Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Με επιτυχία διεξήχθη την Κυριακή 29 Ιανουαρίου ο 1ος αγώνας Διάθλου των “Φίλων του Τριάθλου” στο ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Οι αποστάσεις του αγώνα ήταν 4χλμ τρέξιμο – 20χλμ ποδηλασίας – 4χλμ τρέξιμο και κέρδισα εύκολα με χρόνο 59 λεπτά ακριβώς, όπως έδωσαν στα επίσημα αποτελέσματα οι διοργανωτές.

Επιμέρους χρόνοι 12:49, 31:05, 13:35, ενώ 41 και 50 δευτερόλεπτα έφυγαν στις 1η και 2η αλλαγή αντίστοιχα. Ήταν πολύ νωρίς για δίαθλο, αλλά ακόμα κι έτσι χρειαζόταν ένα τεστ ετοιμότητας. Στις γυναίκες νικήτρια ήταν η συναθλήτρια μου στον Θησέα Ζωγράφου Λουκία Λουκοπούλου (αναλυτικά τα επισημα αποτελέσματα εδώ). Οι καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολες με 7 μποφόρ βοριά στο κωπηλατοδρόμιο, αλλά όχι τόσο ώστε να μου δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα. Τόσα χρόνια άλλωστε έχω αντιμετωπίσει και πολύ πιο δύσκολα. Σε αγώνα που διαρκεί κάτω από 1 ώρα δεν προλαβαίνεις να πάθεις τίποτα (αν και καμιά φορά μπορείς να πάθεις τα πάντα)…

Ο αγώνας ξεκίνησε με το τρέξιμο κατά μέτωπο κόντρα στο βοριά. Ήταν τέτοιος ο αέρας που κάθε λίγο αναγκαζόμουν να γυρνάω το κεφάλι μου λίγο αριστερά και λίγο δεξιά για να μην τον τρώω μονότονα στο πρόσωπο. Αυτά τα πρώτα 1500 μέτρα (περίπου) πρέπει να ήταν και τα πιο δύσκολα καθώς το κρύο ήταν και πιο έντονο ενώ ένιωθα ακόμα και τον συναγωνισμό πίσω μου. Μετά την αναστροφή “λύθηκα” στον ευνοϊκό και …πήρα το δρόμου μου. Δυστυχώς από εκεί και πέρα δεν υπήρξε κάποιος αθλητής να βρεθεί κοντά μου και να έχουμε δυνατό συναγωνισμό. Με προσοχή έκανα και το ποδήλατο και μετά το δεύτερο τρέξιμο για να ολοκληρώσω επιτυχώς το πρώτο δίαθλο της χρονιάς.

Τέλος πάντων, η δικιά μου εμφάνιση στον αγώνα της Κυριακής μικρή σημασία είχε. Το πιο σημαντικό ήταν ο ίδιος ο αγώνας. Διοργανωτές ήταν το αθλητικό σωματείο “Ολύμπιοι” με τη συμπαράσταση της εθελοντικής ομάδας “φίλοι του τριάθλου”. Έστω και την τελευταία στιγμή βρέθηκε και η χρυσή τομή ώστε η Ελληνική Ομοσπονδία Τριάθλου να βάλει και τη δική της σφραγίδα στον αγώνα. Τα πράγματα είναι απλά όταν υπάρχει θέληση. Όλοι συνεργάζονται και στήνεται με επιτυχία ένας πολύ όμορφος αγώνας.

