Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Το άρθρο που ακολουθεί το έγραψα με νεανική ορμή και ρομαντισμό τον Φεβρουάριο του 2005. Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες που προετοιμάζομαι για τον πρώτο μου ουσιαστικά αγώνα τριάθλου μετά από 8 χρόνια (το έκτακτο τρίαθλο του 2009 εν μέσω στρατιωτικής θητείας μάλλον δεν μπορεί να υπολογίζεται).

Από κάποιο παιχνίδι της μοίρας λίγες μέρες μετά μου συνέβη κάτι που ουσιαστικά δοκίμασε την αλήθεια μου σε όλα αυτά που έγραφα… Στα δύσκολα αθλητικά χρόνια που ακολούθησαν μακριά από το τρίαθλο, άλλαξα αρκετά, μεγάλωσα, όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλω να πιστεύω πως διατήρησα το καθημερινό πάθος εκείνου του νεαρού για τον αθλητισμό …μέχρι την νεκρανάσταση μου μέσω του διάθλου.

Τι έγραφα λοιπόν εκείνον τον Φλεβάρη του 2005? Διαβάστε…

Το κίνητρο ενός τριαθλητή

Η ώρα είναι 5:30 και το ξυπνητήρι χτυπά. Μπορεί να μην έχει ξημερώσει καλά-καλά αλλά η μέρα σου ξεκινά και πρέπει να σηκωθείς. Όχι δεν πρόκειται να πας να δουλέψεις στην οικοδομή , αλλά απλά να πας για προπόνηση…

Κλείνεις το ξυπνητήρι και μένεις για λίγο να σκέφτεσαι αν πρέπει να σηκωθείς και να πας για την πρώτη προπόνηση της μέρας. Ο καιρός δεν είναι και πολύ καλός και υπάρχει πιθανότητα να βρέξει , αισθάνεσαι και λίγο κουρασμένος από τη χτεσινή μέρα και το πρωινό πρόγραμμα είναι από αυτά που πάντα βαριέσαι. Κάθεσαι για λίγο και το ξανασκέφτεσαι, «να βγω ή όχι»? Τελικά μετά από λίγο είσαι πάλι έξω για τρέξιμο ή ποδήλατο ή στο δρόμο για το κολυμβητήριο. Ο γείτονας που ξυπνά και αυτός νωρίς για να πάει στο γραφείο σκέφτεται «που πάει πάλι αυτός ο τρελός;» . Στο δρόμο σκέφτεσαι τι βλακεία θα είχες κάνει αν είχες ξεχαστεί κάτω από το πάπλωμα. Βέβαια εξακολουθείς να εύχεσαι να μην βρέξει αλλά πια δεν έχει και τόσο σημασία .

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η αφοσίωση μας στην προπόνηση περνάει από τεστ. Αυτό που για τους κοινούς ανθρώπους φαίνεται αδιανόητο για έναν αθλητή είναι καθημερινότητα. Ειδικότερα για έναν τριαθλητή με σοβαρούς αγωνιστικούς στόχους το ημερήσιο πρόγραμμα είναι αρκετά αυστηρό και δεν αφήνει περιθώρια ούτε για μία ώρα παραπάνω ύπνου το πρωί. Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να ακολουθούμε αυτό τον τρόπο ζωής ο οποίος κουράζει ακόμα και στη σκέψη του τους περισσότερους ανθρώπους; Ποια είναι τα κίνητρα της ιδιαίτερα απαιτητικής προπόνησης για έναν αθλητή σε ένα άθλημα σαν το τρίαθλο;

Για ξεκινήσει κάποιος απλώς να αθλείται υπάρχουν κάποιοι βασικοί λόγοι. Η υγεία και η εξωτερική εμφάνιση είναι ίσως οι δυο βασικότεροι που μπορεί να στείλουν το καρδιοπαθή για πεζοπορία και την νεαρή φοιτήτρια να λιώνει στο διάδρομο κάποιου γυμναστηρίου. Και είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια πολύς κόσμος αθλείται πια πιο συστηματικά. Τι κάνει όμως κάποιους να αφιερώνουν πολύ χρόνο και δυνάμεις στην γυμναστική; Για ποιο λόγο κάποιοι να προπονούνται συστηματικά και αφοσιωμένα; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει τον αθλητισμό σε τρόπο ζωής; Χωρίς αμφιβολία ένας αγωνιστικός στόχος είναι πάντα ένα καλό κίνητρο. Οι λόγοι όμως για τους οποίου θέλει κάποιος ολοκληρώσει έναν αγώνα , είτε πρόκειται για ένα sprint είτε για έναν αγώνα Ironman είναι τόσοι όσοι και οι αθλητές που συμμετέχουν κάθε φορά. Ποια είναι όμως η κοινή συνισταμένη στα κίνητρα όλων των αθλητών που το πρωινό του αγώνα θα στηθούν στη γραμμή της εκκίνησης και όλο το προηγούμενοι διάστημα έχουν διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα στην προπόνηση;

