Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Όταν αυτή την Τρίτη βάραγα 1000αρια μέσα στην βροχή, σκεφτόμουν πως είναι κι αυτό μία κάποια προετοιμασία για εναν αγώνα υπό βροχή όπως αυτούς που είχα τρέξει στα Powerman Γερμανίας και Ελβετίας (Ζοφινγκεν). Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα αυτή την “προετοιμασία” να την ξεπληρώσω τόσο γρήγορα.

Ήρθε λοιπόν η ώρα σήμερα που λίγο πριν την εκκίνηση του αγώνα των 6,2χλμ στη Φιλοθέη (Γύροι Πόλεων, Κυριακίδεια 2012) άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Λίγο σπάσιμο βέβαια, αλλά πρακτικά κανένα πρόβλημα αφού ήμουν προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο. Ελαφρύ παπούτσι (γι’αυτο έχω να πω αργότερα πολλά) και καλτσούλα, καπελάκι για να μην έρχεται η βροχή στη μούρη και φύγαμε…

Η αλήθεια είναι πως ήμουν καλά, τόσο καλά ώστε ,μετά από 1,5 χιλιόμετρο να οδηγώ ένα γκρουπ αθλητών οι οποίοι με είχαν αφήσει αρκετά στο προηγούμενο αντίστοιχο αγώνα της Νέας Σμύρνης. Όχι ότι συνέχισα και ακριβώς έτσι δυνατά αλλά…. Τέλος πάντων, το τι έγινε ενδιάμεσα μάλλον δεν έχει και πολύ σημασία να αναφέρω. Ήθελα κάτι καλύτερο, αλλά μάλλον πλήρωσα κάτι ατασθαλίες μέσα στην εβδομάδα με κακή διατροφή και ύπνο, οπότε κάτι μου έλειψε στο τέλος. Πάραυτα, έκανα την προσπάθεια μου, κυνήγησα όσο μπορούσα και τελικά τερμάτισα 9ος γενικής και 5ος στους άνδρες, με χρόνο 20:09, λίγο καλύτερα από το περσινό 20:15, αλλά βεβαίως με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, αφού ο δρόμος είχε μαζέψει πολύ νερό. Τουλάχιστον μπορώ να πως πως κουράστηκα περισσότερο από το “ανεπαίσθητο” της Νέας Σμύρνης.

Λίγο μπροστά μου τερμάτισε η φοβερή νεανική τριάδα του συλλόγου μας ΓΑΣ Ιλισός. Τα “ατίθασα και γρήγορα νιάτα” Μάρκος Γκούρλιας, Χαράλαμπος Πιτσώλης και ο Λάμπρος Μαλτέζος που ειδικά αυτός έκανε την έκπληξη σήμερα δείχνοντας ικανός για πολλά καλύτερα στο μέλλον.

Στην κερκίδα του αγώνα δεν μπορώ να μην κάνω αναφορά στον ηρωικό πλην γκαφατζή πατέρα μου, που ήρθε για βόλτα να γεμίσει λίγο το κυριακάτικο πρωινό του, έφαγε την βρόχα στο κεφάλι αλλά οι φωτογραφίες που (δεν) τράβηξε έγραψαν άλλη μια χρυσή σελίδα στην ιστορία της φωτογραφικής γκάφας. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες…. Εγώ πάντως τον αγαπάω έτσι κι αλλιώς που ήταν για άλλη μια φορά δίπλα μου. Τουλάχιστον γλιτώσατε εσείς από άλλη μια ατελείωτη σειρά φωτογραφιών με την αφεντομουτσουναρα μου. Βεβαίως θα πρέπει να ευχαριστήσω και όλους τους υπόλοιπους θεατές και φίλους που μας συμπαραστάθηκαν μέσα στη βροχή ενώ αγωνιζόμασταν.

* Αναλυτικά αποτελέσματα και γενικό ρεπορτ από το RunningNews.gr εδώ:
http://www.runningnews.gr/?id=10764

Οτι φωτογραφίες μαζέψαμε, κυρίως με φίλους, εδω

Κλείνοντας, πρέπει να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στην ευχάριστη έκπληξη της ημέρας που δεν ήταν άλλη από το καινούριο μου παπούτσι adidas adizero adios 2 με ελαστικό Continental στη σόλα. Αν για την επίσης βροχερή Νέα Σμύρνη παραπονέθηκα πως το adizero Boston γλίστραγε, μπορώ να σας βεβαιώσω πως με το adios 2 δεν υπήρχε κανένα τέτοιο θέμα. Η Continental σόλα είχε εξαίρετη συμπεριφορά και σταθερο κράτημα στο βρεγμένο οδόστρωμα, και ειδικά στις στροφές, κάτω από το φυσικά πανάλαφρο adios που ακόμα και μούλια βρεγμένο σε κρατούσε σε αγωνιστική διάθεση.

Με επιτυχία διεξήχθη την Κυριακή 29 Ιανουαρίου ο 1ος αγώνας Διάθλου των “Φίλων του Τριάθλου” στο ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Οι αποστάσεις του αγώνα ήταν 4χλμ τρέξιμο – 20χλμ ποδηλασίας – 4χλμ τρέξιμο και κέρδισα εύκολα με χρόνο 59 λεπτά ακριβώς, όπως έδωσαν στα επίσημα αποτελέσματα οι διοργανωτές.