Είναι πραγματικά καταπληκτικό να βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας, εμπειρίας, αθλητικού επιπέδου και εξοπλισμού να συναγωνίζονται στον ίδιο χώρο με τον ίδιο ενθουσιασμό. Πάρα πολλοί νέοι αθλητές δοκίμασαν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους σε έναν αγώνα διάθλου, ο καθένας με τον τρόπο του. Η έννοια multisport σε άλλη διάσταση! Έτσι κι αλλιώς σε αυτό το άθλημα, όλοι ερασιτέχνες είμαστε. Απλώς κάποιοι είναι πιο γρήγοροι και κάποιοι πιο αργοί. Πάνω στον δρόμο μας φέρνει λίγο πολύ όλους το ίδιο πράγμα, η αγάπη μας για τον αθλητισμό.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνω σε αυτή την νέα εθελοντική ομάδα που μας προέκυψε με την ονομασία “φίλοι του τριάθλου”. Οι εθελοντές είναι σε κάθε αγώνα η ραχοκοκκαλιά και η εγγύηση επιτυχίας της διοργάνωσης. Αυτή η παρέα που οργανώθηκε την Κυριακή στον Σχινιά για να έχουμε εμείς την ευκαιρία να τρέξουμε έναν αγώνα ήταν πραγματικά …φανταστική! H δουλειά όλων αυτων των παιδιών, ειδικά τη μέρα του αγώνα με τέτοιο κρυο και άερα ήταν πολύ πιο δύσκολη απο τη δικιά μας που τρέχαμε. Περισσότερα λόγια είναι περιττά. Τους ευχαριστώ για άλλη μια φορά μέσα από την καρδιά μου…

Κάπως έτσι είδα εγώ τον πρώτο αγώνα multisport της χρονιάς. Νικηφόρο για μένα, αλλά κυρίως ελπιδοφόρο για το άθλημα. Οι “φίλοι του Τριάθλου” έκαναν την αρχή και ελπίζουμε να ακολουθήσουν και άλλοι. Το Τρίαθλο έχει δεινοπαθήσει τα τελευταία 10-15 χρόνια με πολλούς λάθος χειρισμούς, εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων, φιλοδοξιών και πολλά άλλα που δεν ειναι του παρόντος… Μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι, λιγότερο ή περισσότερο. Δυστυχώς ο καθένας προβάλει μόνο τη δική του πλευρά και ελάχιστοι έχουν γνώση όλων των γεγονότων, προσώπων και πραγμάτων της ιστορίας που ξεκίνησε γύρω στο 1995. Αυτά είναι παρελθόν όμως, πλέον όμως δεν έχουμε περιθώρια για άλλη φαγωμάρα. Στο Τρίαθλο χρειαζόμαστε μόνο φίλους, όχι εχθρούς…

Καλή συνέχεια σε όλους και καλή αντάμωση στο επόμενο δίαθλο, 19 Φεβρουαρίου στην Κυπαρισσία.

Αναλυτικά, τα αποτελεσματα εδω

Mερικές προσωπικές φωτογραφίες εδω και εδω  *για τις φωτογραφίες ευχαριστώ τον φίλο Νίκο Σπυριδαντωνάκη, την Νίκη Αδρέου απο τη διοργάνωση και βεβαίως την αδερφή μου τη Χαρά, της οποία η βοήθεια και υποστήριξη είναι πάντα πολύ σημαντικότερη

Κι ένα βιντεάκι από την εκκίνηση (πολύ τσιτωμένος είμαι έτσι? Χαχα)

(Πρώτη δημοσίευση στο www.RunningNews.gr 1/2/2o12)

Η υπόθεση της Ειρήνης Κοκκιναρίου που μας προέκυψε την προηγούμενη εβδομάδα άναψε για τα καλά και πάλι τη συζήτηση για τη χρήση απαγορευμένων ουσιών στον αθλητισμό και τους τρόπους καταπολέμησης της (Ντοπινγκ και αντι-Ντόπινγκ). Έχω γνωρίσει προσωπικά την αθλήτρια, μου είναι αρκετά συμπαθής σαν φυσιογνωμία, την λυπάμαι σαν άνθρωπο που έμπλεξε έτσι, όμως από εκεί και πέρα δεν μπορώ να πω κάτι περισσότερο ειδικά γι´αυτήν. Η αθλητική δικαιοσύνη αποφάσισε για την περίπτωση της και την βρήκε ένοχη, τιμωρώντας την με 2 χρόνια αποκλεισμό από τους αγώνες.

Άκουσα και διάβασα πολλά αυτές τις μέρες, απόψεις, σχόλια, δικαιολογίες, αλήθειες και ψέματα. Ευτυχώς έχω την τύχη να συνομιλώ και με ανθρώπους που έχουν πραγματικές γνώσεις σε τέτοια θέματα και επίσης δεν έχουν συμπάθειες, σχέσεις ή ακόμα και άνομα συμφέροντα που να θολώνουν την κρίση και τη σκέψη τους. Θέλω να πιστεύω πως για όλους του υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους, μόνο κοινό συμφέρον είναι η ανάγκη για καθαρότερο αθλητισμό.