Το τελευταίο διάστημα για διάφορους λόγους δεν είχα τη δυνατότητα να γυμναστώ όσο θα ήθελα. Μου έλειψε τόσο η προπόνηση. Σίγουρα ξεκουράστηκα αλλά το μεγαλύτερο κέρδος ήταν πως είχα την ευκαιρία να κάτσω και να σκεφτώ με πιο καθαρό μυαλό κάποια πράγματα. Μερικές από τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται παραπάνω.

Ειδικότερα σήμερα που η ελληνική αθλητική πραγματικότητα απογοητεύει με τον τρόπο οργάνωσης και διοίκησης της πολλά από τα παραπάνω ζητήματα γίνονται ακόμα πιο επίκαιρα. Οι δυσκολίες που συνάντησαν αθλητές στις προσπάθειες τους για υψηλές επιδόσεις τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν πρόωρα την ενεργό δράση. Δεν τους αδικώ για την επιλογή τους αλλά δεν θέλω να τους συμμερίζομαι. Πολλοί από εμάς έχουμε φτάσει στην κρίσιμη ψυχολογική καμπή όπου τίθεται το ερώτημα, «να συνεχίσω ή να τα παρατήσω;» Όταν μου συνέβη εμένα σκέφτηκα πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τον αθλητισμό …και συμπέρανα πως αυτό δεν θα ήταν ζωή για μένα. Δεν πρέπει να μας απογοητεύει και να μας αποπροσανατολίζει μια αγωνιστική αποτυχία , ένας τραυματισμός ή μια άλλη κατάσταση που κάνει πιο δύσκολη ή προσωρινά αδύνατη την προπόνηση.  Όσοι ασχολούνται με το τρίαθλο τα τελευταία χρόνια ξέρουν επίσης πως υπάρχουν και επιπλέον προβλήματα. Η κακοδιοίκηση και ο ανύπαρκτος αγωνιστικός προγραμματισμός θίγουν πρώτα απ’ όλα τους αθλητές όταν οι αγώνες αναβάλλονται , δεν προγραμματίζονται έγκαιρα η ακόμα δεν διοργανώνονται και καθόλου. Και ας μην επεκταθούμε και στις παρασκηνιακές ενέργειες που αντιμετώπισαν αρκετοί από τους πλέον ελπιδοφόρους αθλητές… Δυσκολίες υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν σε ότι και αν κάνουμε αλλά έτσι είναι όλη η ζωή και αν πέσουμε 7 φορές πρέπει να σηκωθούμε 8.

Πίσω από κάποιο δυνατό κίνητρο κρύβεται πάντα μια έντονη επιθυμία. Μόνο όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ θα κάνεις αυτό που πρέπει , καμιά φορά και κάτι παραπάνω , για να το πετύχεις. Αυτό που πάντα ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους αθλητές είναι το πάθος τους. Χωρίς το πάθος για το άθλημα η αφοσίωση στην προπόνηση τίθεται σε αμφισβήτηση. Μπορεί να προπονείσαι καλά για κάποιο διάστημα αλλά αν δεν έχεις την απαραίτητη θέληση πολύ δύσκολα δεν θα παρεκκλίνεις από την προετοιμασία σου. Το πάθος είναι αυτό που σε ξυπνάει κάθε πρωί και σε βγάζει στο δρόμο να παλεύεις με τα στοιχεία της φύσης και τον εαυτό σου. Το κάνεις γιατί το αγαπάς , γιατί σε «φτιάχνει» , γιατί αισθάνεσαι ζωντανός και νικητής κάθε μέρα.