Επιμέρους χρόνοι 12:49, 31:05, 13:35, ενώ 41 και 50 δευτερόλεπτα έφυγαν στις 1η και 2η αλλαγή αντίστοιχα. Ήταν πολύ νωρίς για δίαθλο, αλλά ακόμα κι έτσι χρειαζόταν ένα τεστ ετοιμότητας. Στις γυναίκες νικήτρια ήταν η συναθλήτρια μου στον Θησέα Ζωγράφου Λουκία Λουκοπούλου (αναλυτικά τα επισημα αποτελέσματα εδώ). Οι καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολες με 7 μποφόρ βοριά στο κωπηλατοδρόμιο, αλλά όχι τόσο ώστε να μου δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα. Τόσα χρόνια άλλωστε έχω αντιμετωπίσει και πολύ πιο δύσκολα. Σε αγώνα που διαρκεί κάτω από 1 ώρα δεν προλαβαίνεις να πάθεις τίποτα (αν και καμιά φορά μπορείς να πάθεις τα πάντα)…

Ο αγώνας ξεκίνησε με το τρέξιμο κατά μέτωπο κόντρα στο βοριά. Ήταν τέτοιος ο αέρας που κάθε λίγο αναγκαζόμουν να γυρνάω το κεφάλι μου λίγο αριστερά και λίγο δεξιά για να μην τον τρώω μονότονα στο πρόσωπο. Αυτά τα πρώτα 1500 μέτρα (περίπου) πρέπει να ήταν και τα πιο δύσκολα καθώς το κρύο ήταν και πιο έντονο ενώ ένιωθα ακόμα και τον συναγωνισμό πίσω μου. Μετά την αναστροφή “λύθηκα” στον ευνοϊκό και …πήρα το δρόμου μου. Δυστυχώς από εκεί και πέρα δεν υπήρξε κάποιος αθλητής να βρεθεί κοντά μου και να έχουμε δυνατό συναγωνισμό. Με προσοχή έκανα και το ποδήλατο και μετά το δεύτερο τρέξιμο για να ολοκληρώσω επιτυχώς το πρώτο δίαθλο της χρονιάς.

Τέλος πάντων, η δικιά μου εμφάνιση στον αγώνα της Κυριακής μικρή σημασία είχε. Το πιο σημαντικό ήταν ο ίδιος ο αγώνας. Διοργανωτές ήταν το αθλητικό σωματείο “Ολύμπιοι” με τη συμπαράσταση της εθελοντικής ομάδας “φίλοι του τριάθλου”. Έστω και την τελευταία στιγμή βρέθηκε και η χρυσή τομή ώστε η Ελληνική Ομοσπονδία Τριάθλου να βάλει και τη δική της σφραγίδα στον αγώνα. Τα πράγματα είναι απλά όταν υπάρχει θέληση. Όλοι συνεργάζονται και στήνεται με επιτυχία ένας πολύ όμορφος αγώνας.

Είναι πραγματικά καταπληκτικό να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας, εμπειρίας, αθλητικού επιπέδου και εξοπλισμού να συναγωνίζονται στον ίδιο χώρο με τον ίδιο ενθουσιασμό. Πάρα πολλοί νέοι αθλητές δοκίμασαν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους σε έναν αγώνα διάθλου, ο καθένας με τον τρόπο του. Η έννοια multisport σε άλλη διάσταση! Έτσι κι αλλιώς σε αυτό το άθλημα, όλοι ερασιτέχνες είμαστε. Απλώς κάποιοι είναι πιο γρήγοροι και κάποιοι πιο αργοί. Πάνω στον δρόμο μας φέρνει λίγο πολύ όλους το ίδιο πράγμα, η αγάπη μας για τον αθλητισμό.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνω σε αυτή την νέα εθελοντική ομάδα που μας προέκυψε με την ονομασία “φίλοι του τριάθλου”. Οι εθελοντές είναι σε κάθε αγώνα η ραχοκοκκαλιά και η εγγύηση επιτυχίας της διοργάνωσης. Αυτή η παρέα που οργανώθηκε την Κυριακή στον Σχινιά για να έχουμε εμείς την ευκαιρία να τρέξουμε έναν αγώνα ήταν πραγματικά …φανταστική! H δουλειά όλων αυτων των παιδιών, ειδικά τη μέρα του αγώνα με τέτοιο κρυο και άερα ήταν πολύ πιο δύσκολη απο τη δικιά μας που τρέχαμε. Περισσότερα λόγια είναι περιττά. Τους ευχαριστώ για άλλη μια φορά μέσα από την καρδιά μου…

Κάπως έτσι είδα εγώ τον πρώτο αγώνα multisport της χρονιάς. Νικηφόρο για μένα, αλλά κυρίως ελπιδοφόρο για το άθλημα. Οι “φίλοι του Τριάθλου” έκαναν την αρχή και ελπίζουμε να ακολουθήσουν και άλλοι. Το Τρίαθλο έχει δεινοπαθήσει τα τελευταία 10-15 χρόνια με πολλούς λάθος χειρισμούς, εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, φιλοδοξιών και πολλά άλλα που δεν ειναι του παρόντος… Μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι, λιγότερο ή περισσότερο. Δυστυχώς ο καθένας προβάλει μόνο τη δική του πλευρά και ελάχιστοι έχουν γνώση όλων των γεγονότων, προσώπων και πραγμάτων της ιστορίας που ξεκίνησε γύρω στο 1995. Αυτά είναι παρελθόν όμως, πλέον όμως δεν έχουμε περιθώρια για άλλη φαγωμάρα. Στο Τρίαθλο χρειαζόμαστε μόνο φίλους, όχι εχθρούς…

Καλή συνέχεια σε όλους και καλή αντάμωση στο επόμενο δίαθλο, 19 Φεβρουαρίου στην Κυπαρισσία.

