για να έχουμε εμείς την ευκαιρία να τρέξουμε έναν αγώνα ήταν πραγματικά …φανταστική! H δουλειά όλων αυτων των παιδιών, ειδικά τη μέρα του αγώνα με τέτοιο κρυο και άερα ήταν πολύ πιο δύσκολη απο τη δικιά μας που τρέχαμε. Περισσότερα λόγια είναι περιττά. Τους ευχαριστώ για άλλη μια φορά μέσα από την καρδιά μου…

Κάπως έτσι είδα εγώ τον πρώτο αγώνα multisport της χρονιάς. Νικηφόρο για μένα, αλλά κυρίως ελπιδοφόρο για το άθλημα. Οι “φίλοι του Τριάθλου” έκαναν την αρχή και ελπίζουμε να ακολουθήσουν και άλλοι. Το Τρίαθλο έχει δεινοπαθήσει τα τελευταία 10-15 χρόνια με πολλούς λάθος χειρισμούς, εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, φιλοδοξιών και πολλά άλλα που δεν ειναι του παρόντος… Μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι, λιγότερο ή περισσότερο. Δυστυχώς ο καθένας προβάλει μόνο τη δική του πλευρά και ελάχιστοι έχουν γνώση όλων των γεγονότων, προσώπων και πραγμάτων της ιστορίας που ξεκίνησε γύρω στο 1995. Αυτά είναι παρελθόν όμως, πλέον όμως δεν έχουμε περιθώρια για άλλη φαγωμάρα. Στο Τρίαθλο χρειαζόμαστε μόνο φίλους, όχι εχθρούς…

Καλή συνέχεια σε όλους και καλή αντάμωση στο επόμενο δίαθλο, 19 Φεβρουαρίου στην Κυπαρισσία.

Αναλυτικά, τα αποτελεσματα εδω

Mερικές προσωπικές φωτογραφίες εδω και εδω  *για τις φωτογραφίες ευχαριστώ τον φίλο Νίκο Σπυριδαντωνάκη, την Νίκη Αδρέου απο τη διοργάνωση και βεβαίως την αδερφή μου τη Χαρά, της οποία η βοήθεια και υποστήριξη είναι πάντα πολύ σημαντικότερη

Κι ένα βιντεάκι από την εκκίνηση (πολύ τσιτωμένος είμαι έτσι? Χαχα)

Με επιτυχία διεξήχθη σήμερα ο 1ο αγώνας Διάθλου των “Φίλων του Τριάθλου” στον Σχινιά. Στο πρώτο δίαθλο της χρονιάς, κέρδισα εύκολα με 59 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα για τα 4-20-4χλμ του αγώνα. Ο 2ος ήταν 3-4 λεπτά πιο πίσω. Στις γυναίκες νικήτρια ήταν η Λουκία Λουκοπούλου. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες με 7 μποφόρ βοριά στο κωπηλατοδρόμιο, αλλά όχι τόσο ώστε να μου δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα. Τόσα χρόνια άλλωστε έχω αντιμετωπίσει και πολύ πιο δύσκολα. Σε αγώνα που διαρκεί κάτω από 1 ώρα δεν προλαβαίνεις να πάθεις τίποτα…

Αναλυτικά, τα αποτελεσματα εδω

Περισσότερα για τον αγώνα θα ακολουθήσουν

Προς το παρόν μερικές προσωπικές φωτογραφίες εδω

Γενικές φωτογραφίες επίσης θα βρείτε στο RunningNews.gr και στο 3athlon.gr

Κι ένα βιντεάκι από την εκκίνηση (πολύ τσιτωμένος είμαι έτσι? Χαχα)

Ω ναι! Την Κυριακή (29/1) έχω αγώνα διάθλου. Νωρίς νωρίς φέτος ξεκινάμε και τις “σύνθετες” υποχρεώσεις. Ο αγώνας στον Σχινιά είναι μια καλή ευκαιρία για ένα καλό ξεμούδιασμα και τεστ ετοιμότητας. Μόνο 4-20-4χλμ … αλλά τα διαθλητικά παπούτσια θα ξαναφορεθούν…

Η αλήθεια είναι πως αυτή η εβδομάδα δεν κύλησε και πολύ ομαλά, σε σχέση με όλο το προηγούμενο διάστημα. Πολλά στραβά έκατσαν …
Η βδομάδα ξεκίνησε πολύ επιφυλακτικά με έναν πόνο στο πέλμα, συνεχίστηκε την Τρίτη με ένα γερό πιάσιμο πλάτης στο γυμναστήριο, την Τετάρτη στραμπούληξα ένα δάχτυλο χεριού στον ύπνο μου (μη με ρωτάτε πως έγινε, κοιμόμουν και όταν ξύπνησα το βρήκα πρησμένο), την Πέμπτη έφαγα κρυοβροχή στο ποδήλατο και την Παρασκευή ξύπνησα με την πλάτη χειρότερα πιασμένη …. Τι να λέμε τώρα … δε μασάμε πάντως … πάραυτα εγώ δηλώνω καλά και έτοιμος! Αλίμονο, έχουμε περάσει και πολύ χειρότερα….