Ακόμα και τώρα που το τοπίο στο ελληνικό τρίαθλο είναι αρκετά θολό και υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για την μελλοντική αγωνιστική δραστηριότητα επιλέγω να οργανώσω τη ζωή μου γύρω από την προπόνηση. Δεν κάνω τον αθλητισμό , την  προπόνηση, τους αγώνες και τις επιδόσεις απαραίτητα αυτοσκοπό, αλλά μέσο για να πετύχω πολύ περισσότερα. Οι αγωνιστικοί στόχοι και η θέληση για την καλύτερη δυνατή αγωνιστική παρουσία πάντα υπάρχουν αλλά το βασικό κίνητρο είναι πέρα από αυτά. Το άθλημα μας είναι καλώς ή κακός ένας τρόπος ζωής, μια ξεχωριστή καθημερινότητα. Αγαπάμε την αίσθηση της σωματικής βελτίωσης , την διαφοροποίηση από τους γύρω μας , την ικανότητα μας να κάνουμε πράγματα που οι άλλοι τρομάζουν μόνο που τα σκέφτονται, την οργάνωση στην καθημερινότητα μας. Το πρωινό ξύπνημα , η αυστηρή διατροφή , η αποχή από διάφορους συνηθισμένους , μαζικούς και τυποποιημένους τρόπους διασκέδασης δεν είναι θυσία , είναι επιλογή. Θέλουμε αυτόν τον τρόπο ζωής και αισθανόμαστε υπερήφανοι και ξεχωριστοί για αυτό. Μαθαίνουμε να θέτουμε στόχους και να προσπαθούμε να τους πετύχουμε μεθοδικά. Μαθαίνουμε στην πειθαρχεία και στην συνέπεια προς στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Και αυτό περνάει και σε όλους τους τομείς της ζωής μας και γινόμαστε καλύτεροι. Πάνω απ όλα όμως το διασκεδάζουμε. Μας αρέσει πάρα πολύ αυτή η κατάσταση. Και αν ακόμα αμφιβάλλετε για αυτό απαντήστε στην εξής ερώτηση: «έχετε οικονομικές απολαβές από το άθλημα σας;» Φυσικά στο 99.9% των περιπτώσεων η απάντηση είναι όχι. Θα πηγαίνατε να δουλέψετε υπερωρία κάθε μέρα χωρίς επιπλέον απολαβές; Φυσικά και όχι αλλά εντούτοις πολλοί είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν λιγότερο (και εννοείται με μικρότερους μισθούς) προκειμένου να έχουν λίγο περισσότερο χρόνο για προπόνηση. Ας μην θίξουμε ακόμα και αυτούς που παραμελούν επαγγελματικές , ακαδημαϊκές , οικογενειακές και λοιπές υποχρεώσεις για λίγο περισσότερο χρόνο προπόνησης.

Σίγουρα η κινητήρια δύναμη ξεπερνά τους αγωνιστικούς μας στόχους. Γι’ αυτό πια είμαι πεπεισμένος πως και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι αθλητές που ξέρω το κάνουμε από αγάπη , έρωτα , πάθος. Μπορεί αυτή η υπερβολή στη σχέση αθλητή και αθλήματος να φέρνει την ίδια τη σχέση σε κρίσιμες και έντονες καταστάσεις αλλά αυτό είναι το τίμημα των σχέσεων πάθους αλλά παράλληλα και η γοητεία τους. Η χαρά , η λύπη , η συγκίνηση , η αγωνία , ο φόβος που προσφέρει κάθε μάχη. Τα έντονα συναισθήματα της πάλης και η επιβεβαίωση ότι είσαι ζωντανός ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γι αυτό αξίζει να παλεύεις κάθε στιγμή γι αυτό που ποθείς.

Ακόμα και αν δεν βρήκατε κάτι από τον εαυτό σας σε αυτό το άρθρο αλλά εξακολουθείτε να ανυπομονείτε για την επόμενη προπόνηση και τον αγώνα που φτάνει μην ανησυχείτε.  Δεν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο ,ούτε κάνουμε την ίδια προπόνηση και δεν έχουμε τους ίδιους στόχους όμως όλοι θα ξαναβρεθούμε σε κάποια παραλία περιμένοντας την κόρνα της εκκίνησης με το ίδιο άγχος και θα σκεφτόμαστε όλη την προπόνηση της προετοιμασίας για αυτό τον αγώνα. Μέχρι τότε το μοναδικό που μπορώ να συμβουλεύσω είναι να το διασκεδάζεται και  να το κάνετε γιατί το αγαπάτε και γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης, Φεβρουάριος 2005

Αυτή είναι μια δημοσίευση που ήθελα να την κάνω περίπου 1,5 μήνα, όμως κάτι οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της περιόδου τότε, κάτι ο διακοπές του Πάσχα, μου πήρε λίγο παραπάνω. Μέσα στον Μάρτη δέχθηκα μια ιδιαίτερα τιμητική πρόσκληση από τον Κωστή Ξηρογιάννη, πρεσβευτή της BikePure στην Ελλάδα να συμμετάσχω κι εγώ σαν αθλητής-πρότυπο για την προώθηση της κίνησης στον χώρο του ελληνικού τριάθλου.