Αναλυτικά, τα αποτελεσματα εδω

Mερικές προσωπικές φωτογραφίες εδω και εδω  *για τις φωτογραφίες ευχαριστώ τον φίλο Νίκο Σπυριδαντωνάκη, την Νίκη Αδρέου απο τη διοργάνωση και βεβαίως την αδερφή μου τη Χαρά, της οποία η βοήθεια και υποστήριξη είναι πάντα πολύ σημαντικότερη

Κι ένα βιντεάκι από την εκκίνηση (πολύ τσιτωμένος είμαι έτσι? Χαχα)

(Ρεπορτ αγώνα 6χλμ Νέας Σμύρνης, 15/1/2012)

Η αγωνιστική μου χρονιά ξεκίνησε την Κυριακή που μας πέρασε 15/1 στη Νέα Σμύρνη με τον αγώνα δρόμου Κ. Κοτζιά στα πλαίσια της σειράς “Γύροι Πόλεων” του ΣΕΓΑΣ. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Αντικειμενικά έτρεξα καλά και μάλιστα παρά το πολύ γλιστερό τερέν εξαιτίας της βροχής κατάφερα να κάνω χρόνο 15 δευτερόλεπτα πιο γρήγορα σε σχέση με πέρσι στην ίδια διαδρομή των 5,7χλμ περίπου, 18:16 έγραψε το χρονόμετρο. Αυτό είναι περίπου ρυθμός 3:13/χλμ, όχι και άσχημα για την εποχή, άλλωστε έχω κάνει ελάχιστη προπόνηση έντασης και ακόμα πιο λίγες ταχύτητες για να ανταποκριθώ σε τόσο μικρή απόσταση.

Αυτό είναι και το μεγάλο μου παράπονο από προχτές, πως δεν κατάφερα να βγάλω καθόλου ένταση. Αισθανόμουν καλά, είχα δυνάμεις, ήθελα …αλλά δεν μπορούσα να ανεβάσω ταχύτητα. Ίσως να έφταιγε και το ολισθηρό έδαφος που δεν μου επέτρεπε να πατήσω γερά και να βγάλω τη δύναμη μου. Με αυτά και με αυτά, μου έμεινε η εντύπωση πως ήταν ο πιο εύκολος και “αχρεώστος” αγώνας που έχω τρέξει τα τελευταία χρόνια. Ίσως μετά τα μεγάλα και πολύ μεγάλα δίαθλα, αυτοί οι αγώνες να μου φαίνονται παιχνίδια… Είπαμε, ευκαιρία για ξεφόρτωμα όγκου και ξεκούραση είναι αυτοί οι αγώνες, αλλά όχι κι έτσι! Τέλος πάντων ήταν και αυτό άλλο ένα λιθαράκι στην προετοιμασία. Ελπίζω τουλάχιστον στον επόμενο τέτοιο αγώνα (12/2 στη Φιλοθέη) να είμαι λίγο πιο γρήγορος. Προς το παρόν πάντως, έχουμε γρήγορο δίαθλο 29/1 στον Σχινιά, 4-20-4χλμ.

Για την ιστορία, τερμάτισα 15ος στη γενική κατάταξη των ανδρών τρέχοντας βεβαίως με αθλητές που ειδικεύονται σε τέτοιους γρήγορους αγώνες. Ανάμεσα τους και οι συναθλητές μου από τον ΓΑΣ Ιλισός, οι πιτσιρικάδες που με “τραβάνε” λίγο στις προπονήσεις και βάζω περισσότερη ένταση στα πόδια μου. Ο Μάρκος (Γκουρλιάς) συνέχισε την ανοδική του πορεία με μια ιδιαίτερα τιμητική 4η θέση, ενώ 8ος ήταν ο Χαράλαμπος (Πιτσώλης) και 11ος ο Γιώργος (Διαλεκτός). Λίγο πιο πίσω μου τερμάτισε και ο Λάμπρος (Μαλτεζος) με το οποίο τρέξαμε σε μεγάλο μέρος του αγώνα μαζί, αλλά κάπου προς το τέλος τον έπιασε το πόδι του και έμεινε πίσω. Σταθερές αξίες και οι παλιοί της ομάδας, ο Δημήτρης (Μάντζαρης) και ο Παντελής (Αφρουδάκης) τερμάτισαν πιο πίσω. Η ομάδα είχε πολύ δυναμική παρουσία και πιστεύω στο Πανελλήνιο Ανωμάλου 4 Μαρτίου θα πάμε ακόμα καλύτερα!

Περισσότερα για τον αγώνα, αποτελέσματα και γενικές φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ: http://www.runningnews.gr/?id=10575

μερικές ειδικές φωτογραφίες, εδώ

10χλμ τρέξιμο, 150χλμ ποδηλασίας, 30χλμ τρέξιμο σε ζέστη, υγρασία και βροχή, η καθυστέρηση μιας ανούσιας ποινής, το τσίμπημα μιας σφήκας, η σύγκρουση με έναν πιτσιρικά…. πριν τον τερματισμό στην 21η θέση στον Κόσμο μετά από 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα …. αυτά με λίγα λόγια ήταν η φετινή συμμετοχή μου στο Powerman Zogingen … παρακάτω με περισσότερα….

 

Από τον πρώτο καιρό που έκανα τρίαθλο και είδα πως το δίαθλο μου ταιριάζει καλύτερα, έψαξα και έμαθα για το Powerman Zofingen, που θεωρούνταν η Μέκκα του Διάθλου, κάτι σαν τη Χαβάη για το Ironman. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μου άρεσε να ανεβάζω όλο και περισσότερο τα χιλιόμετρα στις προπονήσεις μου, το Powerman Zofingen έμοιαζε ο ιδανικός αγώνας για μένα και θα μπορούσα ακόμα και να διακριθώ αν προετοιμαζόμουν καλά.