Έτσι, αξίζει να δούμε κάποια γενικά πράγματα για αυτή τη νέα στον στίβο μέθοδο του “αιματολογικού διαβατηρίου”. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι κάτι καινούριο στον χώρου του αθλητισμού και για παράδειγμα στην ποδηλασία εφαρμόζεται με επιτυχία εδώ και χρόνια, έχοντας αφήσει εκτός αγώνων πολλά πρωτοκλασάτα ονόματα.

Ας έρθουμε στο πώς νομοθετείται ένας κανόνας που για πολύ κόσμο φαίνεται από δυσνόητος έως άδικος. Γνωρίζοντας κάπως τον τρόπο με τον οποίο μια επιστημονική μελέτη-εισήγηση υιοθετείται από την IAAF σας διαβεβαιώ πως η διαδικασία παίρνει χρόνια. Δυστυχώς ή ευτυχώς η αστυνομία έπεται πάντα, ακολουθεί την ευρηματικότητα και την φαντασία των παρανόμων. Αν συνέβαινε το αντίθετο μπορεί να μην υπήρχαν εγκλήματα, διαρρήξεις, απατεωνιές και η αστυνομία δεν θα ήταν κατασταλτικός αλλά προληπτικός μηχανισμός. Το ίδιο ισχύει και με τις ΙΑΑF-WADA. Κάθε φορά που παρατηρούνται επαναλήψεις σε νέα φαινόμενα (τιμές ουσιών, μέθοδοι ντοπαρίσματος, νέες ουσίες, νέες ουσίες και μέθοδοι επικάλυψης ντοπαρίσματος) ξεκινάει μια χρονοβόρα, δυστυχώς ή ευτυχώς, διαδικασία ερευνών και μελετών από διάφορα επιστημονικά κέντρα. Ώσπου να μαζευτούν δείγματα, να ερευνηθούν και αναλυθούν στοιχεία, να αξιολογηθούν ως προς δεκάδες παραμέτρους, ώσπου να συγκριθούν μεταξύ τους οι έρευνες και να υιοθετηθούν τα αποτελέσματα από τις αρμόδιες υπηρεσίες των μηχανισμών περνάνε χρόνια. Μετά ξεκινάει το νομικό και γραφειοκρατικό μέρος που είναι επίσης χρονοβόρο, μέχρι να γίνει κανόνας αποδεκτός από όλους και ατράνταχτος στα ένδικα μέσα προσβολής του. Οι αναφορές για “ενδείξεις και όχι αποδείξεις” είναι ανέκδοτα εντυπωσιασμού για αφελής. Μιλάμε πλέον για διαδικασίες και πρωτόκολλα που αποτελούν μέρος των κανονισμών συμμετοχής. Για να τη γλιτώσει κάποιος που κατηγορείται θα πρέπει να αποδείξει ότι α) είναι ελέφαντας, β) επιδέχεται προσβολή η διαδικασία συλλογής του δείγματος για κάποιο νόμιμο λόγο. Στο μεταξύ “οι άλλοι” προχωράνε σε νέες μεθόδους παράκαμψης ελέγχων, σε νέες παραγωγές παρασκευασμάτων κ.ο.κ. -η διαδικασία είναι αέναη.

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των διαδικασιών, η όλη στάση και συμπεριφορά του καθενός σημειοδοτεί και τις αντιδράσεις των άλλων (συμπεριλαμβανομένων των φορέων και των διεθνών οργάνων) απέναντί του. Για να φτάσει κάποιος να κατηγορηθεί για παράνομη συμπεριφορά και να σταλεί η υπόθεση από τη διεθνή στην εθνική ομοσπονδία για τα περαιτέρω σημαίνει ότι δεν υπάρχουν απλά ενδείξεις αλλά αποδείξεις. Ο κατηγορούμενος αθλητής έχει ουσιαστικά, πέρα από το νομικό μέρος, μόνο τις εξής δύο δυνατότητες: α) να αποδεχθεί την ποινή, αλλά επιπροσθέτως “βγάζοντας το σκασμό”, β) να αποδείξει ότι είναι ελέφαντας (κι όχι πρωτ-αθλητής ή φυσιολογικός άνθρωπος). Η επιλογή του δρόμου που θα ακολουθήσει ο αθλητής είναι αποκλειστικά δική του, πιθανότατα κατόπιν συμβουλών των δικηγόρων του, των συμβούλων του, του μάνατζερ του, των οικείων του, του προπονητή του. Ο δρόμος που τελικά επιλέγει ο αθλητής έχει επιπτώσεις λιγότερο ή περισσότερο αρνητικές, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για άλλους συναθλητές του.