Η BikePure είναι μια διεθνής οργάνωση για την προάσπιση και αποκατάσταση της τιμής της ποδηλασίας (και του τριάθλου) που έχει δεχτεί αλλεπάλληλα χτυπήματα από υποθέσεις ντόπινγκ. Όπως λέει και η κίνηση “Η κοινή γνώμη και οι φίλαθλοι του αθλήματος δικαιούνται να μπορούν να πιστέψουν σε πραγματικούς ήρωες”.

Οι απόψεις μου για το ντόπινγκ είναι γνωστές και τις έχω εκφράσει πολλάκις τόσο από αυτό το προσωπικό μου blog όσο και από το RunningNews.gr και αυτή ήταν και η αφορμή να με πλησιάσει η BikePure μέσω του Κ.Ξηρογιάννη. Για μένα αυτή η εμπιστοσύνη είναι μεγάλη τιμή και χαρά και προσωπικά δεσμεύτηκα να κάνω ότι μπορώ για την προώθηση των σκοπών της κίνησης. Το γαλάζιο βραχιολάκι που φοράω έκτοτε στις προπονήσεις μου είναι το ελάχιστο. Ο λόγος μου και τα δημοσιεύματα μου πιθανότατα μπορούν να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και απήχηση. Σημασία έχει να διασώσουμε την αλήθεια. Ανάμεσα στους ντοπαρισμένους, υπάρχουν και καθαροί πρωταθλητές και ο κόσμος μπορεί να πιστέψει σε αυτούς.

Στη συνέντευξη με τον Κωστή Ξηρογιάννη είπαμε αρκετά πράγματα, off the record είπαμε πολύ περισσότερα. Στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στα διάφορα μέσα και αναδημοσιεύω και παρακάτω είναι το τυπικό δείγμα της συζήτησης μας, αλλά προφανώς για δημοσιογραφικούς λόγους “χώρου” δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.

Η συνέντευξη:

O πρωταθλητής του Διάθλου Γρηγόρης Σκουλαρίκης συμπορεύεται με τη Bike Pure

Συνέντευξη στον Κωστή Ξηρογιαννη
Φώτο: Αλέξανδρος Παπαχρηστου

Ο Έλληνας πρωταθλητής αφού ενημερώθηκε για τις αλλαγές στο ντόπινγκ που έγιναν στη χώρα μας ανακοίνωσε τη πρόθεση του να βοηθήσει στη προσπάθεια της οργάνωσης κατά του ντόπινγκ στη ποδηλασία

Πως ξεκίνησες το δίαθλο;
Ξεκίνησα με στίβο μικρός και συνέχισα μετά στα 21 μου με τριαθλο χομπίστικα και έτσι ασχολήθηκα λίγο με τη ποδηλασία. Τα τελευταία 3 χρόνια πήρα στα σοβαρά το δίαθλο με σκοπό ουσιαστικά να κάνω διεθνείς αγώνες.

Γιατί ασχολήθηκες με το δίαθλο και όχι με το τρίαθλο;
Δεν έχω το κολύμπι! Όταν βγαίνεις 7 λεπτά πίσω από τους πρώτους και το ποδήλατο και το τρέξιμο σου είναι ίδιο με τους πρώτους τότε δε μπορείς να διακριθείς στο τρίαθλο.

Με όλη αυτή την ανάπτυξη στο τρίαθλο στη χώρα μας, τι θα συμβούλευες κάποιον που ξεκινά τώρα την ενασχόληση;
Το τρίαθλο είναι αναπτυσσόμενο γιατί απευθύνεται σε ερασιτέχνες αθλητές. Επειδή είναι τρία τα αθλήματα είναι τριπλός ο εξοπλισμός όποτε ξεκινάμε…με το «μαλακό». Ξεκινάμε από χαμηλά στον εξοπλισμό στη προπόνηση και στις απαιτήσεις μας, με μέτρο τα πάντα. Κατόπιν, ανάλογα με τις ανάγκες μας και το επίπεδο μας ακολουθεί και ο εξοπλισμός. Εγώ όταν ξεκίνησα πριν 10 χρόνια έτρεχα με φανελάκι στίβου, παπούτσι λινό (ακόμα και στην ποδηλασία) και κράνος “κουβαδάκι”!