Γενικά, ζητάω πάντα το κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου. Μου αρέσει να αγωνίζομαι για τη “διάκριση”, όχι απλώς γιατί μπορώ, αλλά γιατί κυρίως έτσι προσπαθώ πραγματικά για το καλύτερο. Αν επαναπαυόμουν μόνο στο να στοχεύω στον “τερματισμό” πιστεύω θα αδικούσα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου μεγάλο αθλητικό ταλέντο (ευτυχώς έχω γνωρίσει πολλούς πολύ περισσότερο ταλαντούχους από εμένα), αλλά πραγματικά έχω προσπαθήσει πολύ για να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα και πιστεύω πως το Powerman Zofingen είναι αγώνας που αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό. Για να προετοιμάσεις το σώμα σου για έναν τέτοιο μεγάλο αγώνα και να βρεθείς εκεί έξω να διανύσεις αυτές τις αποστάσεις με την ένταση που πρέπει για μια καλή επίδοση, σε αυτή τη διαδρομή και με τον πάντα απρόβλεπτο καιρό της περιοχής, το μεγαλύτερο ταλέντο που πρέπει να έχεις είναι η Θέληση να το κάνεις.

 

Κι έτσι, κουβαλώντας πάντα τα προβλήματα μου, επειδή και μόνο το ήθελα πολύ, προετοιμάστηκα όσο καλύτερα μπορούσα και βρέθηκα εκεί έξω….

 

Στον αγώνα συμμετείχαν συνολικά 360 αθλητές, άνδρες και γυναίκες., από 30 χώρες. Απ’ αυτούς 33 άνδρες και 13 γυναίκες είμαστε δηλωμένοι στην elite κατηγορία, που θα έπαιρνε και κατάταξη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης (μετά τη συμφωνία ITU – Powerman). Ο καιρός ήταν κάπως περίεργος με μια συννεφιά που μύριζε βροχή, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η υγρασία (σε επίπεδα Μαλαισίας) και η ζέστη (πάνω απο 20 C). Περιμέναμε βροχή κάπου κατά τη διάρκεια του αγώνα, και το σίγουρο ήταν πως Ήλιο δεν θα βλέπαμε.

Οι γυναίκες ξεκίνησαν στις 8 το πρωί. Η δικιά μας εκκίνηση δόθηκε στις 8:58 ακριβώς και φύγαμε για τα πρώτα 10χλμ τρεξίματος (9,2χλμ για την ακρίβεια). Η διαδρομή ξεκινούσε με ανηφόρα, έμπαινε σε δασικό δρόμο με λίγες ανηφοροκατηφόρες και κατηφόριζε πάλι προς την περιοχή του αγώνα. Αυτό δυο φορές. Όπως είχα προγραμματίσει, δεν κυνήγησα μπροστά και έμεινα λίγο πιο πίσω ώστε να νιώθω τον ρυθμό άνετο. Πάραυτα, δεν θα μπορούσα να πω πως ήταν κι εύκολο όμως. Οι ανηφοροκατηφόρες σε συνδυασμό με το πετρώδες τερέν το έκανα αρκετά επίπονο. Χωρίς να ξέρω και να με νοιάζει σε πια θέση βρισκόμουν, ολοκλήρωσα το πρώτο τρέξιμο ακριβώς σε 33 λεπτά, όπως το ήθελα. Αυτό ήταν μια καλή προθέρμανση για τη συνέχεια του αγώνα που θα ακολουθούσε.

Ανεφοδιάστηκα και ξεκίνησα για την ποδηλασία, 150χλμ ατομικής χρονομέτρησης σε τρεις στροφές των 50χλμ. Κάθε στροφή είχε δυο μικρές και μια μεγάλη ανάβαση, σύνολο ουσιαστικά 9 αναβάσεις για συνολική θετική υψομετρική 1800 μέτρα. Σύντομα κατάλαβα πως βρισκόμουν σε καλή θέση, έχοντας κοντά μου 4-5 πολύ καλούς αθλητές με εμπειρία και καλά αποτελέσματα στο Zofingen τα προηγούμενα χρόνια. Ένιωθα πολύ καλά και ήμουν αισιόδοξος πως θα μπορούσα να κρατηθώ μαζί τους ώστε να ευνοηθώ από τον συναγωνισμό. Μάλιστα στην πρώτη μεγάλη ανάβαση ένιωθα πολύ άνετος και πήρα και μια μικρή διαφορά που με έκανε ακόμα πιο αισιόδοξο. Όλα πήγαιναν καλά και βάση σχεδίου ….μέχρι να συμβεί το απρόοπτο… να δεχτώ δηλαδή κίτρινη κάρτα που με υποχρέωνε σε ποινή 5 λεπτών στο penalty box στο τέλος της πρώτης στροφής. Για πιο λόγο? Επειδή πέταξα ένα παγουράκι στο χωράφι …Μάλλον κάτι παρεξήγησα όταν διάβαζα στους κανονισμούς πως επιτρέπεται να πετάμε εκτός διαδρομής τα παγούρια μας.

Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ ποδηλάτησα τα επόμενα 12χλμ στο τέλος της πρώτης στροφής για να εκτίσω την ποινή μου. Τα 5 λεπτά δεν μου φάνηκαν τόσο πολύ και υπήρχαν και κάποια θετικά από αυτό, όπως ότι έκανα κάποιες διατάσεις στον γαστροκνήμιο που με “γαργάλαγε” για κράμπα. Βέβαια, ουσιαστικά είχα βρεθεί όμως εκτός συναγωνισμού παγκοσμίου πρωταθλήματος, 5 λεπτά πίσω από το γκρουπάκι στο οποίο θα έπρεπε να είμαι. Ακόμα κι έτσι όμως δε θα μπορούσα να τα παρατήσω. Αυτά συμβαίνουν ακόμα και στους καλύτερους αθλητές, έπρεπε να συγκεντρωθώ πάλι και να συνεχίσω την προσπάθεια μου.