Κραυγαλέες περιπτώσεις είναι αυτές που ο αιματοκρίτης ξεφεύγει πολύ (προς τα πάνω πάντα) από τα ανώτατα φυσιολογικά όρια. Αυτά είναι 52 στους άνδρες και 48 στις γυναίκες. Όταν γίνονται μετρήσεις στον αθλητή τυχαία και τουλάχιστον δύο φορές βρίσκεται πολύ πάνω από τα όρια δεν μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογικό. Οι διάφορες νόμιμοι μέθοδοι αύξησης του αιματοκρίτη (παραμονή σε σκηνές υποξίας, προπόνηση σε υψόμετρο κτλ) δεν ανεβάζουν τον αιματοκρίτη σε επίπεδα “μη αποδεκτά”. Άλλωστε οι επιστήμονες της  IAAF και της WADA που έχουν ασχοληθεί με το θέμα έχουν πάρει υπόψη τους όλες αυτές τις παραμέτρους, όπως επίσης και τις περιπτώσεις που πέφτει ο αιματοκρίτης (ασθένειες κτλ). Το πιο εντυπωσιακό στις περιπτώσεις το παραβατών πάντως είναι οι διακυμάνσεις αυτών των τιμών, πόσο απότομα ανεβοκατεβαίνουν και με τι αποκλίσεις.

Οι αθλητές που την πατάνε είναι συνήθως αυτοί που δεν τα ξέρουν καλά τα πράγματα ή τουλάχιστον δεν συμβουλεύονται από τους πιο …ειδικούς. Κάνουν την κουτσουκέλα, αλλά δε λειτουργούν, οι ίδιοι ή το σώμα τους, απόλυτα “by the book”. Από άγνοια, αφέλεια ή υπερβολική αυτοπεποίθηση πως “δεν μας πιάνει κανείς” πάνε σε κάποιον αγώνα “φτιαγμένοι” και παρότι έχει καθαρίσει ο οργανισμός κι ο έλεγχος δεν μπορεί να βρει την απαγορευμένη ουσία, ο φυγοκεντρομετρητής στο εργαστήριο δείχνει αιματοκρίτη 53+… Άντε τώρα να αποδείξεις ότι είσαι ελέφαντας (συνήθως κάποιος που παλεύει για το δίκιο του προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, εδώ ισχύει το αντίστροφο…). Και αυτό το τελευταίο δεν γίνεται από άγνοια, γίνεται από βλακεία. Η άγνοια μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να ξυπνήσει και συμπάθεια. Η βλακεία ξυπνάει λύπηση…

Έτσι είναι όταν, πριν δέσεις τα κορδόνια των παπουτσιών σου, δέσεις το λάστιχο στο μπράτσο για να χτυπήσεις καλή φλέβα… Η παίρνεις από τα άλλα, τα πόσιμα, που φέρνουνε ναυτία, που σου πετάνε σπυριά σε όλο το σώμα κλπ κλπ. Κάποιοι πήραν αυτό και …πέταξαν, το παίρνεις και συ. Ή το ψάχνεις μόνος σου και πίνεις …νεράκι για να αποφύγεις τη θρόμβωση φορτώνοντας όμως τα νεφρά. Όταν παραγγέλνεις από το internet το έχεις το ρίσκο σου. Οι παπατζήδες της “αιματολογίας” πιάνονται εύκολα αδιάβαστοι… Απ´ τη μια νομίζουν ότι το ανθρώπινο σώμα αντιδρά με τον ίδιο τρόπο σε κάθε κορμί και σε κάθε αθλητή. Aπ´ την άλλη δε διαβάζουν και κάποιο άλλο βιβλιαράκι παθολογίας να μάθουν τι σοκ παθαίνει π.χ. το συκώτι ή πώς εξηγούνται οι μεγάλες και μικρές διακυμάνσεις στον αιματοκρίτη. Σιγά μην είναι φυσιολογικές διακυμάνσεις 6-7 μονάδων ακόμα κι από μέρα σε μέρα… αιμορραγία έχουν?