Γιατί δε γίνονται μεγάλοι διεθνείς αγώνες τριαθλου στη χώρα μας;
Στην Ελλάδα δυστυχώς είναι αναμενόμενο. Παρόλο που το καλοκαίρι η χώρα μας είναι κορυφαία τοποθεσία, οι παραλίες μας είναι κλειστές για αγώνες. Δε μπορείς να αποκλίσεις μια παράλια και τους γύρω δρόμους Κυριακή από τους λουόμενους και όσους κάνουν βόλτα ούτε καν μια ώρα. Το έχω ζήσει οργανωτικά.

Θαυμάζεις κάποιον αθλητή, έχεις κάποιο πρότυπο;
Τα τελευταία χρόνια επειδή έχω πάρει σοβαρά αυτό που κάνω, έχω πρότυπο δυο αθλητές: το Βασίλη Κρομμύδα και τη Ντενίζ Δημάκη, δυο αθλητές με συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό που θαυμάζω είναι η διάρκεια τους και η πορεία τους στο χώρο, η σκληρή δουλειά που κάνανε, η συνέπεια τους στη προπόνηση και ο τρόπος ζωής τους.

Ποιοι σε υποστηρίζουν;
Η adidas που τον τελευταίο χρόνο με έχει στηρίξει πολύ, η pearl izumi με την οποια ξεκιναω τωρα συνεργασία, το ποδηλατικό κατάστημα WorldofBike.gr και η high5 στα συμπληρώματα διατροφής. Στην ομάδα υποστήριξης είναι επίσης η διατροφολόγος αδελφή μου η Χαρά και ο φυσιοθεραπευτής Τάσος Μαργαρίτης.

Ποιο είναι το όνειρο σου αγωνιστικά;
Στόχος μου δεν είναι μόνο το πανελλήνιο πρωτάθλημα μιας και το έχω κερδίσει στο παρελθόν, αλλά οι διεθνείς αγώνες. Για έναν διαθλητη όνειρο είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα Powerman στο Zofingen και για μένα από το 2004 το όνειρο ήταν να αγωνιστώ εκεί. Το 2011 σε μια δύσκολη χρονιά για μένα γιατί είχα ατυχίες το δοκίμασα και πήρα την 21η θέση. Φέτος στόχος μου είναι η 8αδα που πιστεύω ότι είναι εφικτό.

Τι περιλαμβάνει ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα σου και που γυμνάζεσαι;
Ποδηλασία πάω στην παραλιακή ή στον παράδρομο προς Μαλακάσα, ενώ τρέξιμο στο Στάδιο Ζωγράφου και στη Πολυτεχνειούπολη. Κάνω περίπου 500χλμ Ποδηλασία και 100χλμ τρέξιμο, εβδομαδιαίως. Σε σχέση με παλιότερα έχω ελαττώσει πολύ τα χιλιόμετρα τρέξιμο για να προστατέψω τα πόδια μου.

Τι ξέρεις για το bike pure;
Πρωτόμαθα από τη συνέντευξη του Περικλή Ηλία. Δεν έψαξα εγκυκλοπαιδικά αλλά προτίμησα να το ζήσω από μέσα για να έχω άποψη. Είναι μια φιλόδοξη κίνηση σε ένα χώρο που είναι στιγματισμένος και με πολλές σκιές ειδικά όσο ανεβαίνουμε τα κλιμάκια επαγγελματισμού και των διακρίσεων. Στον επαγγελματικό αθλητισμό και τον αθλητισμό σε επίπεδο ολυμπιάδας όσο αυξάνονται οι ανάγκες, οι απαιτήσεις και τα χρήματα μπαίνουν και άλλοι παράγοντες. Το bike pure βλέπω ότι έχει απήχηση σε ποδηλάτες και αθλητές.

Σου έχει γίνει έλεγχος ντόπινγκ;
Δυστυχώς όχι. Τα τελευταία χρόνια που τρέχω και διακρίνομαι οι έλεγχοι ντόπινγκ στην Ελλάδα έχουν αδρανήσει. Στο δίαθλο επειδή δεν είναι ολυμπιακό άθλημα υπάρχει μια «χαλαρότητα» αλλά και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας (δρόμου) δεν έγινε κανένας έλεγχος.

Σε έχει πλησιάσει κάποιος να σου προσφέρει «βελτίωση»;
Εγωιστικά θα πω πως δεν έχει τολμήσει κανείς να με πλησιάσει. Σε αυτό το θέμα είμαι αμείλικτος. Αν κάποιος έχει διαβάσει την αρθρογραφία μου καταλαβαίνει όχι απλώς τις απόψεις μου αλλά την αυστηρότητα μου στο θέμα.