Έτσι ξεκίνησα πάλι, έχοντας μάλιστα πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Πίστευα πως θα μπορούσα να τους πλησιάσω στο ποδήλατο και να κάνω τη μεγάλη ανατροπή στο 2ο τρέξιμο για μια καλή κατάταξη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η δεύτερη στροφή της ποδηλασίας βγήκε χωρίς απρόοπτα και μέσα στο χρόνο που έπρεπε. Παρέμενα εντός στόχων με ηθικό που είχε ανακάμψει για τα καλά, αφού εντωμεταξύ είχα κάνει και αρκετές προσπεράσεις σε προφανώς πιο αδύναμους αθλητές οι οποίοι όμως με είχαν περάσει στο διάστημα της ποινής μου.

Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πάρα πολύ. Γύρω στο 110ο χλμ, που ξεκινούσε η πρώτη ανηφόρα του γύρου άρχισα να αισθάνομαι κουρασμένος. Αναμενόμενο φυσικά, μετά από ήδη περισσότερες από 3,5 ώρες αγώνα, όμως με τρόπο που ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά. Οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν και αυτόματα θυμήθηκα κάτι που διάβαζα, πως ο αγώνας στο Zofingen ξεκινάει μετά το 100ο χλμ της ποδηλασίας …πόσο δίκιο είχαν.

Η μεγάλη ανάβαση της τελευταίας στροφής ήταν μπροστά μου κι εγώ ήδη δεν ένοιωθα καλά. Πραγματικά δεινοπάθησα να την ανέβω σε σημείο που λίγο πριν φτάσω στην κορυφή να μη νιώθω σιγουριά για κάθε επόμενη πεταλιά. Έσταζα ολόκληρος από τον ιδρώτα, με την υγρασία να έχει χτυπήσει ταβάνι. Δεν είχε ήλιο, όμως ο καιρός ήταν ζεστός και κλειστός, σα να ερχόταν τροπική καταιγίδα. Πρέπει να ήταν τα πιο δύσκολα ποδηλατικά μου μέτρα αυτά, έχοντας μάλιστα και το ελαφρύτερο δυνατό πάτημα.

Η κατηφόρα που ακολουθούσε έμοιαζε λυτρωτική, τουλάχιστον θα είχα την ευκαιρία να ανακτήσω κάπως τις δυνάμεις μου, ενόψει και της τελευταίας ανάβασης που θα ακολουθούσε. Βεβαίως δεν μπορούσα να πατήσω τόσο δυνατά όπως στις προηγούμενες στροφές, αλλά τουλάχιστον μπορούσα να κρατήσω έναν σταθερό δυνατό ρυθμό. Κάπου εκεί με έπιασαν και άλλοι δυο αθλητές, οι οποίοι ευτυχώς με “τσίτωσαν” λίγο περισσότερο. Με τις τελευταίες ποδηλατικές δυνάμεις που μου είχαν απομείνει ανέβηκα και την τελευταία κορυφή, πλέον είχα άλλα 10χλμ για την επιστροφή στο σημείο 0 και το δεύτερο τρέξιμο, για το οποίο θα έπρεπε να έχω κρατήσει κάτι παραπάνω από “κάτι”.

Ανέπτυξα ταχύτητα στην κατηφόρα και πάλι, όμως ξαφνικά ένιωσα κάτι να σουβλίζει τον δεξί μου ώμο. Κοιτάω και τι να δω… μια σφήκα καρφωμένη! Την διώχνω αλλά, το κεντρί είχε μείνει μέσα. Συνεχίζοντας το πετάλι, τράβηξα με το άλλο μου χέρι και το κεντρί, όμως εξακολουθούσα να πονάω. Στα επόμενα 1-2 λεπτά το σημείο φούσκωσε και άρχισα να ανησυχώ μήπως έχω κάποιο χειρότερο σύμπτωμα αργότερα. Ευτυχώς δεν είχα…

Μετά και τα 150χλμ της ποδηλασίας, έφτασα με αρκετή καθυστέρηση σε σχέση με το προβλεπόμενο στην περιοχή αλλαγών για να ξεκινήσω και το 2ο τρέξιμο που ήταν ακριβώς 29χλμ. Ήμουν σχεδόν 5 ώρες στο δρόμο, οπότε δεν μπορούσα να περιμένω πως τα πόδια μου θα είναι φρέσκα, όμως τουλάχιστον μπορούσα να τρέξω. Βέβαια, στη συγκεκριμένη διαδρομή, θα χρειαζόταν και κάτι παραπάνω, αφού η ανηφόρα ήταν πολύ περισσότερη από το 1ο τρέξιμο και το τεραίν ακόμα πιο σκληρό. Εδώ μου βγήκε πάλι κι ένας χρόνιος πόνος στο πέλμα, που με πιάνει συνήθως μετά από έντονη ποδηλασία για αρκετά χιλιόμετρα. Κάθε πέτρα που πάταγα χτύπαγε ακόμα πιο άσχημα. Εντωμεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει κανονικά, κάτι που μέσα στο δάσος θα ήταν αναζωογονητικό, όμως εκτός, εκεί που μας έπιανε καλά η βροχή έκανε την προσπάθεια ακόμα πιο δύσκολη.