Πάμε λίγο και στα “σενάρια συνωμοσίας” τώρα. Γιατί και πώς μπορεί να ελέγχθηκε συγκεκριμένος αθλητής και γιατί μετά από κάποια χρόνια αναμονής μπορεί να βγει η ΙΑΑF και να παραγγείλει στην εθνική ομοσπονδία ποινή. Κάπου βασίζεται ο στόχος του συγκεκριμένου αθλητή-αθλήτριας, έτσι δεν είναι? Έλεγχοι γίνονταν και παλιότερα και έβγαζαν “καθαρό” τον αθλητή. Με αυτό το πλευρό να κοιμάται ο αθλητής που την έχει κάνει την κουτσουκέλα… Το σίγουρο είναι ότι κάποιος/κάποια μπαίνει στο στόχαστρο των ελεγκτικών μηχανισμών. Όχι βέβαια λόγω εθνικότητα, λόγω ομορφιάς ή λόγω βλακείας.

Το κρίσιμο καμπανάκι συναγερμού είναι όταν οι επιδόσεις ενός αθλητή απογειώνονται από το πουθενά, γίνονται διεθνούς επιπέδου και αρχίζουν οι προκρίσεις, τα μετάλλια κτλ. Τότε αρχίζουν τα καλά ψαξίματα. Αν ο αθλητής την έχει κάνει την κουτσουκέλα, δεν υπάρχει περίπτωση, κάποιος από αυτούς τους ελέγχους θα είναι κατακόκκινος …για πολύ κλάμα. Οριακές τιμές ξυπνούν το ενδιαφέρον των ελεγκτών, μαζεύουν στοιχεία, ακόμα και η υπέρβαση των τιμών δε σημαίνει ότι πάει προτεινόμενος για καρατόμηση ο αθλητής. Όχι βέβαια, όχι τόσο απλά!…. Άμα ήταν έτσι ο ένας στους δύο ελεγχόμενους δε θα συμμετείχαν σε αγώνες. Ο αθλητής μπορεί να μη μάθει τίποτα για τις τιμές που ανευρέθηκαν. Μπορεί να μάθει απλώς ότι δεν θα τον κυνηγήσουν σαν απατεώνα. Όλα ΟΚ. Ο αθλητής λοιπόν συνεχίζει απτόητος κι έχει (με τη βούλα και κατόπιν ελέγχου) πια πειστεί ότι παίρνοντας αυτές τις δόσεις και αυτό το σκεύασμα και με αυτή τη μεθοδολογία, δεν θα τον μαγκώσουν. Νομίζει… Αφενός τον βάλανε στο μάτι. Αφετέρου το δικό του σώμα σε αυτή τη συγκεκριμένη περίσταση και κάτω από την επίδραση δεκάδων άλλων παραγόντων που ο ίδιος δεν ξέρει καλά καλά, αλλά και η επιστήμη ακόμα ψάχνει, αντέδρασε με ένα συγκεκριμένο τρόπο αποδίδοντας κάποιες τιμές. Το ίδιο σώμα σε μια άλλη περίσταση και κάτω από την επίδραση δεκάδων, των ίδιων και άλλων παραγόντων, κάτω από άλλες συνθήκες αποδίδει μεγαλύτερες ή μικρότερες τιμές. Την πάτησε ο αδιάβαστος…