Πως αισθάνεσαι που είσαι αθλητής πρότυπο της bike pure;
Επισημοποιήθηκε μια ευθύνη. Έχω μεγαλώσει πλέον, είμαι 31. Ξεκίνησα αργά αλλά προσπαθούσα όλα αυτά τα χρόνια με τα μικρότερα παιδιά να τους μιλάω για τον αθλητισμό, όπως τον έβλεπα εγώ, σαν τρόπο ζωής. Να ξεφύγουν από την ψυχαναγκαστική λογική των υψηλών επιδόσεων και να μην έχουν το πρωταθλητισμό σαν αυτοσκοπό. Χάρηκα που με εμπιστεύτηκε η bike pure για να προβάλει αυτό το ιδεώδες. Είναι μεγάλη μου τιμή.

Περισσότερα για την οργάνωση Bike Pure στην ιστοσελίδα bikepure.org

Grigoris Skoularikis ATG Marathon 2012

Ότι και να κάνεις, όπως και να το κάνεις …. άμα σε δείξει η τηλεόραση γίνεται αυτόματα σούπερ επιτυχία. Αυτό είναι ένα επιφανειακό συμπέρασμα της Κυριακής. Λίγο μετά τον τερματισμό μου στον Μαραθώνιο “Μεγας Αλεξανδρος” ( λεπτομέριες του αγώνα εδώ http://www.duathlon.gr/?p=898 ), άρχισα να δέχομαι μηνύματα στο κινητό μου και αργότερα μέσα στη μέρα συνεχίστηκαν και στο ίντερνετ όταν συνδέθηκα. Εκτός από τους λιγους φίλους που παρακολουθούν την προσπάθεια μου και είναι συνέχεια δίπλα μου, προς ευχάριστη έκπληξη με θυμήθηκαν επίσης και αρκετοί ακόμα, κυρίως συγγενείς με τους οποίους δεν έχω και τόσο συχνή επικοινωνία.

Με προβλημάτισε λίγο το γεγονός πως δέχτηκα πολλά συγχαρητήρια για ένα αποτέλεσμα που θεωρώ αποτυχία. Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι εξ αυτών, αναγνωριζουν το μέγεθος της προσπάθειας που κατέβαλα κόντρα μάλιστα σε πολλές δυσκολίες, όμως επίσης αλήθεια είναι πως η παρουσία μου στο γυαλί μεγέθυνε υπέρμετρα τον ενθουσιασμό τους. Άμα σε δείξει η τηλεόραση, έστω και η ΕΤ3 είναι αλλιώς.

Όσοι δεν είδατε ζωντανά το γεγονός θα το …υποστείτε τώρα, για να είστε και σίγουροι τι (δεν) χάσατε. Προσωπικά με λυπάμαι που με βλέπω να σέρνομαι έτσι στο τελευταίο χιλιόμετρο της διαδρομής. Να ξέρετε πως δεν είναι τόσο άσχημο όσο φαίνεται … είναι ακόμα χειρότερο! Χαχαχα. Όσο για τις δηλώσεις στο 2ο βίντεο … μιλάμε για εντελώς τελείως ψώνιο! Χαχαχα

βίντεο 1
Απο το 7ο λεπτό και μετά ε ε έρχομαι , αργά και βασανιστικά, προς τον τερματισμό.

βίντεο 2
Με δηλώσεις μετά τον τερματισμό παρέα με τον 3ο του αγώνα Αντώνη Παπαδημητρίου. Στα τελευταία λεπτά βλέπουμε να τερματίζει και ο φίλος Κώστας Παλάντζας παρέα με την 1η γυναικα.

κι εδω στο TV100 , με την αδερφή μου μετά τον τερματισμό της (στο 5:29)
 

Αυτόν το κείμενο ήθελα να το γράψω μέρες τώρα, αλλά κάθε φορά είχα την κρυφή ελπίδα πως θα αντιστραφεί το κλίμα (κυριολεκτικά) και θα φτιάξει ο καιρός. Αλλά που…

Όχι πως σήμερα περιμέναμε κάτι διαφορετικό, τα δελτία καιρού μας είχαν προειδοποιήσει, αλλά είναι πως γενικά την Καθαρά Δευτέρα την έχουμε συνδυάσει με Ήλιο, εξοχή …εφαλτήριο της Άνοιξης ένα πράγμα. Χτες και προχτές κάτι πήγε να γίνει, αλλά αυτή η βδομάδα θα είναι πάλι κρύα και βροχερή, καθαρά χειμωνιάτικη.