Προσπαθώντας να αναπληρώσω λίγο τον χαμένο χρόνο της ποδηλασίας, ξεκίνησα δυνατά και κατάφερα να ανέβω στη κορυφή και στην αναστροφή σε ακριβώς 30 λεπτά. Χάρηκα αρκετά αφού προφανώς ο ρυθμός μου ήταν για κάτω από 2 ώρες, υπολογίζοντας πως θα κατέβαινα αντίστοιχα αρκετά πιο γρήγορα. Πριν από την κατηφόρα, υπήρχε όμως άλλη μια ανηφόρα στην οποία τα πόδια φάνηκαν πολύ βαριά, προοίμιο πως κάτι κακό ερχόταν…

Έφτασα πάλι κάτω και κοιτάζοντας το χρονόμετρο διαπίστωσα πως αυτή την κατηφόρα την έκανα λίγο πιο αργά από την αντίστοιχη ανάβαση! Άρχισα να βεβαιώνομαι πως όντως κάτι δεν πήγαινε καλά και από εδώ και πέρα θα έπρεπε να δώσω ότι είχα και δεν είχα, απλώς για να συνεχίσω να τρέχω … και αυτό έκανα. Ήμουν πλέον σε σημείο εξάντλησης, αλλά επειδή τρέχαμε με αναστροφή στον ίδιο δρόμο έβλεπα τους αθλητές μπροστά και πίσω μου και ήξερα πως κράταγα μια αξιοπρεπή θέση στην κατάταξη. Παράλληλα, ο στόχος μου σχετικά με τον τελικό μου χρόνο, γινόταν όλο και ποιο συγκεκριμένος … είχα χάσει αρκετά λεπτά, αλλά τουλάχιστον έπρεπε να σπάσω τις ιδιαίτερα τιμητικές (ειδικά για πρωτάρη) 7 ώρες.

Ανέβηκα πάνω, πέρασα την αναστροφή και πήρα πάλι τον δρόμο της επιστροφής με αισιοδοξία πως θα τα κατάφερνα. Μπροστά μου μόνο η μια ανηφόρα ακόμα και μετά κουτρουβάλιασμα μέχρι τον τερματισμό. Όπως στο ποδήλατο,έτσι και στο τρέξιμο, ήταν η ώρα για το νεκρό μου σημείο … προσπαθούσα να σπρώξω και δεν μπορούσα, τα πόδια δεν αντιδρούσαν καθόλου στην ανηφόρα. Καθόλου τιμητικό, αλλά αναγκαίο… έπρεπε να περπατήσω για λίγα μέτρα μέχρι να ξαναβρώ ευθεία, ήταν πιο εύκολο και πιο γρήγορο έτσι! Δεν έπρεπε να το αφήσω όμως και τελειώνοντας η ανηφόρα ξαναμπήκα στο τρέξιμο. Περιέργως τα πόδια μου λύθηκαν και πάλι στην κατηφόρα και άρχισα να αναπτύσσω ταχύτητα. Δεν είχα δευτερόλεπτο για χάσιμο, έπρεπε να προλάβω το 7ώρο.

Μπαίνοντας στο τελευταίο ασφάλτινο χιλιόμετρο επιτάχυνα όσο μπορούσα. Λίγα μέτρα απέμεναν πλέον από την είσοδο στο “στάδιο” και τον τερματισμό, όμως με περίμενε μια ακόμα έκπληξη. Ένα πιτσιρίκι αποφάσισε να διασχίσει κάθετα το δρόμο τη στιγμή που ερχόμουν με φόρα! Μάλλον ήταν βαλτό για να με αποτρέψει από το να σπάσω τις 7 ώρες όμως δεν τα κατάφερε! Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, όμως τουλάχιστον πρόλαβα να βάλω τα χέρια μου χαμηλά για να μην το χτυπήσω με τα γόνατα. Μου έκοψε λίγο το ρυθμό, όμως σε εκείνο το σημείο δεν θα μπορουσε να με σταματήσει τιποτα. Μετά από σχεδόν 7 ώρες σκληρού αγώνα, βρήκα κάποιες ξεχασμένες δυνάμεις για ένα τελευταίο σπριντ … τερματισμός και τελικός χρόνος 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα … επίδοση ανακουφιστική μετά από όλα αυτά… Τελική κατάταξη 21ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και 23ος στη γενική κατάταξη (με πέρασαν και δυο αθλητές που ήταν δηλωμένοι στην open).

Οι στιγμές του τερματισμού είναι απερίγραπτες … τα συναισθήματα μπερδεμένα, αλλά η ευχαρίστηση του δυνατού τερματισμού πιο ισχυρή από όλα. Τελικά αυτό είναι που μου μένει κιόλας … το ότι έτρεξα δυνατά και τερμάτισα καλά τον “Αγώνα των Αγώνων” διάθλου. Είχα υψηλότερες προσδοκίες, όμως είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Όπως κατάλαβα για τα καλά, θα ήταν αδύνατο στην πρώτη μου συμμετοχή σε αυτό τον αγώνα να κάνω και την τέλεια κούρσα. Όσο καλά κι αν την είχα σχεδιάσει στη θεωρία, η πράξη επιφυλάσσει πολλά απρόοπτα όπως επιβεβαιώθηκε. Τις επόμενες χρονιές, πιο έμπειρος και προετοιμασμένος θα επιστρέψω για καλύτερα αποτελέσματα.