Όχι μία αλλά τριανταμία φορές μπορεί να σε ελέγξουν και να νομίζεις ότι είσαι ΟΚ. Τη μια μπορεί να είσαι αδιάφορος αθλητής και επειδή έχει γίνει πολύς ντόρος με άλλους απλά κρατάνε την περίπτωσή σου υπό παρακολούθηση, δε σε καρφώνουν απευθείας. Στη χαρίζουν μια… Την άλλη έχεις τιμές οριακά πάνω από το επιτρεπόμενο. Στη χαρίζουν δυο… Σε παρακολουθούν όμως. Την άλλη έχεις οριακά κάτω από το επιτρεπόμενο. Είσαι ΟΚ. Σε παρακολουθούν όμως. Την άλλη έχεις τιμές ελέφαντα. Στη χαρίζουν τρεις… και σε έχουν στο κόκκινο, σε περιμένουν αν θα τολμήσεις να ξαναδιεκδικήσεις πρόκριση, να μπεις σε σοβαρούς αγώνες κ.α. Όπως ζήσαμε και την περίπτωση κορυφαίας Ελληνίδας αθλήτριας πριν καιρό. Δυο χρόνια πριν τη μάγκωσαν. Δε συνέφερε ούτε την IAAF να κάνει ντόρο με μια ολυμπιονίκη ούτε θα ήθελε να φθείρει μια αθλήτρια στα τελειώματα της. Την αφήσανε. Δυο χρόνια νέκρα. Κάποια στιγμή εκείνη ξανάρχισε. Κατάλαβαν ότι τους πέρασε για ηλίθιους ή ότι ξεγελάστηκε από υπέρμετρη φιλοδοξία. Βγάλανε από την κατάψυξη την παλιά υπόθεση και της τη φόρεσαν φέσι. Καληνύχτα…

Αφήστε που στην περίπτωση που κουνηθεί ο αθλητής και κάνει κιχ με προσφυγές και άλλες τέτοιες κινήσεις εντυπωσιασμού μπορεί να ξεπαγώσει η IAAF και η WADA παλιά δείγματα και να βγούνε αναδρομικά κάμποσα στη φόρα! Οι άνθρωποι της IAAF και της WADA δεν είναι χτεσινοί ούτε ηλίθιοι. Μας έχουν μάθει απέξω κι ανακατωτά. Αυτό που γίνεται με τους Έλληνες είναι ποσοστό 1% των παγκοσμίως ντοπέ. Ντοπάρονται όλοι οι λαοί, χωρίς σημαίες και εθνόσημα, χωρίς χρώμα και τάξη. Αυτό είναι γεγονός, όπως επίσης γεγονός είναι ότι υπάρχουν και αντοπάριστοι. Σε όλο τον κόσμο οι περισσότεροι που πιάνονται το βουλώνουν, βγάζουν το σκασμό. Οι αθλητές είναι πραγματικά για λύπηση. Το ψυχολογικό κόστος είναι απίστευτο. Εκεί έρχονται οι μάνατζερς, οι προπονητές, οι σύμβουλοι και οι εθνικές ομοσπονδίες και παίζουν το ρόλο τους. Δεν προτείνουν απλά, σχεδόν επιβάλλουν στον αθλητή που πιάστηκε ντοπέ να βγάλει το σκασμό! Εννοώ, να μη βγει να πει “δεν το έκανα”, “μόνο εμάς κυνηγάνε”, “μας έχουνε στο μάτι” και άλλες παρόμοιες ατάκες που έχουν κάνει καραμέλα οι Έλληνες αθλητές και παρατρεχάμενοι. Για ποιο λόγο άραγε? Ο καθένας ας το ερμηνεύσει ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, αθλητικά, όπως θέλει, το ερώτημα έχει πολλές πτυχές.