Την κακοκαιρία που έχουμε φάει στο κεφάλι φέτος, θα πρέπει να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω για να τη συγκρίνω με κάποια παρόμοιο. Κρύο, βροχή αέρας συνδυάζονται με συχνότητα τέτοια που σκέφτομαι πως η προπόνηση στο δρόμο ενάντια σε τέτοιο καιρό καθημερινά παύει να είναι “μοίρα” και έχει καταντήσει “φάρσα”. Όχι πως έχουμε και δικαίωμα να παραπονιόμαστε για τον καιρό εμείς οι Αθηναίοι σε σχέση με τα ακόμα πιο σκληρά φαινόμενα της επαρχίας, αλλά υποτίθεται πως αυτόν το Χειμώνα μετακινήθηκα στο “κλεινόν άστυ” για λίγους μήνες προκειμένου να γλιτώσω λίγο από την κρύο-υγρασία και τις βροχές του χωριού. Δεν θα ήταν εύκολη έτσι κι αλλιώς αυτή η βαριά χειμερινή προετοιμασία, αλλά έτσι είναι ακόμα πιο σκληρή.

Στην Ελλάδα αυτό που είχαμε πάντα να χαιρόμαστε ήταν ο καλός μας καιρός. Ήλιος και σχετικά καλές θερμοκρασίες, αρκετές μέρες ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο. Φέτος που τα κοινωνικά δρώμενα μας δυσκολεύουν όλο και περισσότερο τη ζωή, ο Ουρανός δε λέει να μας προσφέρει λίγη χαρά, να ξεφύγει η ψυχή μας σε γαλάζιους ορίζοντες. Μοίρα η Φάρσα τα σημεία του καιρού? Ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί για τον εαυτό του και τους γύρω του. Η που θα μας λυγίσει ο Καιρός ή που θα μας κάνει πιο δυνατούς, αλλά όσο είμαστε στο δρόμο αρκεί να προχωράμε…

Όπως είχε πει κι ο ποιητής “Μην καταδέχεσαι να ρωτάς αν θα νικήσουμε ή αν θα νικηθούμε…. Πολέμα!”

Με επιτυχία διεξήχθη την Κυριακή 29 Ιανουαρίου ο 1ος αγώνας Διάθλου των “Φίλων του Τριάθλου” στο ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Οι αποστάσεις του αγώνα ήταν 4χλμ τρέξιμο – 20χλμ ποδηλασίας – 4χλμ τρέξιμο και κέρδισα εύκολα με χρόνο 59 λεπτά ακριβώς, όπως έδωσαν στα επίσημα αποτελέσματα οι διοργανωτές.

Επιμέρους χρόνοι 12:49, 31:05, 13:35, ενώ 41 και 50 δευτερόλεπτα έφυγαν στις 1η και 2η αλλαγή αντίστοιχα. Ήταν πολύ νωρίς για δίαθλο, αλλά ακόμα κι έτσι χρειαζόταν ένα τεστ ετοιμότητας. Στις γυναίκες νικήτρια ήταν η συναθλήτρια μου στον Θησέα Ζωγράφου Λουκία Λουκοπούλου (αναλυτικά τα επισημα αποτελέσματα εδώ). Οι καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολες με 7 μποφόρ βοριά στο κωπηλατοδρόμιο, αλλά όχι τόσο ώστε να μου δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα. Τόσα χρόνια άλλωστε έχω αντιμετωπίσει και πολύ πιο δύσκολα. Σε αγώνα που διαρκεί κάτω από 1 ώρα δεν προλαβαίνεις να πάθεις τίποτα (αν και καμιά φορά μπορείς να πάθεις τα πάντα)…

Ο αγώνας ξεκίνησε με το τρέξιμο κατά μέτωπο κόντρα στο βοριά. Ήταν τέτοιος ο αέρας που κάθε λίγο αναγκαζόμουν να γυρνάω το κεφάλι μου λίγο αριστερά και λίγο δεξιά για να μην τον τρώω μονότονα στο πρόσωπο. Αυτά τα πρώτα 1500 μέτρα (περίπου) πρέπει να ήταν και τα πιο δύσκολα καθώς το κρύο ήταν και πιο έντονο ενώ ένιωθα ακόμα και τον συναγωνισμό πίσω μου. Μετά την αναστροφή “λύθηκα” στον ευνοϊκό και …πήρα το δρόμου μου. Δυστυχώς από εκεί και πέρα δεν υπήρξε κάποιος αθλητής να βρεθεί κοντά μου και να έχουμε δυνατό συναγωνισμό. Με προσοχή έκανα και το ποδήλατο και μετά το δεύτερο τρέξιμο για να ολοκληρώσω επιτυχώς το πρώτο δίαθλο της χρονιάς.