 

* Κλείνοντας θα πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την αδερφή μου τη Χαρά, που σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν παρούσα και με υποστήριξε με όλους τους δυνατούς τρόπους, φωνή, τροφοδοσία και φωτογραφία! Σε τέτοιο αγώνα καλύτερα να μην είσαι μόνος σου…

** Επίσης θα πρέπει να αναφέρω και την άλλη ελληνική παρουσία στον αγώνα, αυτή του Ανδρέα Γαλανού. Ο Ανδρέας βεβαίως δεν αγωνίστηκε, όμως είχε ρόλο “κλειδί” στον αγώνα, αφού ήταν ο τεχνικός υπεύθυνος της ITU για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι πάντα καλό να βλέπεις φιλικές φυσιογνωμίες σε τέτοιους αγώνες στο εξωτερικό, ειδικά σε τόσο υπεύθυνες θέσεις.

 

Αναλυτικά, τα επίσημα αποτελέσματα του παγκοσμίου πρωταθλήματος, από την ITU εδώ: http://www.triathlon.org/results/results/2011_zofingen_itu_powerman_long_distance_duathlon_world_championships/6865/

Τα αποτελέσματα όλων των κατηγοριών της διοργάνωσης, εδώ http://services.datasport.com/2011/tri/zofingen/default.htm

και φωτογραφίες εδώ: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2250797903973.2125312.1069016619&l=5bceba8608&type=1

Οι λέξεις είναι “μικρές” για να περιγράψω αυτή τη στιγμή τα μπερδεμένα μου συναισθήματα από τη συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου (μεγάλης απόστασης) στο Zofingen. Καταρχάς κατάφερα να τερματίσω, αλλά και να σπάσω το φράγμα των 7 ωρών στον αγώνα που ήταν και ο ελάχιστος στόχος μου, οπότε πρέπει να είμαι ευχαριστημένος. Τελικός χρόνος 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα που μου έδωσε και την 21η θέση στην κατάταξη του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Στόχευα σε κάτι καλύτερο, όμως το Powerman Zofingen είναι τόσο δύσκολο όσο λένε, όχι μόνο για τις αποστάσεις του (10-150-30) αλλά και για το ανάγλυφο της διαδρομής, ειδικά για κάποιον πρωτάρη σαν εμένα. Με τη σημερινή εμπειρία τις επόμενες χρονιές θα επιστρέψω για το “κάτι καλυτερο”

Ο αγώνας ξεκίνησε καλά, όπως τον ήθελα και τον είχα προγραμματίσει. Αυτό που δεν είχα προγραμματίσει ήταν πως θα έτρωγα κίτρινη κάρτα και ποινή 5 λεπτών “stop and go” στο penalty box επειδή πέταξα ένα παγούρι στο χωράφι. Μάλλον παρεξήγησα κάτι όταν διάβαζα τους κανονισμούς που έλεγαν πως μπορούμε να πετάμε τα παγούρια έξω από το δρόμο… Αυτό πραγματικά αποδιοργάνωσε τον αγώνα μου, καθώς αυτόματα βρέθηκα εκτός συναγωνισμού παγκοσμίου πρωταθλήματος, να κυνηγάω 5 λεπτά πίσω, όμως όπως αποδείχθηκε αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Μετά το 110ο χλμ ένιωσα να σουρώνω και στην μεγάλη ανηφόρα στο 120ο χλμ πραγματικά είδα αστράκια… αν είχε άλλο ένα χιλιόμετρο η ανηφόρα ίσως και να παρέδιδα πνεύμα εκεί… Έχοντας χάσει αρκετό χρόνο, ξεκίνησα και για το 30αρι τρέξιμο το οποίο αποδείχθηκε πολύ πιο σκληρό απ’οτι περίμενα με συνεχής ανηφοροκατηφόρες σε τεραίν που εναλλασσόταν μεταξύ trail, cross country, λάσπη και λίγη άσφαλτο.

Τέλος πάντως, αρκετά έγραψα για σήμερα, θέλω να γράψω πάρα πολλά ακόμα για τον αγώνα και θα το κάνω τις επόμενες μέρες με πιο ήρεμο κεφάλι.

* Πολλές φωτογραφίες εδω: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2250797903973.2125312.1069016619&l=5bceba8608&type=1

 

Στην κορυφή του αγώνα ο Βέλγος Joerie Vansteelant επιβεβαίωσε το ρόλο του φαβορί κερδίζοντας με εκπληκτικό χρόνο 6:07.15. Δεύτερος ήταν ο Γάλλος Thibaut Humbert με 6:16.58. και τρίτος ο Ελβετός Andy σε 6:18.28.

Στις γυναίκες μεγάλη νικήτρια ήταν η Νεοζηλανδή Melanie Burke σε 7:11.43 , δεύτερη η Σουηδέζα Eva Nystrφm σε 7:15.10 και τρίτη η Ουγγαρ;eζα Erika Csomor σε 7:22.42 η οποία έχασε μετά από 7 συνεχόμενες νίκες στο Zofingen.

Αναλυτικά, η κατάταξη του παγκοσμίου πρωταθλήματος:

 