Παγκοσμίως αντιμετωπίζεται αλλιώς το ντόπιγκ. Ανήκουμε στο 1% που το βλέπει έτσι. Αυτά τα έχει σημειώσει εδώ και χρόνια η IAAF. Καταλαβαίνει ότι συλλήβδην οι Έλληνες αθλητές με την ανοχή της αθλητικής κοινότητας (και της κοινωνίας γενικότερα) θεωρούν περίπου υπεύθυνη την IAAF για το ότι Έλληνες αθλητές πιάνονται, ανάμεσα στους υπόλοιπους παράνομους, ντοπέ. Οι θεωρίες συνωμοσίας πάνε κι έρχονται. Δεν είναι μόνο της IAAF οι έλεγχοι. Ας θυμηθούμε τους ελέγχους σε ολόκληρη την εθνική ομάδα άρσης βαρών. Λέγαμε τότε “μας έστειλε η Τσουγκ Λι λάθος πακέτο από την Κίνα και τα παιδιά πιάστηκαν ντοπέ” και άλλα ανέκδοτα. Μας ακούνε και γελάνε, εκνευρίζονται και στο τέλος μας πυροβολούν. Φυσικά τους απατεώνες, όχι τους αθώους. Οι της IAAF – WADA τι να κάνουν? Να κάτσουν και να δέχονται ότι τους περνάνε όλοι για ηλίθιους? Μόλις βλέπουν Έλληνα με ύποπτες επιδόσεις αυτόματα είναι για αυτούς εν δυνάμει ύποπτος. Τουλάχιστον. Όταν αυτοί επιβεβαιώνουν την παρανομία του, όχι με έναν μόνο αλλά με δυο και τρεις (μόνο αυτούς θέλουν να μας δείξουν, με άλλα λόγια υπάρχουν κι άλλα…) θετικούς και ατράνταχτους ελέγχους, αυτό είναι μια μούτζα κατάμουτρα στη λογική της αμφισβήτησης.

Εδώ θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος γιατί δεν υπάρχει η νομική διαδικασία και οι αντίστοιχες κυρώσεις μετά από κάθε έναν θετικό έλεγχο. Η πονηριά είναι ολοφάνερη. Σου λέει, δε θέλω (δήθεν) να σε καταδικάσω με τη μία, σου αφήνω περιθώρια. Δε σε αφήνω ήσυχο και συνεχίζω να σε ψάχνω από δω και πέρα ασταμάτητα, σου στέλνω τα μηνύματά μου. Δε σου μαρτυράω όμως τα στοιχεία μου, αν και πότε σε βρήκα θετικό, τι τιμές είχες. Σιγά μην έδινε η αστυνομία στοιχεία από τις έρευνές της στους απατεώνες! Δε σε βουτάνε με τη μία, σε αφήνουν να εκτεθείς καλά καλά, να σε έχουν στο χέρι, να έχουν στοιχεία ατράνταχτα, να πιάσουν και κανένα μεγαλύτερο ψάρι στην απόχη, π.χ. συναθλητή του ίδιου κυκλώματος, κάποιον παρασκευαστή ή διακινητή (όπως στην πρέζα…). Αν είσαι βλάκας θα συνεχίσεις να μασάς συνέχεια τα δολώματα, κάποια στιγμή θα κρέμεσαι σαν το ψάρι με τη γλώσσα καρφωμένη στο αγκίστρι. Κι όταν σπαρταράς στα χέρια του ψαρά, τολμάς και λες “δεν πήρα”, “με είχανε στο μάτι”, “λάθος κάνανε”, “είχανε ενδείξεις και όχι αποδείξεις”, “καλέ, δεν είμαι ψάρι, είμαι ελέφαντας”, “δε με αφήνουν να ζήσω” και άλλα γλαφυρά, τότε λοιπόν πόσες πιθανότητες έχεις σαν ψάρι που σπαρταράει να σε πετάξει ξανά στη θάλασσα ο ψαράς (τραυματισμένο και ευάλωτο να σε καταπιούν τα άλλα ψάρια και η θάλασσα) και να μην καταλήξεις στην ψαραγορά ή απευθείας στο τηγάνι? Στο κάτω κάτω η δουλειά του είναι αυτή, του ψαρά. Για αυτό σιώπησε και προσευχήσου να επιβιώσεις…

Για κάτι τέτοιους λόγους έγραφα συμπτωματικά την προηγούμενη εβδομάδα πως το ντόπινγκ είναι κατάντια και όχι μαγκιά (http://www.runningnews.gr/?id=10634). Τους λυπάμαι όλους αυτούς. Όσο με πληγώνουν σαν αθλητή που τους έχω δίπλα μου, άλλο τόσο τους λυπάμαι για την κατάντια τους και για την άσχημη εικόνα που βγάζουν προς τα έξω για τον ελληνικό αθλητισμό.

Εν κατακλείδι και με απλά λόγια…. αν είσαι καθαρός, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα! Αν δεν είσαι, όταν σε πιάσουν καλά να πάθεις…

Γρηγόρης Σκουλαρίκης