Τέλος πάντων, η δικιά μου εμφάνιση στον αγώνα της Κυριακής μικρή σημασία είχε. Το πιο σημαντικό ήταν ο ίδιος ο αγώνας. Διοργανωτές ήταν το αθλητικό σωματείο “Ολύμπιοι” με τη συμπαράσταση της εθελοντικής ομάδας “φίλοι του τριάθλου”. Έστω και την τελευταία στιγμή βρέθηκε και η χρυσή τομή ώστε η Ελληνική Ομοσπονδία Τριάθλου να βάλει και τη δική της σφραγίδα στον αγώνα. Τα πράγματα είναι απλά όταν υπάρχει θέληση. Όλοι συνεργάζονται και στήνεται με επιτυχία ένας πολύ όμορφος αγώνας.

Είναι πραγματικά καταπληκτικό να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας, εμπειρίας, αθλητικού επιπέδου και εξοπλισμού να συναγωνίζονται στον ίδιο χώρο με τον ίδιο ενθουσιασμό. Πάρα πολλοί νέοι αθλητές δοκίμασαν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους σε έναν αγώνα διάθλου, ο καθένας με τον τρόπο του. Η έννοια multisport σε άλλη διάσταση! Έτσι κι αλλιώς σε αυτό το άθλημα, όλοι ερασιτέχνες είμαστε. Απλώς κάποιοι είναι πιο γρήγοροι και κάποιοι πιο αργοί. Πάνω στον δρόμο μας φέρνει λίγο πολύ όλους το ίδιο πράγμα, η αγάπη μας για τον αθλητισμό.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνω σε αυτή την νέα εθελοντική ομάδα που μας προέκυψε με την ονομασία “φίλοι του τριάθλου”. Οι εθελοντές είναι σε κάθε αγώνα η ραχοκοκκαλιά και η εγγύηση επιτυχίας της διοργάνωσης. Αυτή η παρέα που οργανώθηκε την Κυριακή στον Σχινιά για να έχουμε εμείς την ευκαιρία να τρέξουμε έναν αγώνα ήταν πραγματικά …φανταστική! H δουλειά όλων αυτων των παιδιών, ειδικά τη μέρα του αγώνα με τέτοιο κρυο και άερα ήταν πολύ πιο δύσκολη απο τη δικιά μας που τρέχαμε. Περισσότερα λόγια είναι περιττά. Τους ευχαριστώ για άλλη μια φορά μέσα από την καρδιά μου…

Κάπως έτσι είδα εγώ τον πρώτο αγώνα multisport της χρονιάς. Νικηφόρο για μένα, αλλά κυρίως ελπιδοφόρο για το άθλημα. Οι “φίλοι του Τριάθλου” έκαναν την αρχή και ελπίζουμε να ακολουθήσουν και άλλοι. Το Τρίαθλο έχει δεινοπαθήσει τα τελευταία 10-15 χρόνια με πολλούς λάθος χειρισμούς, εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, φιλοδοξιών και πολλά άλλα που δεν ειναι του παρόντος… Μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι, λιγότερο ή περισσότερο. Δυστυχώς ο καθένας προβάλει μόνο τη δική του πλευρά και ελάχιστοι έχουν γνώση όλων των γεγονότων, προσώπων και πραγμάτων της ιστορίας που ξεκίνησε γύρω στο 1995. Αυτά είναι παρελθόν όμως, πλέον όμως δεν έχουμε περιθώρια για άλλη φαγωμάρα. Στο Τρίαθλο χρειαζόμαστε μόνο φίλους, όχι εχθρούς…

Καλή συνέχεια σε όλους και καλή αντάμωση στο επόμενο δίαθλο, 19 Φεβρουαρίου στην Κυπαρισσία.

Αναλυτικά, τα αποτελεσματα εδω

Mερικές προσωπικές φωτογραφίες εδω και εδω  *για τις φωτογραφίες ευχαριστώ τον φίλο Νίκο Σπυριδαντωνάκη, την Νίκη Αδρέου απο τη διοργάνωση και βεβαίως την αδερφή μου τη Χαρά, της οποία η βοήθεια και υποστήριξη είναι πάντα πολύ σημαντικότερη

Κι ένα βιντεάκι από την εκκίνηση (πολύ τσιτωμένος είμαι έτσι? Χαχα)