Powerman Zofingen 2011 – (30) Elite Men

pos name/city year nat time back bib overall team/city

1. Vansteelant Joerie, B-Torhout 1982 BEL 6:07.15,3 —– (4) LongM 1. ITU BEL

2. Humbert Thibaut, F-Romans sur Isere 1974 FRA 6:16.58,3 9.43,0 (2) LongM 2. ITU FRA

3. Sutz Andy, Schaffhausen 1981 SUI 6:18.28,9 11.13,6 (1) LongM 3. ITU SUI

4. Bystrup Soren, DK-Εrhus 1984 DEN 6:27.17,5 20.02,2 (5) LongM 5. ITU DEN

5. Le Duey Anthony, F-Epretot 1973 FRA 6:27.50,6 20.35,3 (3) LongM 6. ITU FRA

6. Moorhouse Matt, GB-Longridge, Prest 1976 GBR 6:29.48,7 22.33,4 (20) LongM 7. ITU GBR

7. Bech Peter, DK-Silkeborg 1976 DEN 6:30.15,1 22.59,8 (8) LongM 8. ITU DEN

8. Widmer Marc, Wδdenswil 1980 SUI 6:36.53,7 29.38,4 (33) LongM 9. ITU SUI

9. Wrzaczek Stefan, A-Berndorf, Nieder 1980 AUT 6:37.27,6 30.12,3 (34) LongM 10. ITU AUT

10. Beck Josh, USA 1978 USA 6:38.58,0 31.42,7 (10) LongM 11. ITU USA

11. Neyrinck Jochen, B-Menen 1986 BEL 6:40.42,8 33.27,5 (22) LongM 12. ITU BEL

12. Mott Oliver, GB 1984 GBR 6:42.58,5 35.43,2 (21) LongM 13. ITU GBR

13. Wetzel Michael, D 1984 GER 6:44.24,5 37.09,2 (32) LongM 14. ITU GER

14. Schuler Pascal, F-Wissembourg 1975 FRA 6:45.30,6 38.15,3 (28) LongM 15. ITU FRA

15. Kaczmarek Esben, DK-Odense 1983 DEN 6:45.54,7 38.39,4 (7) LongM 16. ITU DEN

16. Rau Ryan, USA-Brighton 1980 USA 6:46.53,5 39.38,2 (26) LongM 17. ITU USA

17. Vaughan David, IRL 1978 IRL 6:47.47,4 40.32,1 (31) LongM 18. ITU IRL

18. Poulsen Kenneth, DK-Viby 1979 DEN 6:52.49,0 45.33,7 (25) LongM 19. ITU DEN

19. Baumann Lukas, Zofingen 1978 SUI 6:54.26,0 47.10,7 (14) LongM 20. ITU SUI

20. van der Boom Raimond, NL-Assen 1974 NED 6:58.47,8 51.32,5 (30) LongM 22. ITU NED

21. Skoularikis Grigoris, GR-Zografou-A 1981 GRC 6:59.25,2 52.09,9 (29) LongM 23. ITU GRE

22. Kaczmarek Finn, DK-Odense 1979 DEN 7:01.11,0 53.55,7 (16) LongM 24. ITU DEN

23. Martinou Laurent, F-Etrechy 1976 FRA 7:02.55,2 55.39,9 (19) LongM 27. ITU FRA

24. Lamberix Alex, Amsoldingen 1976 NED 7:10.27,6 1:03.12,3 (18) LongM 34. ITU NED

25. Nielsen Aksel, DK-Aalborg 1972 DEN 7:23.45,0 1:16.29,7 (23) LongM 47. ITU DEN

26. Abdullah Shahrom, MAS-Kuala Lumpur 1979 MAS 7:39.43,0 1:32.27,7 (11) LongM 73. ITU MAS

27. Goncalves Paulo, L-Findel 1971 LUX 7:41.42,1 1:34.26,8 (35) LongM 77. ITU LUX

28. Kurka Maciej, USA 1973 USA 7:54.33,8 1:47.18,5 (17) LongM 95. ITU USA

29. Baumann Jonas, Muhen 1981 SUI 5:59.47,4 RunLapOut2 (13) LongM 269. ITU SUI

30. Retzlaff Sebastian, D-Grenzach-Wyhl 1971 GER 5:33.08,5 Run2.5 (9) LongM 275. ITU GER

31. Bauer Sigi, A-Gerersdorf bei Gόssin 1976 AUT 4:40.49,8 toRun2 (12) LongM 277. ITU AUT

32. Bieler Ueli, Zόrich 1980 SUI 2:39.27,8 BikeLap2 (15) LongM 284. ITU SUI

33. Prungraber Karl, A-Linz, Donau 1976 AUT 1:15.05,3 BikeLap1 (6) LongM 289. ITU AUT

 

Powerman Zofingen 2011 – (10) Elite Women

pos name/city year nat time back bib overall team/city

1. Burke Melanie, NZL-Auckland 1979 NZL 7:11.43,6 —– (10) LongW 1. ITU NZL

2. Nystrφm Eva, S-Mφlndal 1977 SWE 7:15.10,9 3.27,3 (4) LongW 2. ITU SWE

3. Csomor Erika, H-Szazhalomba 1973 HUN 7:22.42,2 10.58,6 (1) LongW 3. ITU HUN

4. Kerstens May, NL-Utrech 1976 NED 7:27.26,4 15.42,8 (6) LongW 4. ITU NED

5. Schwalbe Ulrike, D-Plauen 1978 GER 7:38.41,2 26.57,6 (8) LongW 5. ITU GER

6. Uebelhart Jacqueline, Aarwangen 1975 SUI 7:45.00,1 33.16,5 (2) LongW 8. ITU SUI

7. Esefeld Katrin, D-Mόnchen 1982 GER 7:45.19,2 33.35,6 (11) LongW 9. ITU GER

8. Jacober Maja, Ossingen 1972 SUI 7:51.12,6 39.29,0 (5) LongW 10. ITU SUI

9. Parsons Michelle, GB 1966 GBR 8:05.37,0 53.53,4 (7) LongW 15. ITU GBR

10. Jarz Jessica, A-Graz-Neuhart 1983 AUT 8:05.49,3 54.05,7 (13) LongW 16. ITU AUT

11. Lapinova Kristina, SK 1983 SVK 8:21.53,8 1:10.10,2 (9) LongW 21. ITU SLV

12. Svendsen Susanne, DK-Null 1979 DEN 5:37.33,0 Run2.5 (3) LongW 50. ITU DEN

13. Halasz Annamaria, H-Budapest 1982 HUN 5:45.25,5 toRun2 (12) LongW 51. ITU HUN