Τι με προβληματίζει περισσότερο για την Κυριακή? Ο καιρός! Αναμένεται κρύο (0-4 C) και 7 μποφόρ βοριάς στον Σχινιά … τι σημαίνει αυτό? Όσα παίρνει ο άνεμος…
Θυμάμαι πριν 8 χρόνια στο Ελληνικό που είχαμε τρέξει το πρώτο δίαθλο 10-40-5 που έγινε ποτέ στην Ελλάδα και επικρατούσαν παρόμοιες συνθήκες. Πολύ hardcore καταστάσεις! Στην ποδηλασία και στο τρέξιμο στραβώναμε από τον αέρα! Τότε είχα κερδίσει, ελπίζω και τώρα να τα καταφέρω το ίδιο καλα. Βέβαια τότε δεν είχαμε ούτε ρόδες με φαρδιά προφίλ ούτε ποδήλατα χρονομέτρου που μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο ασταθή στον δυνατό αέρα. Χμμμ, μάλλον θα πρέπει ο εξοπλισμός να προσαρμοστεί λίγο στις συνθήκες για να μην έχουμε κάνα απρόοπτο. Η ένδυση μάλλον θα είναι ζεστή για να’μαστε σίγουροι.

Καλή αντάμωση την Κυριακή, λοιπόν. Καλόν αγώνα σε όσους συμμετέχουν και κυρίως καλη δύναμη σε διοργανωτές και εθελοντές που θα δώσουν τον δικό τους αγώνα έξω. Ξέρω πως με τέτοιες καιρικές συνθήκες η δική τους δουλειά θα είναι πολύ πιο δύσκολη

Η ιστορία του Martin Fagan (http://www.runningnews.gr/?id=10594) συγκλόνισε την προηγούμενη εβδομάδα, όχι φυσικά γιατί αποκάλυψε κάτι καινούριο, αλλά γιατί επιτέλους βγήκε κάποιος αθλητής να παραδεχτεί την κατάντια του παίρνοντας απαγορευμένες ουσίες.

Έτσι, έστω κι αν ένας στους τόσους μιλάει, ίσως μπορέσουμε να σώσουμε κάποια νέα παιδιά από τη μάστιγα του “φάρμακου”. Κάποια στιγμή πρέπει να σπάσει αυτή η ομερτά σιωπής γύρω από τη χρήση απαγορευμένων ουσιών στον αθλητισμό. Δεν είναι μαγκιά, είναι κατάντια. Αργά ή γρήγορα το παραδέχονται (η απλά τους πνίγει μέσα τους) όλοι οι χρήστες αναβολικών. Βλέπουν πόσο εξαρτημένοι γίνονται από αυτά και την υπερδύναμη που τους δίνουν, ενώ αντίθετα χωρίς αυτά δεν μπορούν πλέον να πλησιάσουν καν τις φυσικές τους επιδόσεις.

Το έχω ξαναπεί και σε κάθε ευκαιρία θα το λέω. Αγωνιστικός αθλητισμός γίνεται και χωρίς αναβολικά. Δεν τα παίρνουν όλοι οι πρωταθλητές (άλλη μεγάλη συζήτηση η αναίρεση κι αυτής της ισοπεδωτικής λογικής). Μπορεί να μην καταφέρνουμε να κάνουμε την υπερυπέρβαση, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε πως αυτό που κάνουμε είναι αληθινό, γήινο και αυτό είναι που δίνει αξία στην προσπάθεια μας. Βάζουμε στόχους, προσπαθούμε, αποτυγχάνουμε ή πετυχαίνουμε δύσκολα, γιατί αυτό είναι ο αθλητισμός, η προσπάθεια για αυτοβελτίωση.

Καλός αθλητής είναι αυτός που προσπαθεί πολύ για να πετύχει το καλύτερο, όχι αυτός που προσπαθεί λίγο και βελτιώνεται χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα. Αυτός είναι ένας κοινός απατεώνας. Τα θαυματουργά ματζούνια της πρόσκαιρης “δύναμης” δημιουργούν υπερανθρώπους και υπανθρώπους ταυτόχρονα μέσα στο ίδιο “σαρκίο”.
Ξέρω, θα μου πούνε πάλι πως δεν ξέρω ποοοσο προσπαθούν και όλοι αυτοί οι “ντοπαρισμένοι” υπεραθλητές…. Ναι αγαπητοί μου “δικηγόροι του διαβόλου” προπονούνται σκληρά αφού το ντόπινγκ τους βοηθάει και σε αυτό, όμως προφανώς δεν προσπαθούν επί ίσοις όροις. Έχουν πλεονέκτημα. Το φαρμακάκι τους βοηθάει στην αποκατάσταση, και συχνά με λιγότερα στοιχεία προπόνησης βελτιώνονται περισσότερο και πιο γρήγορα. Γλιτώνουν επιβαρύνσεις που τον καθαρό αθλητή μπορεί να τον οδηγήσουν σε τραυματισμό και πολλά ακόμα… που δεν θα κάτσω να αναλύσω γιατί δεν είναι σκοπός του παρόντος και δεν έχω καμιά όρεξη.

Έχω συγκρουστεί αρκετές φορές στο παρελθόν με άτομα που θεωρούν τη χρήση απαγορευμένων ουσιών σαν “εθνική υποχρέωση”, “μαγκιά”, “υψηλό/επιστημονικό αθλητισμό” κτλ …απλά για να δικαιολογήσουν την παρανομία. Για άλλη μια φορά θα πω πως είναι απλά απάτη και κατάντια. Απλά και ξεκάθαρα πράγματα. Από κει και πέρα ο ο καθένας κάνει τις επιλογές του και αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Καλώς η κακώς στο ντόπινγκ υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή για το τι είναι απαγορευμένο και τι όχι και φυσικά δεν ισχύει η ρήση του μέγα γκουρού πως “ντοπαρισμένος είναι μόνο όποιος πιάνεται”. Ακόμα και νέες ουσίες που δεν είναι στις λίστες των απαγορευμένων αργά ή γρήγορα θα μπουν και η χρήση τους θεωρείται σαφώς ντόπινγκ αναδρομικά. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα βρώμικα μέσα. Δεν υπάρχει “ναι μεν αλλά”. Είτε είσαι από δω, είτε από κει. Και αυτό το λέω εγώ που γενικά αποφεύγω τις απόλυτες θέσεις στη ζωή μου και είμαι σχεδόν πάντα διαλλακτικός.

Κάνω αθλητισμό 20 χρόνια, έχω περάσει πολλές φάσεις, καλές και κακές, αλλά πάντα προσπαθούσα με τις δικές μου δυνάμεις μέχρι το σημείο που μπορούσα. Ποτέ δεν ήμουν το φοβερό ταλέντο για να ξεχωρίζω εύκολα και συχνά χάνω από καλύτερους αθλητές κάτι που θεωρώ τιμή μου. Αυτό όμως που δεν ανέχομαι πλέον είναι να ξεφτιλίζομαι από “ντοπάκηδες”, χάνοντας σε αγώνες με μεγάλη διαφορά. Κάτι που επιπλέον με εκνευρίζει είναι να υποβαθμίζεται η διεθνής προσπάθεια των καθαρών Ελλήνων αθλητών γιατί κάποιοι άλλοι χρησιμοποιώντας παράνομες μεθόδους φέρνουν διεθνείς διακρίσεις στην Ελλάδα.

Τέλος πάντων, πολλά είπα σήμερα για το θέμα το οποίο είναι ατέλειωτο … Όσες συζητήσεις κι αν έχουν γίνει όμως, πρέπει από καιρό σε καιρό να το επαναφέρουμε για “εκπαιδευτικούς” λόγους. Η σιωπή μας ευνοεί μόνο τους ντοπάκηδες και τους εμπόρους αναβολικών. Τα νέα παιδιά που είναι υποψήφια θύματα, πριν εντυπωσιαστούν από τους πρώτους και πλησιαστούν από τους δεύτερους θα πρέπει να έχουν πάρει και τα ερεθίσματα της άλλης πλευράς. Των πραγματικών αθλητών που προσπαθούν καθαροί μέχρι εκεί που δεν μπορούν… ‘Ίσως είμαστε ρομαντικοί, ίσως αφελείς …. σίγουρα όμως είμαστε αληθινοί …στις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας.